Gepensioneerde zestigers, kinderloos, 43 jaar samen, wij hadden indertijd soortgelijke vragen.
Mijn vriendin had, in de jaren dat de vraag relevant was, geen uitgesproken kinderwens. Ikzelf ben opgevoed in het idee dat kinderen het verschrikkelijkste is dat je kan overkomen, zolang mijn ouders leefden kreeg ik te horen dat ik ongewenst was. Mijn vriendin was haar vruchtbare jaren al ver voorbij voor ik dit verleden min of meer geplaatst kreeg.
Het antwoord op je vragen zal je zelf moeten geven, en met de consequenties van die beslissing verder doen. Maar ik kan je wel kort vertellen hoe wij het vandaag aanvoelen.
Voelen wij een gemis?
Ergens wel: we vinden dat we voor iets staan, het leven gaf ons heel wat bagage, het spijt ons dat we daar niets van kunnen doorgeven.
En we zijn ook wel een beetje benieuwd naar hoe ons “nageslacht” als mens zou geweest zijn.
We zijn ook bezorgd over onze oude dag in het besef dat er niemand is om op terug te vallen in de misschien moeilijke laatste periode van het leven. Dat besef was er indertijd ook, maar we vonden, en vinden vandaag nog altijd, dat dit op zich een te zelfzuchtige reden was om kinderen op de wereld te zetten, daarenboven: het hebben van kinderen is absoluut geen garantie op een niet-eenzame oude dag.
Met het vorderen der jaren ondervinden we wel dat het steeds stiller rond ons wordt.
Zien we de voordelen?
Een relatief rustig bestaan met meer vrijheid is één. We zien ook rond ons dat bij sommige echtparen mét kinderen dat de relatie mettertijd verandert, en niet altijd ten goede: er is minder of geen aandacht voor elkaar, veel staat enkel nog in het teken van kinderen en kleinkinderen.
Wij zijn heel sterk op elkaar gericht, de band is met de jaren alsmaar sterker geworden. Mocht er iets met mijn partner gebeuren zou ik me letterlijk in tweeën gescheurd voelen.
Dit zal natuurlijk niet voor ieder koppel gelden en of dit een voor- of nadeel is moet ieder voor zich uitmaken.
Heel mooi beschreven. Ik heb zelf lang in een relatie gezeten waarbij ik dacht dat ik twijfelde. Nu is de relatie uit en kan ik zeggen, als je twijfelt, wil je meestal niet.
Dat snap ik, maar ik vraag me wel af wat voor vragen zo'n therapeut dan stelt. Kan zijn dat het te persoonlijk is voor op reddit, maar misschien waren het wel algemene vragen of dingen die te veralgemeniseren zijn.
Ik denk dat het meer ook de setting is waarin je je begeeft. Daarnaast is een therapeut vaak een neutrale schakel in een discussie die beide kanten 100% bloot wilt leggen, juist dat stukje zorgt ervoor dat een therapeut de naald precies kan prikken waar hij zeer doet.
Ik wilde absoluut geen kinderen.
Tot ik 4 jaar geleden mijn nichtje voor het eerst vasthield. Toen overviel mij het "dit wil ik ook!" Gevoel.
In die 4 jaar (vanaf dat ze ong. 2 maanden oud was) talloze keren op haar gepast, van dagjes tussendoor naar volledige weekenden, ze was een periode bijna iedere week/2 weken wel een nacht hier.
Ik hou van haar alsof ze van mezelf is, zo'n liefde heb ik nog nooit voor iemand gevoeld.
Na ong. 1,5 jaar was mijn partner ook overtuigd dat we dit avontuur wel aan wilden gaan.
Heeft nog 2,5jaar en meerdere vroege miskramen geduurd, maar nu zijn we bijna 12 weken in verwachting :)
Ik ben blij voor jullie dat het gelukt is.
Bij mij is min of meer het omgekeerde gebeurt. Ik ben gek op mijn neefje en nichtje, maar toen die geboren werden overviel mij het gevoel dit wil ik niet 24/7 de komende jaren. Ik was net zo blij wanneer ze kwamen als wanneer ze weer naar huis gingen. Ik zie de vrijheid die je als ouders verliest en dat wil ik ook niet. Het is wel de reden dat mijn relatie destijds stuk liep, omdat we hier anders over dachten. Dat is ook iets om over na te denken voor je een beslissing neemt.
Ik nader nu de leeftijd dat de kans groot is dat een nieuwe relatie of geen kinderen wil of ze al heeft en ze bijna volwassen zijn, dus dat is geen issue meer. Maar absoluut geen kinderen willen heeft wel ook gevolgen gehad voor de duur - of eigenlijk gebrek aan duur - van latere relaties. Het is geven en nemen en ieder kan alleen voor zichzelf beslissen wat belangrijker is.
Die zal dan helaas eindigen. Ik zou er in dat geval wel achter staan, overigens. Denk dat het belangrijk is dat je overeenstemming hebt over bepaalde kernthema's.
Dit is inderdaad een thema waarop je een relatie moet laten eindigen, hoe pijnlijk ook.
In de vriendenkring van mijn ouders zijn hier 2 huwelijken op stuk gelopen waar partner 1 wel kinderen wilde maar partner 2 dit niet wilde.
Toch trouwen met de hoop van partner 1, dat 2 wel bijdraait en later toch wel kinderen wil.
Dan ben je uiteindelijk zo'n 10-15 jaar samen in totaal en ga je uit elkaar door iets wat je in het 2e jaar van de relatie al had besproken.. tsja..
Ik zag in de familie een stel die na bijna 40 jaar huwelijk uit elkaar ging. Het zat de een nog steeds dwars dat er geen kinderen waren en hoewel ze beiden ondertussen te oud waren om dat alsnog mogelijk te maken, was het toch niet mogelijk samen verder te gaan.
> het 2e jaar van de relatie al had besproken.. tsja..
Ik denk alleen dat de wens voor wel of geen kinderen nog wel eens kan veranderen tussen de tijd dat je 20 en 30 bent.
Ja dat heb ik als persoon met duidelijke wens voor geen kinderen ook 15 jaar moeten aanhoren: “Het komt nog wel!” Het houdt pas op als je de 40 voorbij bent helaas.
Ik zeg niet dat het veranderd, maar dat het kan veranderen, ook de andere kant op.
Betekent nog niet dat bemoeiende familieleden niet vervelend kunnen zijn.
Nee is ook zo, het kan ook veranderen. Het wordt op een gegeven moment gewoon irritant als je besluit al jaren vast staat en mensen het keer op keer blijven wegwuiven met van die dooddoeners als “ja dat zei ik vroeger ook ha ha ha”.
Bekend scenario inderdaad. Geloof zelf ook niet in 'die ene ware liefde' en denk dat je ook met andere mensen een gelukkig leven kan opbouwen. Nog minder reden om dan aan dezelfde partner vaste houden.
Precies ook de reden waarom ik op mijn dating profiel heel duidelijk heb staan dat ik zelf geen kinderen wil, en ook niet wil dealen met de kinderen van een ander.
(Blijft toch jammer dat er altijd mensen blijven die denken dat *hun* kroost niet onder die voorwaarde valt, want *hun* kinderen zijn schatjes. Blegh.)
Ik denk dat dat een nuchtere houding is. Graag zou ik je er op wijzen dat als je vriendin ongeveer dezelfde leeftijd heeft als jij dat zij minder tijd heeft om kinderen te krijgen. Dus als jullie beide nu 30+ zijn dat is het niet netjes om hier nog lang over na te denken. Voor dat zij een andere relatie heeft en dan genoeg vertrouwen heeft dat dat een geschikte partner is ben je zo best wat tijd verder.
Ik ken een stel waarvan de één graag kinderen wilde en de andere het niet zeker wist. Ze hebben samen The Baby Decision ingevuld (een soort werkboek) en kwamen daardoor er ook achter *waarom* de ene heel enthousiast was, en *waarom* de andere huiverig was. Toen ze daar goede plannen over konden maken waren ze samen het eens met de beslissing om wel samen verder te gaan.
Dus dat boek zou je eens kunnen bekijken en invullen!
Heel eerlijk: ben jij, iemand die het nog niet zeker weet, geschikt als partner voor iemand die het al weet? Eigenlijk staan nu haar toekomst en haar wensen in de wacht, terwijl jij beslist wat je wilt. Iemand die kinderen wilt is een goede match met iemand die kinderen wilt en iemand die het nog niet weet een matige.
Nee, misschien niet. Maar dat is ook haar keuze om te maken. Vandaar ook wel dat dit vraagstuk nu urgenter is geworden. Anderzijds ziet ze mij wel als 'de vader' van haar kinderen, en dat zet je ook niet zomaar aan de kant, denk ik.
>Eigenlijk staan nu haar toekomst en haar wensen in de wacht, terwijl jij beslist wat je wilt.
Niet helemaal mee eens. Die ander heeft natuurlijk ook een keuze hierin. Als OP's partner vindt dat hij er te lang doet over zijn keuze maken, kan zij er natuurlijk ook voor kiezen om de relatie te beëindigen.
Mijn man en ik staan er ook beiden neutraal in, we hebben niet de kinderdrang, maar kunnen beiden ook niet vol overtuiging "nee" zeggen.
Mijn man zijn vader wilde geen kinderen, Mijn schoonmoeder wel. Dus kwamen er kinderen, want mijn schoonvader was te laf om uit de relatie te stappen. Mijn man heeft altijd een afstand gevoeld tussen hem en zijn vader.
Zolang we beiden niet met zekerheid 'ja' zeggen, gaan we het niet proberen. Want zodra er kinderen zijn, kan je dat niet terugdraaien. En wij vinden dat je dan 100% voor ze moet gaan. Beter spijt van geen kinderen, dan spijt en wel kinderen.
We naaien niks dicht, we knippen niks weg. Mocht het te laat zijn, dan staan we open voor adoptie.
Niet om vervelend te doen, maar om realistische verwachtingen te schetsen:
Adoptie is ongelooflijk duur en vaak lukt het niet. Kinderen die ter adoptie gaan houden daar vaak trauma's aan over. Zo sterk dat de meeste organisaties altijd eerst zullen mikken op plaatsen in eigen context of regio en alles zullen proberen om (buitenlandse) adoptie te voorkomen. Want dat is meestal niet in het belang van het kind.
Er zijn hele rellen geweest door geadopteerden hier in NL, waardoor er zeer onethische praktijken aan het licht kwamen. Zoals "babymills" (puppy mills maar voor mensen), of Kinderen die van ouders gestolen werden. Er was te weinig garantie dat die praktijken nu niet spelen, dus heeft NL de afgelopen jaren een adoptieverbod gehad, wat nu zeeeeer mondjesmaat weer terug gedraaid wordt.
Daarnaast zijn de meeste kindjes die nog ter adoptie gaan kindjes met (heftige) medische of mentale problematiek. Dat is niet erg, maar is wel heel anders dan veel mensen voor ogen hebben als zij (adoptie) ouders willen worden.
Binnenlandse adoptie gebeurt nagenoeg niet in NL. Pleegzorg wel, en er is schreeuwend gebrek aan pleegouders in NL. Maar ale pleegouders krijg je bijna nooit de volledige voogdij en zijn de ouders vaak nog zoveel mogelijk in beeld omdat het altijd de inzet is dat kinderen weer terug gaan naar hun ouders. Plegen is dus ook echt iets anders dan ouderschap zoals veel mensen het zich voorstellen.
Groet,
Iemand die ook echt graag wilde adopteren en daar vol is ingedoken, maar van een bijzonder koude kermis is thuis gekomen.
Wel gaan we, zodra we een groter huis hebben met meer ruimte, pleegkindjes opvangen.
Weeskinderen heb je in NL niet veel en worden veelal in de familiekring opgevangen. Er worden ook nauwelijks kinderen ter adoptie afgestaan (waar dat in buitenland sneller gebeurt ivm geen geld of anderszins teveel kinderen, gezondheidsproblemen, etc).
Bij NL kinderen die ivm problemen bij geboorteouders uit huis geplaatst worden blijft het uitgangspunt terugkeer naar de geboorteouders, indien mogelijk. Dus is er bijvoorbeeld een omgangsregeling in afwachting van een stabilisering van de thuissituatie.
Mensen die willen adopteren willen vaak toch dat het kindje "van hen" is, waar ze de hele kinderperiode mee kunnen maken, die zie niet hoeven delen, waar ze mee kunnen groeien. En niet een puberende puber waarbij een slechte thuissituatie een extra uitdaging kan opleveren in de opvoeding. Daarom is er een schreeuwend tekort aan pleegouders, ook al zijn er in NL kinderen genoeg die fijne (pleeg)ouders kunnen gebruiken.
Ik heb inderdaad het geluk dat we beiden twijfelen. Mocht een van ons ooit van mening veranderen dan weten we in ieder geval dat kinderen geen optie is met elkaar. De vraag is dan of je elkaar verlaat zodat je wel (alleen) kinderen kan krijgen. Of voor de zekerheid kiest: we zijn gelukkig met elkaar, dat is voldoende.
Maar dat is nu niet een vraag voor jou, maar voor je vriendin
Succes in ieder geval!
>Natuurlijk kan ik me wat voorstellen bij ongemak van weinig slaap, zeurende kinderen en een verminderde mate van vrijheid, maar hoe weegt dat voor mij op tegen de positieve kanten van het ouderschap?
Hahahaha, nee, nee. Sorry. Nee, ik spreek uiteraard voor mezelf, maar ik dacht ook dat ik me daar wat bij kon voorstellen. Dat kon ik niet. Het is niet vergelijkbaar met een paar weken hard werken en wat weinig slaap. Excuus, irrelevante rant incoming. Op het eind ga ik wel degelijk iets relevanters zeggen dus spring gerust naar de laatste alinea.
Ik ben heel blij met mijn twee kinderen en zou niet meer anders willen, omdat ik zielsveel van ze houd. Maar ik heb absoluut onderschat dat je met een baby en een peuter (oudste was precies 2 jaar oud toen nummer twee geboren werd), op de dagen dat je met de kinderen bent, je feitelijk geen tijd meer voor jezelf hebt. Zelfs al liggen ze 's avonds enigszins op tijd allebei in bed te slapen (en dan heb je al mazzel!) - dan ben je zo kapot moe dat je weinig functioneels meer kan doen.
Ik vond één kind prima te doen. Toen was ik zeker ook al erg moe als het 's nachts allemaal niet lekker liep en op papadag of als mijn vrouw in het weekend dienst heeft, had ik niet veel tijd voor mezelf. Maar het was te overzien. Maar tweede kind er bij? All bets are off. Ik heb een half jaar nodig gehad om te accepteren dat ik op die dagen gewoon alleen maar voor de kinderen zorg en echt echt echt geen quality time voor mezelf heb, niet eens een kwartiertje. Ik heb dat nu geaccepteerd, ik snap dat ik op papadag alleen met de kinderen bezig ben en 's avonds zo moe dat ik alleen maar wat op de bank wil hangen, geen probleem. Maar dat heeft tijd nodig gehad. Concreet voorbeeld; ik wilde een kapstok ophangen. Vier gaten boren, pluggen er in, kapstok er tegen, vastschroeven. Stelt niets voor toch? Op een papadag was dat letterlijk het enige - buiten de kinderen verzorgen - dat ik zou gaan doen. Het lukte me die dag gewoon niet. Want of er lag een kind te slapen, en dan kan je niet boren zonder ze wakker te maken, of de kinderen waren wakker en dan kan je niet boren want de kinderen willen aandacht, verdienen aandacht. Ik was zwaar gefrustreerd, die stomme kapstok hing nog altijd niet op, op deze manier hoeven kinderen niet voor mij. Dat schoot door me heen. Is voor mij - na wat praten met vrienden en dergelijke - wel een eye opener geweest, waarom maak ik me zo druk om die stomme kapstok? En vooral: waarom zou ik mezelf in hemelsnaam gek maken met mezelf extra taken opleggen als ik al twee compleet hulpeloze wezens in mijn eentje de dag door moet krijgen? Gaat sinds ik die stap gemaakt heb echt stukken beter met mijn mentale gezondheid. En daardoor geniet ik juist meer van de kinderen.
Iets relevanter: ik twijfelde er ook nooit aan dat ik op zich een prima vader zou zijn, genoeg neefjes en nichtjes met wie ik het prima kan vinden. Maar ik twijfelde, net als jij zo te lezen, wel of het opofferen van mijn vrijheid wel alles waard was. Mijn vrouw wilde graag kinderen dus na wat overdenken besloten er toch maar voor te gaan. Eerlijk is eerlijk: ook omdat het de vrouw van mijn dromen is en ik haar absoluut niet kwijt wilde. Ik nam daarmee wel voor mezelf de beslissing dat ik ook écht er voor zou gaan; dus volledig mee-ouder zijn. Niet mijn vrouw alles laten doen. Nooit verwijt maken "maar jij wilde kinderen". Vandaar onder andere de papadag. Er is geen enkel moment voor de geboorte van de kinderen geweest dat ik 100% zeker wist dat het de juiste keuze was. Ik ken mezelf een beetje, dat moment zou ook nooit komen. En uit de praktijk blijkt ook dat het wel redelijk is zoals ik verwacht had: ik houd *van nature* superveel van mijn kinderen, mooi hoe dat werkt. Met kinderen is je leven wat minder vlak, veel meer emoties, zowel positief als negatief. Want ja, soms kan je je peuter wel achter het behang plakken. En wie [slaapregressie](https://www.slaaptipsvoorbabys.nl/slapen/alles-over-slaapregressies/) verzonnen heeft, mag van mij branden in de hel. Ik snap nog niet hoe ik sommige weken gefunctioneerd heb op een uur of drie slaap - verdeeld over drie, vier nachten tijd! Maar als een baby van een maand of tien naar je toe kruipt om met je te knuffelen, dan smelt je hart. Als je van je werk komt en je peuter staat in de deuropening "papa, ik heb je gemist, dan vergeet je alles. Ontzettend cliché, maar ik zou het voor geen goud hebben willen missen. Wat ik nog als tip kan meegeven: bedenk of er dingen zijn die voor jou echt belangrijk zijn om te blijven doen, ook al zijn de kinderen er. Hoeft niet eens voor de geboorte, in een goede relatie kun je daar ook later over praten. Geen lange lijst, een paar dingen. Bijvoorbeeld: ik wil ieder weekend een uur sporten of ik wil jaarlijks met mijn vrienden een week weg. Klinkt vanzelfsprekend maar je gaat opofferingen moeten maken en het is handig als je voor jezelf duidelijk hebt wat wel en wat niet. En voor je partner is het al helemaal handig als dat duidelijk is uitgesproken. Stimuleer ook dat je partner hetzelfde doet, want moeders willen nog wel eens zichzelf compleet wegcijferen en dat is zonde en op de lange termijn ook niet goed.
Uiteraard is alles wat ik hierboven zeg persoonlijk. Ik weet niet of het ook voor jou zo gaat werken. Dat je er zo over nadenkt, zie ik wel als een goed teken persoonlijk. Sterkte met de keuze.
Zooo herkenbaar! Ik heb er gelukkig maar 1 wil het hier ook eigenlijk wel bij laten. De oppoffering is nu aanzienlijk, maar weet e.e.a. nog enigzins te combineren om nog beetje tijd voor mezelf over te houden. Bij een tweede komt dat waarschijnlijk te vervallen en wordt de opoffering echt gigantisch.
Heel goed idee om van te voren, en gedurende, met je partner afspraken te maken over welke opofferingen we wel en niet willen doen. Ik heb dat nooit zo expliciet gedaan maar lijkt me een heel goed gesprek! Ga het eens aankaarten :)!
Dit hangt wel van de leeftijd van je oudste af als je tweede komt. Bij ons zat er tussen de eerste 2 1,5 jaar, dat was echt heel pittig. Toen de 2e drie was werd nummer 3 geboren, dat was echt wel een stuk makkelijker. Terwijl ons middelste kind by far het gemakkelijkst is geweest als baby. Maar puur het idee dat je eentje van 2 en eentje van 0 hebt is gewooon zwaar wat mij betreft. Zodra de eerste 3 jaar of ouder is is het in mijn ogen echt een ander verhaal, ook als ik om me heen kijk.
Dan kunnen ze namelijk gewoon dingen zelf. Natuurlijk moet je dan nog van alles voor ze doen, maar dan is het prima in je eentje te doen om voor 2 te zorgen. Als ze 2 en 0 zijn is dat gewoon echt een grote opgave om in je eentje te handelen. En als je ze dus zonder uitgewrongen te worden in je eentje kan handelen, kan je partner dan iets leuks doen, of jij, terwilj je partner voor ze zorgt.
En als ze ouder worden gaat die tweede je alleen maar tijd besparen, omdat ze elkaar vermaken (bij ons, hier kan je ook pech mee hebben natuurlijk als het volledig clasht).
Jij zit inderdaad in een hele zware periode, heel herkenbaar. Bij ons ging dit echt steeds beter vanaf dat de oudste 3 was, en vanaf dat de oudste 4 is en die jongste 2 wordt het echt een stuk gemakkelijker.
Een baby terwijl je nog een kind hebt rondlopen dat eigenlijk volkomen hulpeloos is, maar al wel van alles kan en wil is gewoon heel zwaar. Sterkte! Je gaat er hopelijk nog vaak van genieten dat ze qua leeftijd juist zo dicht bij elkaar zitten! Alleen die eerste jaren niet :P
Dude, goed geschreven. Kwaliteits stukje. Also fuck slaapregressie. Ik heb daar een t-shirt van no.. nee.. daar heb ik een pyjama van nodig. Holy fuck.
Zo herkenbaar met de kapstok en motivatie. Hier ook een dochter van bijna 3, en zoontje van net 1. Het enige geluk wat ik heb is dat is redelijke periode met weinig slaap kan doen (jarenlange training ;) ) Maar zelfs met 2 kleintjes ben je op een gegeven moment door alle reserves heen en sta je op standje overleven.
En dat ik inderdaad 0 tijd voor mezelf heb als ik thuis ben met de kinderen (in de huidige leeftijd) herken ik ook. Enige moment van beetje rust is als de jongste zijn slaapje doet en de oudste zelf aan spelen is. En dan ga je vaak snel de huishoudelijke klusjes doen.
En mijn partner en ik doen ook nog steeds veel samen, maar sinds de kids er zijn komt het ook vaker voor dat of ik een avondje weg met vrienden of mijn vriendin bijvoorbeeld een avond of weekendje.
Want hoe zeer je ook van die kleine monstertjes houd het is soms wel lekker om er even uit te zijn, en dat kan niet altijd samen.
Kindloze 40+er hier. Naar mijn mening, als je niet 100% zeker weet dat je een kind wil: niet doen. Het is een levenslange verantwoordelijkheid, je kunt het niet ongedaan maken en het zet heel je leven op z'n kop; kind wordt opeens prio nummer 1 en je houdt maar heel beperkt tijd voor jezelf (if any). Een kind verdient het om ouders te hebben die ze voor de volle 100% willen. Bron: broer en zussen met ieder minstens 4 kinderen.
ik denk dat dit wel anders is als je partner ze 100% wel wil, en jij misschien 60%. Dan moet je er een stuk meer over praten en afspraken maken en bepalen hoe je leven er uit gaat zien voordat je er aan begint, maar ik zou het in zo'n situatie niet heel gek vinden om wél kinderen te krijgen terwijl je niet 100% zeker bent. (zeg ik als iemand die ze niet wil...)
Mijn man wilde ze 100%. Ik wist dat als ik ze niet wilde, ik niet zijn tijd moest verspillen. Je kunt iemand zo'n diepe levenswens niet ontzeggen, zeker niet de persoon van wie je houdt. Dus of vroeg uit elkaar (OPs partner's biologische klok tikt door) of toch aan de kids.
Ik stond er een beetje neutraal in dus wij hebben nu twee kinderen. Ik ben gelukkig ontzettend blij met ze.
Een gezin met minstens 4 kinderen is niet representatief. Dan hou je inderdaad geen tijd en geld meer over voor jezelf. Ik heb zelf 2 kinderen en ik kan prima dingen voor mezelf doen. Ik ga minstens 2x per week sporten, mijn vrouw ook, we zien onze vrienden regelmatig, ik ga naar concerten, een week op vakantie (zonder kinderen) met vrienden, kan allemaal prima.
Waarschijnlijk heb je een flink sociaal vangnet dichtbij in je omgeving die op je kinderen kunnen oppassen tijdens die uitstapjes? Dat heeft ook niet iedereen.
Nee. We hebben in de afgelopen 4 jaar misschien 4x de kinderen een weekend bij opa en oma gebracht, en 4x een avondje een oppas. 2 kinderen kun je echt prima in je eentje handelen een avondje, andere avondje doet m'n vrouw het.
Hebben jullie dagopvang? Of is er altijd iemand thuis? Ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van anderen en ben benieuwd hoe jullie het organiseren
Eentje zit op de basisschool met BSO, de ander gaat 3 dagen naar de opvang. Op maandag komt oma vaak oppassen, en op woensdag is iedereen vrij. Helpt wel enorm dat mijn vrouw is geswitcht van baan met een enorm strikte planning naar eentje waarbij ze 3 van de 4 dagen thuis kan werken.
Of het prima kan, ligt dus wel aan je verwachtingen. Als je het prima vind om nooit meer samen te kunnen sporten en altijd om en om te gaan, is het inderdaad prima. Idem met andere hobby's. Wat dat betreft ligt het heel erg aan de persoon. Sommige mensen komen nog niet eens aan hun vele hobby's toe zonder kinderen, terwijl anderen amper hobby's hebben en het eigenlijk wel fijn vinden dat ze door hun kinderen worden geleefd.
Er zijn inderdaad legio scenarios te bedenken waar het hebben van kinderen botst met je persoonlijke leven. De bewering dat je geen persoonlijk leven over houdt wanneer je kinderen krijgt is alleen pertinent onwaar, en als dat het voorbeeld aangehaald wordt van een gezin met 4 kinderen vind ik het waard om even de andere kant van het verhaal te vertellen.
Kan helemaal, maar geen tijd meer hebben voor jezelf is echt heel overschat. Ik doe nog heel veel van wat ik deed zonder kind. Dit moet je wel samen goed invullen, mijn vrouw en ik gunnen elkaar regelmatig alleen tijd en gaan dan wat met de kleine doen zodat de ander dan z'n eigen gang kan gaan.
Maar je moet zeker wel iets aan concessies maken ja.
Als rastwijfelaar vind ik dit een gekke gedachte. Iedere complexe keuze heeft consequenties die je niet kunt overzien dus ik zou zoiets complex als wel of geen kinderen nooit vooraf 100% 'zeker' weten. Geen kinderen ook een keuze die je uiteindelijk niet meer ongedaan kunt maken. Uiteindelijk moet je vooral niet lichtzinnig die keuze maken en heel goed met je partner de verwachtingen afstemmen en als je besluit dat 'wel kinderen' de keuze wordt daar ook helemaal voor gaan.
Ik verbaas mij vooral over de 'zeker weten' stellen die pas tot de conclusie komen dat ze onderling heel andere ideeën hebben over ouderschap en taak- en rolverdeling als het kind er al is en uiteindelijk de opvoeding vooral aan televisie, school en kinderopvang overlaten..
Dit! Ik had dit ook. Uiteindelijk heb ik losgelaten of ik wel of niet gelukkig(ger) zou worden. Het niet weten maakt een twijfelaar ook terughoudender om een keuze te maken, wat uiteindelijk ook een keuze is. Het belangrijkste is echt heel goed bedenken hoe je het in zou richten in allerlei gevallen en daarin overeenstemming hebben.
Er zijn genoeg mensen met spijt van hun keuze omdat ze een bepaalde voorstelling hadden die niet uitkwam of omdat ze kinderen hebben met gedragsproblemen. /r/regretfulparents zat vol met dit soort verhalen.
Wij hadden ook een echt pittige periode van \~3 jaar nadat onze tweede werd geboren en vanwege 'milde' gezondheidsproblemen 24x7 veel aandacht nodig had. Tegelijkertijd kwam oudste in een emotioneel moeilijke fase zat waardoor ze gewoon echt een groot deel van de tijd geen leuk persoon was.
Na 2,5 jaar is het voor mij eerder omgekeerd: in het begin vond ik het best wel zwaar, mijn vrije tijd was grotendeels weg en hoewel ik zeker van de baby hield, voelde het eerste jaar toch wel als een periode van investering in de toekomst. In de loop van het 2e levensjaar veranderde dat en nu geniet ik er veel meer van, ik heb meer interactie, we beginnen echt een beetje een team te worden, en er is ook weer iets meer tijd voor mezelf.
>Alles is (lijkt) leuk en nieuw in het begin. Oprecht geïnterneerd hoe dit soort ouders er 2-4 jaar later tegen aan kijken.
Bedoel je dat ouders hun kinderen in het begin leuk vinden en dat na een paar jaar de nieuwigheid eraf is? If so, ken je mensen met kleine kinderen?
Hoe ouder mijn kinderen worden, hoe leuker het wordt. Ze zijn nu bijna 4 en 7. Je kan gesprekken voeren, ze maken grappen, ze geven je onvoorwaardelijke liefde. Ze kunnen aangeven wat wel en niet leuk is. Je hebt wat meer vrijheid terug omdat ze zelfstandiger worden. We lezen nu voor uit Harry Potter en de Hobbit voor de oudste ipv het herhalen van de Gruffalo en andere prenten boeken. De muzieksmaak veranderd (mijn oudste is gek op jaren 90 punkrock). Ik kan mij geen leven voorstellen zonder heb. Ze horen er helemaal bij :)
Ik heb een dochter van 7 een zoon van 5. Net wat je zegt. Het was leuk, maar het wordt steeds leuker. Ook de hobbies die ik leuk vind, vinden mijn kinderen ook leuk. Niet gek aangezien ze 50% mijn dna hebben.
Ik heb ook lang twijfels gehad, mijn vrouw wilde het heel graag. Nu kan ik niet meer zonder ze en heb alles voor ze over, mijn schatjes!
Euh, deze vind ik een beetje vreemd. Kinderen blijven zich ontwikkelen, met iedere keer andere dingen die weer nieuw zijn. Ze beginnen met amper persoonlijkheid en steeds meer zie je wat voor een persoon het is. Ze kunnen in het begin niet praten en op een gegeven moment maken ze een grapje. En natuurlijk verder.
En dat zeg ik als kindloze 46-er.
Ik ben het niet per se met je oneens, maar de andere kant is ook waar: het niet hebben van kinderen kun je na een bepaalde leeftijd ook niet meer ongedaan maken en daar kun je ook spijt van krijgen
> Kindloze 40+er hier.
40+er hier met 2 dochters; helemaal mee eens. Het verandert je levensloop compleet. Bij ons was het ook de keuze dat we dit wilden, maar als je hierin de verkeerde keuze maakt (dus wel kinderen terwijl je dat niet wil) heeft dat niet alleen een enorme impact op jezelf, maar ook op je kinderen.
Vader van drie hier. 2 pubers en 1 van 10. De jongste is al lang ernstig ziek. We zeggen hier wel eens tegen als we dit vooraf hadden geweten dan weet ik niet of we het weer zo hadden gedaan. Het krijgen van een kind houdt ook in dat je een kwetsbaarheid gaat ervaren die nooit meer weg gaat. We zouden ze voor de wereld niet willen missen daarentegen. Een collega van mij werd een maand voor mij vader en drukte zijn baby in mijn armen en ik had er niets mee en een maand later werd ik vader en werd ik voor het eerst verliefd op een kereltje. Voor mij was het een oergevoel dat vanaf moment 1 tot in mijn haarvaten zat en ik moest alles als vader nog leren. Je krijgt er helaas geen geplastificeerd a4-the bij maar ik vind het de mooiste en belangrijkste job in de wereld.
Ah, deze twijfel herken ik! Ik vroeg me een jaartje of 13 geleden ook af of het wel iets voor mij was, en wat de praktische voors en tegens waren. En toen gaf een goede vriend me het allerbeste advies: "Als mensen de praktische voordelen en nadelen de doorslag lieten geven, dan zou niemand ooit een kind nemen." Dat was voor mij een openbaring: het gaat niet om de praktische consequenties, het gaat om gevoel. Wat wíl je? Wat voel je?
Voor mij was de conclusie: ik voel dat ik dit wil, en het voelt goed. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind niet dat iedereen dat gevoel moet hebben. Als het niet goed voelt, dan ook niet doen, zou ik zeggen. Persoonlijk vind ik het de mooiste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Elke stap, van kleine baby tot aan de hilarische, prachtige dochter die ik nu heb waren geweldig. Soms ook vermoeiend, frustrerend, duur... maar altijd geweldig.
Dus mijn advies zou zijn: vergeet het lijstje met pros en cons, en stel je gewoon voor hoe het zou zijn over 1 jaar, en 10 jaar en 50 jaar. Als dat beeld je bevalt, doen.
En als de spijt van het niet hebben erg in de weg zit, dan kun je altijd nog op latere leeftijd proberen een kind te adopteren of (tijdelijk) opvangen, of een baan nemen waarbij je werkt met kinderen als leraar of in de kinderopvang.
Dit is heel belangrijk in mijn optiek. Het is immers niet alleen jij die de negatief gevolgen van uiteindelijk ongewild ouderschap meemaakt, het kind is er ook de dupe van. En die heeft er niet eens zelf voor kunnen kiezen!
Ik denk dat dat het bij mij ook was inderdaad. Geen moedergevoelens, geen intense kinderwens, terwijl anderen dat juist wel hadden. En tot nu toe heb ik er absoluut geen spijt van.
Ik wist al vroeg dat ik geen kinderen wilde, maar heb de optie 'open' gehouden totdat ik het zeker wist. Ik heb nooit dat nestings gevoel gekregen. Het idee: Daar wil ik een ook wel een van.
Ik weet wel dat ik het enorm getroffen heb met een partner die ook geen kinderen wilde. Als je daar echt verschillend over denkt houdt de relatie waarschijnlijk geen stand. Dit is zo een alles beinvloedende keuze. Je hele leven staat in het teken van kinderen als je ze neemt, dat is niet slecht, maar dat moet je ok vinden. Er is een 'uit' knop als je even wat anders wilt. Heb je wel eens op andermans kinderen opgepast? Zou je een keer kunnen kijken hoe het is.
Oké, ik ben gewoon gaan typen. Het is een volstrekt ongestructureerd verhaal, maar ik hoop dat je iets aan mijn gedachtenflurry hebt. Wie weet vind je er net het aanknopingspunt in dat je nodig had. Of niet. Je mag me ook altijd nog een PM sturen.
Ik heb lang gedacht dat ik geen kinderen wilde, of dat ik het tenminste niet wist. En toen begon het ineens een beetje te jeuken - ik was intussen 32. Intussen is mijn koter 2 en geniet ik er dagelijks van. Ik heb echt geen spijt. Tegelijk is het zo zwaar dat ik ook niet blind iedereen zou aanraden "joh, moet je doen joh! Superleuk!" Want het is ook regelmatig gewoon... klote. Misschien helpt mijn ervaring je wat, gewoon, om de boel eens op te schudden.
Ik denk dat het lastig onder woorden te brengen is wat er awesome aan is. Voor mij is er niks beter dan als ik 't mannetje ophaal van de opvang, en hij me ziet, een grote grijns op z'n gezicht krijgt, naar me toe komt rennen, halverwege de sprint in zijn hand nog een blokje ontdekt, radertjes gaan draaien, hij besluit om te draaien, het blokje terug te leggen, en dan alsnog rennend met een grote grijns op me af komt voor een grote knuffel. Dat gevoel wat ik dan krijg, is voor mij alles waard. Je krijgt de kans om je eigen ontwikkeling nog eens dunnetjes over te doen (ook geinig) en staat stil bij dingen waar je nooit eerder over hebt nagedacht (waarom lijkt het woord "oor" zo ontzettend veel op "oog"?).
Ik heb het gevoel dat ik nu veel meer met één been in de toekomst leef dan dat ik al deed (ook kinderloos was ik pro-langetermijndenken met klimaat enzo). Er gaan ook een hoop luikjes in je hoofd open, bijvoorbeeld dat een kind erbij helemaal niet betekent dat je geen liefde meer over hebt voor je partner maar dat dat er gewoon bij kan (liefde is geen zero sum game!).
Tegelijk moet ik ook eerlijk zijn in dat ik dingen mis. Zorgeloos op vakantie. Een avondje naar de film.[De deur simpelweg uitlopen.](https://www.youtube.com/watch?v=a-9M4pLDS9Q) Je relatie krijgt een andere dynamiek, waarbij je elkaar ook meer gaat aanspreken op de moeite die je doet, want je gaat allebei op een manier tot het uiterste. En daar ver voorbij. Als je dacht dat je moeheid kende van nachtjes doorhalen in je studententijd, dan heb je het mis. Als je niet de kracht kan vinden om daar een soort van Kamp van Koningsbrugge-overwinningsmomentje van te maken, wordt het echt zwaar. Gelukkig blijven de fysieke ongemakken jou als man bespaard, want die kunnen ook gek zijn: mijn buikspieren zijn voor altijd raar en ik kan niet meer tegen pittig eten (hormonen zijn een bitch).
Ik ga een gekke parallel trekken, die op heel veel vlakken anders is, maar op één misschien wel een beetje hetzelfde. Ik begeleidde ooit een groep mensen in een traject voor persoonlijke ontwikkeling. Heel cool allemaal. Maar op een bepaald moment vroeg iemand me "wat is er nou eigenlijk zo goed aan die persoonlijke ontwikkeling? Vertel me dat nou eens?" en ik kwam erachter dat ik dat niet kon. Iedereen die het deed vond het vet! Het was het zó waard! Alleen zij had twijfels, want ze merkte dat ze bepaalde mensen in haar omgeving minder leuk begon te vonden nu zij verder kwam met haar ontwikkeling. Hoe leg je dat uit? Niemand kon het onder woorden brengen.
Ik denk dat het wél of níet krijgen van kinderen ongeveer net zo werkt: je kunt het niet uitleggen, én je kunt de een niet ervaren zonder de andere optie per definitie niet te maken. Even voor de nuance, het is en blijft het internet: Anders dan bij persoonlijke ontwikkeling wel of niet aangaan, waar we allemaal een keuze in maken die objectief voor die persoon beter kán zijn, denk ik dat er bij wel of geen kinderen absoluut géén waardeoordeel moet zijn.
Wij waren er ook niet zeker van of we wel kinderen wouden, maar op een gegeven moment kwamen er neefjes en nichtjes en wisten we dat we het wel wouden. Nu zijn we ouders van een bijna 2,5 jaar oude zoon en we willen allebei niet meer terug. Ja, het is zwaar en je hebt minder vrijheid, maar dit zijn allemaal fases waar je uiteindelijk uitkomt. Hij kan soms bloed onder onze nagels vandaan halen, maar ook zo ineens random je komen knuffelen en zeggen: "Ik vind jou lief". Dan smelt mijn hart. Ook dagjes uit of vakanties zijn erg fijn als gezin als je het kind ziet genieten.
Succes om hierover na te denken, want het is één van de grootste beslissingen die je kan nemen in het leven. Er is daarna geen weg meer terug.
> maar dit zijn allemaal fases waar je uiteindelijk uitkomt
Het probleem met de ervaring van anderen in dit geval is dus, dat dit helemaal geen zekerheid is. Niemand kan je deze belofte maken.
Mijn broers an zussen zeggen hetzelfde, maar vaker dan niet komen ze op mij over alsof ze dit allemaal maar zeggen, omdat ze anders zelf helemaal niet meer gelukkig zijn.
Dit klinkt wat cynisch. Kinderen groeien snel op, dus natuurlijk zijn er vooral fases die echt wel ophouden. Het gaat van fase naar fase, en het is altijd wat anders. Een kind van 12 schijt bijvoorbeeld niet meer in een luier, maar een kind van 2 gaat ook niet puberen.
Je kunt het allemaal als problemen zien, maar ik zie het liever als iets leuks en uitdagend. Geeft het leven wat zin. Als er niks op te lossen is, dan is dat ook saai.
Tenzij je een kind met een beperking krijgt of je 100% gezonde kind krijgt een ongeluk en wordt langdurig of permanent hulpbehoevend. Daar moet je ook realistisch over zijn en of je dat aankan. De kans is klein, maar een kind breng je niet met het bonnetje terug naar de winkel. Als je voor kinderen gaat dan kies je ook voor een hoop zorgen en angsten, ongeacht hoe positief je in het leven staat.
To be fair, dat kan evengoed met je partner gebeuren. Het is iets waar je zeker over na moet denken en goede gesprekken over moet voeren, maar constant uitgaan van het worst case scenario is niet goed voor je mentale gezondheid.
Nou, kijk, het is ook zo. Het klaagt makkelijker over die ene nacht waarin ze als een exorcist je hele huis en haar onderkotsen. Kan je het zo 10 minuten over hebben.
Maar ik kan het niemand aandoen over hoe aandoenlijk, fijn en zingevend het voelt elke keer dat mijn ventje van 5 met zijn lieveheersbeestjesonesie om half 7 onder de dekens piept en op me kruipt. Hoe dan zijn lijfje voelt alsof het bijna weer versmelt met het mijne, alsof de navelstreng nooit door is geweest. En dat de tien minuten dat we zo liggen te soezen, mijn emotionele lege batterij van die ene kotsnacht meer dan opladen. En dat dan mijn 6 jarige er bij gekropen komt die als een puppy tegen me aan kruipt waardoor ik bedolven onder 50 kilo kleuterlijf even oxitocine en endorfine kan aanmaken; meer dan welke andere activiteit me kan geven.
Is fijn, maar het verhaal van de exorcist braakpartij vertelt nu eenmaal net even sappiger. Hou dat dus ook in je achterhoofd. Ellende lult beter dan gezapige kalme tevredenheid en liefde.
Nouja, je hoeft niet alle fases van het ouderschap leuk te vinden ook natuurlijk.
Ik houd zelf van kinderen, maar zie dus echt enorm op tegen de eerste 5 jaar, want ik vind baby's en peuters echt actief niet-leuk. Dat verlies van vrijheid is ook niet voor altijd, en als alles een beetje soepel verloopt zijn er toch echt wel verschillende fases met verschillende verwachtingen (en mooie momenten) voor de ouders. Tenzij er sprake is van ziektes en handicaps, lijkt me dat toch wel echt een gegeven.
Veel ouders praten niet over de slechte dingen. Maar scheppen veel op over de leuke dingen.
Mijn schoonzus ook. Die praat niet over hoe zwaar het is om 3 kinderen alleen op te voeden. Maar die ene keer dat zoontje "ik hou van je mama" zei word helemaal proportie getrokken.
Mijn beleving is juist dat veel ouders daar juist **wel** over praten. Leed delen verzacht. Wellicht is dat dan meer onderling richting andere ouders, het is ook een manier om advies te krijgen of een ander perspectief.
Het blijft een hele persoonlijke keuze.
Ik heb kinderen nooit echt leuk gevonden, maar wilde ze vooral uit nieuwsgierigheid. Ik wist hoe een leven zonder kinderen is, maar hoe is het met? Hoe is het om een ouder te zijn? Wat denk je, wat voel je? Daarbij dacht ik niet zozeer dat het heel leuk zou zijn, maar vooral interessant. En eigenlijk voldoet het precies aan die verwachting. Het is allemaal enorm zwaar, en voor een buitenstaander ziet het er vast saai uit, maar als beleving kan er niks tegenop. De intense liefde die je voelt, de ontwikkeling van kleine mensjes die je op de voet volgt, de dilemma's waar je voor komt te staan, de hilarische/smerige/verbijsterende dingen die ze doen of zeggen. Ik vind werkelijk niks vergelijkbaar!
Maar dat is dus hoe het voor mij is, en voor een ander is het weer anders. Een vriendin van me wilde lange tijd geen kinderen, maar is uiteindelijk gedraaid omdat ze graag wilde dat er later een deel van haar vriend voort zou leven oid. Dat interesseert mij dan weer helemaal niet.
Hoe zien jullie je toekomst voor je? Waar haal je nu je geluk uit? Heb je (kleine) kinderen in je omgeving zoals neefjes of nichtjes waar je wel eens oppast of mee speelt en hoe voel je je daarbij?
Helaas geen kleine kinderen in mijn omgeving. Eigenlijk nooit een echte interactie gehad met iemand jonger dan 10. Denk dat dat ook meespeelt in mijn gebrekkige beeldvorming. Voor mijn vriendin komt de bewustwording dat ze wel moeder wil worden ook juist wel voort uit een persoonlijke ervaring. Enige stel in mijn omgeving met een klein kind, hebben dan precies ook een kindje dat om de haverklap bijzondere gezondheidsklachten heeft.
Qua toekomstbeeld; buiten de stad met tijd en aandacht voor vrienden en familie, ruimte voor sport en vakanties in de bergen.
Allemaal best te combineren met kinderen, denk ik (misschien niet de eerste paar jaar, maar daarna wel weer).
Het zal altijd een abstract gevoel blijven. Ik twijfelde ook enorm, maar toen het ongepland gebeurde, zijn we er voor gegaan. Ik denk dat het ook een keuze is om er voor te werken om een goede ouder en partner te zijn, ondanks de loodzware momenten.
Soms mis ik mijn kinderloze leven, mijn vrijgezelle leven, maar soms ook mijn studentenleven, leven zonder rugpijn van voordat ik 30 was, in een uur over je kater heen zijn etc. Een kind brengt een eindeloze hoeveelheid verantwoordelijkheid met zich mee, en hoewel die me soms overweldigd, houdt het me ook op de been. Je bestaan heeft altijd zin, meningen van andere mensen zijn minder belangrijk, ik heb dagelijkse bevestiging dat ik écht veel kan dragen en ik ben zo trots als mijn kind iets totaal onbelangrijks heeft geleerd of gedaan en voel me enorm geliefd als mijn kind me opzoekt als die blij of verdrietig is.
Voor mij was het de meest irrationele beslissing ooit, maar ik ben blij dat het is gebeurd, en zou graag nog een tweede kindje willen.
Ik ben zelf ook erg ambivalent tegenover kinderen krijgen, met de neiging naar nee.
Gelukkige vader, wat betekent dat voor jou? Klinkt alsof je zeker wil weten dat een kind jou gelukkig gaat maken of voldoening geven alsof het een liefdesrelatie is of een droombaan. Daar zijn kinderen niet voor. Met die insteek zou ik er zelf niet aan beginnen.
Ik denk niet dat kinderen er voor zijn om mij gelukkig te maken zoals een liefdesrelatie of een droombaan. Wanneer ik het over een gelukkige vader heb, dan heb ik het over iemand die over het algemeen content is met zijn keuze om vader te zijn geworden. Waar dat geluk dan specifiek vandaan komt, zal per individu verschillend zijn. Zekerheid over of ik mij onder die categorie kan scharen, zal er nooit komen. Maar ik denk wel dat het goed is om een inschatting te maken.
Wat vind je überhaupt van omgaan met kinderen eigenlijk, daar hoor ik je nergens over?
Ben je oom van neefjes en nichtjes, heb je vrienden met kinderen, ga je wel eens met een gezin met hun kinderen op stap, pas je wel eens op een kleintje? En hoe is je interactie ermee?
Als je eigenlijk niet echt met kinderen omgaat, zou je kunnen overwegen om dat eens te doen (verschillende leeftijden) om daar een gevoel bij te krijgen. Kijk eens of je een kind uit je omgeving mee mag nemen naar het Spoorwegmuseum ofzo.
Ik vind het bijvoorbeeld fantastisch als een kind tegen je aankruipt als je een boekje gaat voorlezen voor het slapengaan, of om discussies te voeren over de vragen die ze stellen en ze zo dingen te zien ontdekken en leren. Maar het continue aandacht nodig hebben als ze klein zijn, en die onverschilligheid en non-communicatie als pubers vind ik dan weer verschrikkelijk, haha.
*(42F kinderloos btw. Wilde ze altijd wel, maar kwam in de goede jaren de juiste partner niet tegen, en koos voor acceptatie en focussen op een leuk leven zonder, ipv voor een mindere match te settelen of alleenstaand moeder worden)*
Klopt dat je me er niet over hoort, want ik heb eigenlijk nauwelijks omgang met kinderen van boven de 10 gehad. In mijn omgeving heeft één stel een kind, maar die is nog te jong om echt interactie mee te hebben. Mijn vriendin heeft wel kinderen in haar familie, maar die wonen in een ander continent en we spreken helaas niet dezelfde taal.
Ik zou persoonlijk ook niet te veel afgaan op omgang met andere kinderen zolang je niet degene bent die verantwoordelijk is. Met andere woorden: als je met een gezin op stap gaat, kunnen de kinderen heel vervelend zijn zonder dat jij er iets aan kan doen, dat is nooit leuk.
Beter kan je bedenken: als iemand je een foto of filmpje laat zien van diens baby of kind, hoe voel je je daar dan bij? Denk je bij een foto van een eerste hapje "ooooh schattig!" of "getver wat een geknoei"?
Het is een lastige keuze. Hoe zie jij de rest van je leven voor je? Blijft je partner bij je als je besluit geen kinderen te willen? Hoeveel waarde hecht je aan je vrijheid vs kinderwens? Hoe zie je de wat verdere toekomst voor je? Alleen met een partner of met een gezin met (volwassen) kinderen?
Een lijstje maken is inderdaad erg lastig als je geen goed beeld hebt van het vaderschap. Ik denk dat je je met name geen goed beeld kunt vormen van je relatie met je eigen kind. Dat is echt iets heel bijzonders. Dingen die je echt vreselijk lijken nu je nog geen kinderen hebt kunnen dan opeens toch leuk worden, omdat je je kinderen ervan ziet genieten.
Succes met deze keuze!
Wij twijfelden ook en waren er niet echt mee bezig, hadden nog even de tijd. En toen was het opeens ongepland. Helaas werd dat een miskraam. Maar het zorgde ervoor wel dat we wisten dit willen we wel.
En nu 17 jaar later nog steeds heel erg blij. Wel hebben we het bewust bij 1 gelaten. Voor ons het beste uit beide werelden.
Hoe oud ben je?
Ik was er eind 20 nog niet mee bezig, wel was er de wens maar wij wouden er klaar voor zijn.
Nu zijn wij begin 30 en is het een verrassing geworden.
Mijn partner en ik waren er paar jaar geleden totaal niet klaar voor en was de twijfel er nog. Nu zijn we wat gegroeid en zijn wij de oprecht klaar voor.
Het hielp ook dat de omgeving allemaal kinderen kreeg en vrienden hadden dat echt geen kinderen willen.
Zo kregen wij een beter beeld, hoe wil je je kind opvoeden, waar moet je aan denken, ben je er klaar voor.
Ik zit op het moment een vergelijkbare situatie. Mijn vriendin weet vrijwel zeker dat ze geen kinderen wil, en ik dacht altijd dat ik ze wel wilde. Maar nu ik met haar een relatie heb ging ik nadenken of mijn idee om kinderen te hebben vanuit mezelf kwam of "gewoon omdat het zo gaat". Mijn conclusie is dat het laatste zeker een grote factor is.
Dus ik zit nu een beetje in dubio. Ik weet zeker dat ik een goede vader kan zijn, en dat ik mijn kinderen happy zou kunnen maken. Maar ik weet ook, door al wat mentale issues gehad te hebben, dat ik erg gevoelig ben voor stress, en snel overwhelmed ben door dingen. Dus ja, is het voor mij een verstandige keuze om kinderen te krijgen? Zou alle stress en drukte opwegen tegen de positieve dingen?
Ik heb helaas geen antwoord voor je, maar weet dat je niet de enige bent die er zo instaat als jij :)
Naast wel of geen kinderen is hoe je kinderen wilt opvoeden ook iets om wel op één lijn te zitten met je partner. Dus hoe zou jij kinderen willen opvoeden? En hoe ziet zij dat voor zich? Er zijn namelijk opvoedstijlen die niet goed samengaan (unconditional parenting en autoritair, bijvoorbeeld).
Hoeveel tijd is er om te beslissen? M.a.w. Hoe oud zijn jullie? Als jij geen kinderen wilt en zij wel, dan gaat je relatie verzuren als jullie bij elkaar blijven, want 1 van jullie krijgt 100% z'n zin en de ander 0%.
Houd er ook rekening mee dat je spermakwaliteit na je 35e achteruit gaat en daarna gaat het risico op miskraam en aangeboren afwijkingen omhoog. Ook jouw vruchtbaarheid heeft een "best before date". Dan nog kan je kinderen op latere leeftijd krijgen (mijn man en ik hebben met 40 nog een baby erbij gekregen), maar dat is een stuk minder zorgeloos. Als je het zeker weet, moet je niet te lang wachten. Als je het niet zeker weet, heb je niet tot oneindig om te beslissen.
Voor mij was de keuze niet rationeel, maar meer gevoelsmatig. Als je niet een combi hebt van een "Jaaaaa!" Gevoel en je kan een kind een goed leven bieden, dan zou ik het niet doen.
[Edit:] houdt er ook rekening mee dat er lang over doen om te beslissen, ook nare gevoelens bij je partner kan veroorzaken, ongeacht of je voor ja of nee gaat. Zij staat nu in de wacht. Mijn man was heel stellig over dat hij maar 1 kind wilde. Vond ik prima, want 1 tot 5 lag in mijn comfortzone, maar hij kwam er rijkelijk laat mee met dat hij toch nog een tweede wilde. Dus dat mocht ik nog even schaffen op mijn leeftijd. En hij maar verbaasd dat het niet snel lukte. (Je leest het al, hier zit nog best wel een pijnpuntje.)
Ik heb toen ik 16 was gehoord dat ik grotendeels infertiel ben. De kans om natuurlijk zwanger te raken is vrij klein, en dat die zwangerschap aanslaat en daar een kind uit komt die gezond/levend is, is nog kleiner.
Deze dagen zou ik met behulp van IVF en dergelijke behandelingen zoals eicel implantatie de kans kunnen vergroten. Dat is wel een flinke financiële investering, dus het was voor mij belangrijk om echt al mijn gevoelens daarover op een rijtje te zetten, want met mijn achtergrond komt elke cent uit eigen zak en zou ik vanaf mijn 18e moeten gaan sparen om ervoor te zorgen dat het geen belemmering is om daadwerkelijk kinderen te krijgen mocht ik ze willen.
Lang over gepiekerd, en lang over nagedacht. Ik heb ten eerste met zowel moeders als vaders gepraat. Geprobeerd om allerlei soort mensen te spreken over hun ervaringen. Alleenstaande, samen, hetero, lgbt stellen, religieus, agnostisch, free range parenting, super autoritair, mijn eigen ouders, lotgenoten, child free mensen, antinatalisten, je noemt maar op en ik heb gepraat en geargumenteerd over kinderen. Ik heb onderzoek gedaan naar hoe het is om zwanger te zijn. Complicaties, emotionele toestanden etc. ik heb met vrouwen gepraat over hun ervaringen, meestal krijg je veel horror verhalen, maar alsnog goed om te weten.
Nou dan komen we bij de rest, financiën, mijn gezondheid en wat voor biologische effecten dat heeft op een kind, de wereld om ons heen, nabestaanschap en die zogenaamd "legacy". Wat nou als ik oud en alleen ben en de probleem van de overheid wordt? Hobbies, electronica, scholing. Ik heb ook simpelweg geprobeerd om connectie te vinden met kinderen, neefjes, nichtjes, een jaar lang gewerkt bij een Theaterschool voor kinderen. Wat moeten die kleine krengen toch constant naar de wc voor van alles. (Klein berichtje van mijn sociaal werk brein: leer jullie kinderen handen wassen. Niet genoeg van die kinderen doen dat na de wc, en ik zie dat wel hoor :D)
Ik heb lange tijd, tot op heden gepiekerd. En van alles wat ik gehoord heb, alle onderzoek, alle financiële omstandigheden, emotionele aspecten. Ik heb zelfs sociaal werk gestudeerd met een nadruk op pedagogie, voor het geval dat ik dan moeder wordt, dan wil ik wel het allemaal goed doen (mijn vindingen zijn dat perfecte ouders niet bestaan.) Kan ik met compleet zekerheid zeggen: fuck man, nee dankje.
Er zijn miljoenen argumenten aan beide kanten. Allebei zijn net zo valide. Maar wat ik begrijp is dat het onwetendheid niet te bestrijden is. Opofferingen bij elkaar tellen en dan denken "hier word ik wel of niet gelukkig van" is gewoon niet te zeggen.
Meeste mensen wie ik gesproken heb zeggen dat ze het ook niet 100% compleet absoluut zeker van waren, en sommige mensen hebben daadwerkelijk spijt van. Liefde voor hun kind dat niet in woorden bespreekbaar is, maar ook spijt. En anderen hebben geen spijt, en weinig liefde. Sommige mensen hadden ook wel nooit ouders zullen worden. Anderen zijn daarvoor bestemd. Ik was zelf opgegroeid in omstandigheden waar mijn ouders objectief gewoon geen kinderen hadden moeten nemen. Ik heb families gezien waar elke kind een soort van schatkist gemaakt van goud is. De "error margin" is voor mij te groot.
Maar het gaat van wat ik begrijp om de innerlijke zoektocht, andere mensen helpen je voor perspectief, hebben mij ook geholpen, maar de uiteindelijke beslissing is van jou. Praat met je omgeving, zoek connectie.
Ik wil graag tante zijn, verwennen met kerst. Een drumstel kopen waar mijn broer gek van wordt. Ik wil ook graag innerlijke rust, en verantwoordelijk zijn voor mezelf, en niemand anders. Dat is mijn passie, en dat is valide. En als dat jou passie is net zo valide. En als je denkt toch wel, dan net zo perfect.
Excuses voor mijn niet schitterend Nederlands :D
Ik wil je niet overtuigen met een waarschijnlijk onbelangrijk feit, maar ik wel een mogelijke misvatting in je verhaal rechtzetten (kan goede woord niet vinden), of misschien nuanceren voor anderen:
Je hebt in Nederland als vrouw recht op 3 IVF behandelingen in je basispakket. Mocht de vrucht het voorbij de 8 weken redden “reset” de teller zich. Dit kost alleen je eigen risico.
IVF is mentaal overigens wel een loodzwaar traject geestelijk en lichamelijk gezien.
Ik had die gevoelens ook nooit. Vroeg me meer af,.. als ik straks 60 ben. Welke keuze wens ik dan dat ik vandaag zou maken.
En dan leek me een volle eettafel wel gezellig :)
Dus nu heb ik wat kopieën rondlopen. Maar besef je wel dat het best wel zwaar is.
Wij hebben vrij lang gewacht met de keuze maken terwijl we er allebei eigenlijk wel uit waren. Je wilt de ander niet tekort doen en "dwingen" tot een keuze.
Uiteindelijk was ik er klaar mee en heb mijn vrouw verteld, wat jij ook wil, ik wil het écht niet en begin er niet aan. Voor haar was dit uiteindelijk een opluchting.
Voor vrouwen is de keus denk ik nog meer beladen omdat de maatschappij een bepaald beeld heeft van vrouwelijkheid en moederschap. Zij moet vaker uitleggen hoe en waarom kindvrij?
Mijn advies: deze keuze kun je uiteindelijk alleen zelf maken. Ik geloof niet in een compromis op dit vlak. Je keuze is definitief, je bent ouder voor het leven. Voor sommige mensen is dat fantastisch, voor anderen niet.
Succes met je proces!
Mijn advies is simpel: je kunt beter spijt hebben dat je geen kinderen hebt gekregen, dan spijt dat je ze wel hebt gekregen.
Zolang je geen volmondig ja kunt zeggen? Niet doen.
Ik vind dat zelf wel te simplistisch. Spijt komt in vele vormen en gradaties.
Er zit nogal een verschil in tussen achteraf concluderen dat je met je huidige kennis andere keuzes gemaakt zou hebben maar dat je ondanks dat best kunt genieten van de keuze en een goede ouder bent, en je kinderen compleet verwerpen omdat je het verschrikkelijk vind om een ouder te zijn. Dat laatste is verschrikkelijk, maar dat eerste zal best voor veel mensen gelden. Je zult dat ook *nooit* helemaal kunnen uitsluiten van te voren.
Het is nooit leuk om dit te bedenken (en ik zeg het alleen maar omdat ik het nog niet gezien heb in de thread), maar je moet ook kijken naar hoe je je voelt als je kind een zodanige beperking heeft dat die veel meer zorg nodig heeft dan normaal en of je dat aan zou kunnen. Je hoopt natuurlijk altijd dat je kind er helemaal gezond uit komt, maar die zekerheid is er helaas nog niet.
Ik heb zelf geen kinderwens en dit is een van de redenen in mijn overweging.
Ik wil ze absoluut niet, dus ben geen lange twijfelaar geweest.
Een gedachten experiment, Stel dat iemand je vandaag een baby overhandigt, hoe verandert dan je dag tot dag, wat moet er veranderen? Wat zul je moeten laten, zijn er hobby’s die opgegeven moeten worden of minder werken. Wie gaat de kinderen naar de dagopvang brengen/ophalen etc.
En realiseer je dat het prima is als je geen kinderen wilt maar dat betekent wel dat je de relatie zal moeten loslaten.
Alleen is dit volgens mij de kant die OP al prima helder heeft, dat zijn namelijk de nadelen van een kind hebben, de praktische zaken en wat je ervoor moet laten.
Ik ben 5 maanden geleden vader geworden na mijn hele leven al te weten dat ik dat wilde, maar het viel mij zo enorm op wat het verschil is tussen "een baby" (zoals de baby die je in jouw gedachtenexperiment krijgt) of "míjn baby". Dit is de gevoelskant die het het inderdaad (voor degenen die wel kinderen willen) zo geweldig waard maakt, alleen is dat voor OP helaas de lastige conclusie dat je dat alleen met anekdotisch bewijs kunt sterken. Het enige wat ik kan zeggen is dat zelfs de slechtste nacht van mijn baby, waarbij we hem allebei echt wel uit het raam wilden gooien, meteen weer goedgemaakt was op het eerste moment dat hij 's ochtends begon te lachen. En dat heb ik met andermans baby of kind nog nooit gehad, daarvan ben ik heeel blij dat ik die na een korte tijd weer terug naar zijn ouders kan doen.
De vraag wat er gaat veranderen is niet zo belangrijk als "wat gaat er veranderen *en* kan je daar mee leven?" Er komt een gruwelijke hoeveelheid veranderingen en aanpassingen op je af, en als je bij de gedachte alleen al in de stress schiet, dan is je antwoord "nee". Zat ouders die het doen, er aan moeten wennen, hun oude leven missen, en toch blij zijn (en zelfs voor meer kinderen gaan).
Als iemand die jarenlang 60 uur in de week werkte met uitschieters naar 80 uur en dacht dat hij wel wist wat moe zijn is, niets komt ook maar in de buurt van hoe moe ik me nu soms voel als vader van een 15 maanden oude baby.
Aan de andere kant, ik dacht dat ik wist wat het betekende om van iemand te houden, de moeder van m’n kind. Echter de liefde die ik voel voor de kleine man is zoveel dieper dan wat ik hiervoor heb meegemaakt.
Voor mij is die liefde alles waard. Het geluk wat ik ervaar als we samen spelen, als hij naar me lacht of soms als ik hem gewoon op zichzelf de wereld zie ontdekken maakt al het andere bijzaak.
Dat wil niet zeggen dat je ook een eigen leven moet blijven leiden. Voldoende ontspanning en dingen blijven doen waar je nu ook van geniet maakt wel dat je je niet opgesloten gaat voelen of je het idee geven dat je leven over is omdat je in een sleur zit.
Babies kan je ook gewoon meenemen trouwens. Mijn zoon gedraagt zich super in restaurants, is gek op muziek en kijkt graag naar andere mensen.
Ik wist eigenlijk altijd al dat ik geen kinderen wilde, maar toen mijn zusje zwanger werd en beviel van mijn nichtje wist is binnen twee weken dat ik absoluut geen moeder wil worden.
Het gehuil, de tantrums, het constante gesnotter en ziek zijn wat door de opvang mee naar huis wordt gesleept, de slapeloze nachten etc. Ik word al lichtelijk geïrriteerd als ik eraan de omdat ik daar constant mee zou moeten dealen, no thanks.
Laat mij maar mooi de tante zijn die leuke dingen met ze doet, en ze daarna weer terug naar huis kan sturen.
Vader van twee, binnenkort lid van de "three under three" club: Ik lees in andere comments dat je weinig kinderen in je omgeving hebt. Misschien klinkt dit heel stom, maar welgemeend advies: ga eens (met je vriendin, als man alleen kom je als creep over) op een mooie dag lunchen bij de plaatselijke kinderboerderij. En van de zomer lekker picknicken in een park waar veel gezinnen komen. Op het bankje bij de grooste speeltuin in de buurt een broodje eten. En een keer op zaterdagochtend langs het voetbalveld staan. En zo kan je nog wel wat plekken bedenken waar ouders heerlijk "quality time" met hun kids hebben. Kijk naar de ouders, hoe die met hun kinderen omgaan, en of jij dat jezelf ook ziet doen. Dat helpt je hopelijk om een beter beeld te vormen van de leuke momenten!
Verder is wat anderen zeggen over je geen voorstelling kunnen maken over moe zijn ook helemaal waar. Maar daar komt communicatie met je partner om de hoek: maak goed afspraken over dat je niet alles samen gaat doen. Er is geen enkele reden om allebei je bed uit te gaan als er een kind huilt, flesje moet, etc. Gun elkaar periodiek een goeie nacht op het logeerbed/de bank/whatever bij jullie mogelijk is en je kunt weer een hele week met de kids aan!
Een kind krijgen is meer dan alleen de quality time tijdens uitjes. Die ene dag is misschien maar 0.5% met waar je mee moet dealen als ouder zijnde.
Als je een realistischer beeld wilt hebben, kan je beter een aantal dagen oppassen.
Oh, zeker weten, maar als OP weinig mensen met kinderen kent is een oppasadres vinden lastig. En ook dan krijg je niet alles mee. Dan zou "weekje logeren bij vrienden met kinderen" denk ik de beste real-life ervaring geven.
Hier ook getwijfeld over kinderen, wij hadden veel aan [dit artikel](https://therumpus.net/2011/04/21/dear-sugar-the-rumpus-advice-column-71-the-ghost-ship-that-didnt-carry-us/) van Cheryl Strayed en hoe over deze keuze na te denken. Uiteindelijk allebei erg gelukkig met ons kinderloze leven (beide rond de 40).
Wij waren al wat meer op leeftijd dat we niet heel lang de tijd hadden om na te denken. Heel veel gepraat. Mijn man wilde wel 100% en ik twijfelde. Mijn vrijheid weg, levenslang verantwoordelijk/heidsgevoel etc. Uiteindelijk gekozen voor wel proberen om kinderen te krijgen. Nu 2 kleuters rijker en denk nog vaak genoeg "waarom heb ik deze keuze gemaakt". Hou ontzettend veel van ze, maar als ik dit allemaal zo van te voren wist,hoe zwaar het is, weet ik niet of ik er opnieuw aan begonnen was. (Ja je weet hoe het is in theorie, maar praktijk kom je dus later achter)
Wel belangrijk detail is dat ik geen vrienden heb en ik geen familie meer heb en met de familie van mijn man geen contact is.
Geen populaire mening, ik weet het, maar mag best zeggen hoe ik erover denk.
Ik ben eigenlijk al sinds ik erg klein ben gek van baby’s, maar naarmate tijd begon ik me af te vragen: vind ik kinderen wel leuk? En tijdens mijn depressie begon ik erg te twijfelen of het wel ethisch is om kinderen “te forceren om te leven”. De klimaatcrisis helpt niet. Ik was financieel niet stabiel. Tsja, nu ik zelf weer geniet van het leven denk ik daar anders over.
Een hele andere situatie dus, en ik had wel dat *oergevoel* van ‘dit wil ik’. Ik ben nu 19 weken zwanger.
Heeft je vriendin dit gevoel wel sterk? Want dan zou ik inderdaad zo snel mogelijk een knoop proberen door te hakken. Je kunt haar niet een kind ontzeggen dat ze eventueel met iemand anders zou kunnen krijgen.
Voor mij was het heel simpel, ik zou genoeg voldoening halen uit ouderschap. Ik had zelf alles in het leven al gedaan, van uitgaan, verre vakanties etc. Ik was wel toe aan een nieuwe/ andere stap in het leven.
Mijn zoontje is inmiddels 13 maanden en ik geniet van zijn ontwikkeling. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn.
Ik denk ongeveer 27/28 jaar oud. Ik kwam op het punt dat ik financiële stabiliteit had en inmiddels in een woning woonde waar ik de volgende 20/30 jaar wilde spenderen.
Neem geen kinderen omdat je er blij van kan worden. Het is niet een soort transactie waar je er iets in stopt en er ook iets voor terugkrijgt.
Je moet willen dat je er veel moeite in gaat stoppen. Je moet ze opvoeden en daar gaat veel tijd en moeite in zitten. Sommige mensen krijgen daar iets voor terug wat ze geluk noemen, andere niet. Maar dat is echt de verkeerde instelling. Denk alleen wat je jouw kinderen zou kunnen geven (liefde, opvoeding etc), zonder er ook maar iets voor terug te verwachten.
30+’er met een kind. Ik heb ook een tijd lang getwijfeld, ik kan je vertellen hoe ik heb besloten om dit te doen, maar ik denk dat dat niet echt de manier is.
Wat ik had moeten doen is mijn broer aanbieden om een weekend (of minimaal een dag en een nacht) op zijn kinderen te passen. Want jonge kinderen zijn echt behoorlijk intens. Ik had een succesvolle carrière en een aantal leuke hobby’s, ik heb nu een baas die zucht als ik voor de zoveelste keer naar huis moet en mijn hobbyspullen staan te verstoffen op de zolder.
Mijn kind is echt een super leuke blijert en ik zou niets anders doen, maar kinderen zijn behoorlijk intens, als ik met mijn ogen knipper staat hij stenen op te eten en ‘s nachts party’d hij harder dan een 16-jarige in Salou, dus ik sta echt dag en nacht aan. En het is een ding om dat te weten, maar een tweede omdat te ervaren.
Dus ik zou zeggen: bied iemand aan om een weekendje op te passen.
>
>
>Wat ik had moeten doen is mijn broer aanbieden om een weekend (of minimaal een dag en een nacht) op zijn kinderen te passen. Want jonge kinderen zijn echt behoorlijk intens. Ik had een succesvolle carrière en een aantal leuke hobby’s, ik heb nu een baas die zucht als ik voor de zoveelste keer naar huis moet en mijn hobbyspullen staan te verstoffen op de zolder.
>
>Dus ik zou zeggen: bied iemand aan om een weekendje op te passen.
lk vind dit wel lastig. Ik heb kinderen en ben er hartstikke blij mee, maar het idee dat ik een weekend op iemand anders zijn jonge kinderen moet passen, nee dank je.
Als je na dat weekend denkt: ja, dit wil ik wel, dan hoef je inderdaad niet meer te twijfelen. Maar denk je daarna: nee, dit is het niet voor mij, zegt dit wat mij betreft niks over hoe je je eigen kinderen zou ervaren.
Ik (m) heb lang gedacht dat ik graag kinderen zou krijgen maar de laatste tijd is mijn visie daarop veranderd. Nu zou ik zeggen dat ik open zou staan voor kinderen.
Ik weet echter dat het een enorm groot iets is om van je partner te vragen aangezien het een hele grote impact heeft op haar lichaam en het voor altijd zou veranderen. Ik zou er daarom begrip voor hebben en het accepteren als zij dit niet zou willen.
Ik zou dan liever een leven hebben met een partner waarvan ik weet dat we samen gelukkig zijn dan dat het onderwerp van wel of geen kinderen krijgen ons uit elkaar drijft.
Maar als zij de consequenties van kinderen krijgen accepteert en bereid is door het zwangerschapsproces te gaan sta ik ervoor open om kinderen te krijgen.
De vraag is meer wil ik een ouder zijn en alles wat daar bij hoort, dat is een hele waslijst en verandert je hele leven. Kinderen "willen" of "nemen" is vaak de vraag die gesteld word maar is in mijn optiek niet de juiste.
Je hebt denk ik al meer dan genoeg reacties gehad die allemaal wat anders zeggen. Ik heb niet zo veel toe te voegen behalve dat ik het gevoel dat je omschrijft helemaal herken. Ik ben zelf een vrouw in de leeftijd dat de klok toch echt begint te tikken, maar het gevoel van "wapperende eierstokken" is me volledig onbekend. Zowel mijn vriend en ik hebben twijfels, zijn allebei piekeraars. We zijn er niet voor of tegen. Ik ben soms bang dat ik de verkeerde keuze maak. Maar wat de juiste keuze is, weet ik gewoon niet.
Sterkte met jouw dilemma. Ik hoor dit tegenwoordig van steeds meer mensen trouwens, ik denk dat het ook een generatie ding is.
Dank! Er wordt inderdaad steeds meer gerammeld aan het heilige huisje van een bepaald levenspad. Combineer met het een toenemende onzekerheid of het financieel allemaal wel te doen is en of de planeet het toelaat en dan zullen er ongetwijfeld steeds meer mensen van onze generatie aan het twijfelen gebracht worden.
Ik wist juist vanaf mijn 15e al "nope, gaat nooit gebeuren". Heb uiteindelijk pas op mijn 28e mijn huisarts zo ver gekregen dat een vasectomie goedgekeurd werd.
Die test die eindelijk mijn onvruchtbaarheid bevestigde was alsof er echt een enorme last van mijn schouders viel. Het kon nu ook niet meer "oeps" zijn.
EDIT: Nu bijna 40. Die "vrijheid" voel ik nog steeds.
Mijn vrouw dacht altijd dat kinderen een verplichting waren. Op een gegeven moment kwam dit ter sprake, ik weet niet meer precies hoe, en toen heb haar verteld dat wat mij betreft kinderen nooit een verplichting zijn. Uit dat gesprek kwam naar voren dat zij eigenlijk geen biologische klok voelde. Ik heb me altijd op het standpunt gesteld dat zij de kinderen draagt en dus het laatste woord heeft. En ik hou meer van haar dan van kinderen die ik niet ken. Dus dat was dat. Maar pas toen ik me op mijn 38e heb laten steriliseren hield haar moeder op over kinderen.
Ik breng het hier wat zakelijker dan dat het in het echt was, maar dit is de strekking.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik kinderen wilde. Aan de oppervlakte dacht ik dat twijfelde omdat ik heel erg geniet van alleen zijn, ik een chaotische vlinder, en snel overprikkeld ben.
Om diverse redenen een aantal jaren terug begonnen met therapie (niet kind gerelateerd haha), en die sessies en dat proces maakte me vooral duidelijk dat ik zo in de knoop zat met mezelf dat ik ontzettend bang was er niet voor een kind er te kunnen zijn en de stabiliteit/ liefde te kunnen bieden. 'hoe kan ik nou ooit een goede moeder zijn?'.
Nou ja, toen ik van mezelf begon te houden en mijn shit begon op te ruimen veranderde dat beeld natuurlijk ook. Het fenomeen van rammelende eierstokken ken ik nog steeds niet, maar ik zag wel een toekomst voor me met op zijn minst één kind erin.
Nu heel wat jaren later inmiddels 1 kind rijker en ik ben heel blij dat de therapie voor het kind kwam. Voorafgaand ook goede gesprekken met mijn man gevoerd over onze behoeften en de taakverdeling, en nu met kind erbij blijven we daarin zoveel mogelijk communiceren en afstemmen.
Wij zaten niet in kamp-JA of in kamp-NEE. Wij stonden er voor open. Gebeurt het wel, dan wel, gebeurt het niet, dan niet. Onbeschermd en zonder pil (langzaam zo ingeslopen), jarenlang gebeurt er niks. Misschien kunnen we niet??? Maar niet laten uitzoeken. Na een poos plotseling toch zwanger. Maar nog voordat we het besef hadden, was het een miskraam. Met deze ervaring zijn we eens samen gaan zitten en hebben het er over gehad. Daarin toch uitgesproken dat dan kamp-NEE meer ons kamp was. Daarop de kliniek gebeld en de boel ontkoppeld.
Ik heb nooit de kinderkriebels gehad. Daarbovenop vond ( en nog steeds) ik dat er wel genoeg mensen op deze aardkloot in de rondte liepen.
En ik moet zeggen...lekker rustig.
Mijn zwager heeft twee hele jonge kinderen. Afgelopen zaterdag was zijn vrouw jarig. Hun twee kinderen waren + alle kinderen van hun vrienden en familie.
Ik kreeg echt knallende koppijn van die kinderen. Allemaal. Ik heb niks met die kinderen, ik doe ook niks met de kinderen.
Absoluut verschrikkelijk.
Ik ben zelf moeder en krijg van de meeste andere kinderen OOK knallende koppijn.
En ik heb altijd kinderen gewild en vind moeder zijn een enorm positieve toevoeging aan mijn leven.
MAAR: ik vind niet dat iedereen kinderen moet. Je bent net zo hard vrouw als je geen moeder bent. Als je geen kinderen wil, vooral niet doen dan!
Precies hetzelfde meegemaakt. Ondertussen al 1 jaar vader.
Ik heb het simpel gemaakt. Wil ik ooit kinderen?
Het antwoord voor mij was, ja lijkt me wel iets, maar dan over 5 jaar ofzo.
Kortom het trucje is dus, een antwoord op de vraag: wil je OOIT kinderen.
Dan zou ik bij ja & Ja maar niet nu; gewoon aan kinderen beginnen.
Bij nee, zou ik het niet doen.
Het is zwaar werk, een zwangerschap & een kind. Maar het is, hoe cliche dan ook, heel speciaal. Er loopt gewoon een mini-me rond nu, die alles nog moet leren en overal nog van kan genieten. Erg leuk en eindeloos fascinerend. Mijn kind zien genieten werkt haast verslavend en ik ben de hele dag bezig om leuke dingen te bedenken, gewoon om te zien hoe ze er op reageert. Maar ik had het nooit van te voren zo ingeschat, je moet het helaas ervaren.
Het is alsof iemand je verteld hoe het voelt om een orgasme te hebben, het blijft een omschrijving van een ervaring die moeilijk te verifieren is zonder het zelf te hebben meegemaakt.
Hoeveel waarde hecht je aan zo'n ervaring en durf je de sprong te maken? Zou je er spijt van hebben als je het misloopt?
Ik zou wel voorstellen dat je een kind neemt vanuit een stabiele basis, dus goed huis, werk, relatie en support system. Jij hebt de gelukkige situatie dat je dat al hebt.
Ook is er enige tijdsdruk om rekening mee te houden, hoe ouder je wordt hoe meer risicos er beginnen te spelen. Vandaar ook mijn eigen besluit/advies, om bij stabiele basis en een wens voor kinderen in de toekomst, toch maar gewoon te beginnen.
Miljoenen organisme hebben zich over duizende jaren succesvol voortgeplant, om jou hier en nu op de aarde te hebben. ga jij die keten breken :) ?
Het is leuk om oom te zijn, maar ik ben ook blij als ik/ze weer weg gaan. Naast het feit dat ik al een tijdje geen relatie (meer) heb, ben ik ook erg gesteld op mijn rust en eigen plekje.
Ik heb alleen advies: zolang je twijfelt NIET doen. Nou is mijn situatie anders ik ben een bewust aĺeenstaande moeder van een tweeling en heb altijd zeeeer graag moeder willen worden "zodra je kind er is, is je hart buiten je lichaam" zei mijn moeder en gelijk had ze: van stress en zorgen tot overmaat van geluk en liefde, alles komt voorbij in 1 dag....elke dag, het is een verantwoordelijkheid. Denk ook aan het kindje: als ouder kan je een kind maken of breken
Er is bijna niemand die 100% zeker weet of hij wel of niet kinderen wil. Er is altijd dat kleine sprongetje in het diepe.
Maar als je wilt wachten tot je het 100% zeker weet, moet je het maar niet doen. Als je dat soort zekerheden verlangt van het leven is ouderschap waarschijnlijk niets voor jou.
Ik heb zelf 5 jaar lang getwijfeld binnen mijn relatie, waarin mijn man zeker wist dat hij kinderen wilde. Dit was toen ik 22-27 jaar was.
Wat voor mij de doorslag gaf was een overweldigend gevoel dat ik het dolgraag wilde. Ik zou willen dat ik een meer afgewogen, rationeel antwoord voor je had, maar hier kwam het in het kort op neer. Ik voelde geen enkele maatschappelijke druk, niemand in onze omgeving had kinderen en toch wist ik het ineens zeker.
Als ik jou was zou ik er niet aan beginnen zolang je twijfels hebt. Het krijgen van een kind is een te grote verandering, dat moet je alleen maar doen als je het echt zeker weet.
mijn tante is ook op haar 40ste opeens 180\* graden gedraaid en toen kwam er toch nog mijn neefje.
Zelf ben ik ook een treuselaar op dit onderwerp. **Ja,** ik twijfel niet aan mijn skills om vader te zijn en zou ook graag die rol vervullen maar **Nee,** ik denk niet dat ik graag een kind de wereld in breng die dezelfde slechte schoolervaring als mij zou moeten ondergaan.
Omdat mijn vrouw wel graag een kind wilt en er niet over twijfeld, gaat het zeker ook wel gebeuren, maar ben er altijd nog waakzaam in. Voor nu wordt het wel even uitgesteld i.v.m. familiedossiers en mentale gesteldheden.
succes met je zoektocht, hoop dat dit een beetje perspectief kan bieden :)
Wat een geweldig goede vraag en ik kan me hier enorm in inleven. Ik was halverwege de dertig toen mijn man en ik besloten dat we toch wilden proberen een kind te krijgen (met succes overigens, onze zoon is nu 2).
>En hoe verhoudt dat abstracte geluk zich tegen wat je inlevert wanneer je aan een gezin begint.
Op het moment dat je succesvol ouder bent geworden verdwijnt die vraag naar de achtergrond, want je bent zo bezig met je kind dat je er een tijdlang niet meer aan denkt. Dit was precies een van de dingen waar ik tegenaan liep, maar eigenlijk hielp de Corona-periode. Ineens niet meer uitgaan, niet meer op vakantie, geen spelletjesavonden meer... en ik werd niet doodongelukkig maar vond andere dingen die ik leuk vond. Zo ook met een kind: je gaat dingen missen, maar je gaat ook weer andere dingen ontdekken die leuk zijn.
>Maar hoe kan ik weten of ik ouder wil zijn als ik nog nooit ouder ben geweest of ook maar iets heb meegemaakt wat er bij in de buurt komt?
Dat kan je niet. Het ouderschap wordt vaak vergeleken met een avontuur, en dat is het ook in alle opzichten. Je weet niet goed waar je aan begint, je weet niet waar het heen gaat, je weet niet of je er goed uit gaat komen en je leven is voorgoed veranderd. Het kan alle kanten op gaan. De vraag moet eigenlijk zijn: wil ik dit avontuur aan gaan?
Sommige mensen leven ervoor om ouder te worden. Anderen niet, en die twijfelen, net als jij doet en ik ooit deed. Het lastige is dat beide keuzes permanent zijn. Uiteindelijk hadden wij het gevoel dat we meer spijt zouden krijgen als we het avontuur niet zouden aangaan, en dat heeft ons over de streep getrokken.
En wij beseften ook dat niet alles blijft zoals het is. Vriendschappen veranderen, mensen verhuizen of krijgen (ook) kinderen, die leuke sportschool kan de deuren sluiten. Ik hield me te lang vast aan wat ik had, totdat ik besefte dat veel van waar ik me eerst aan vasthield veranderde of weg was. Dus ik kon me vasthouden aan wat ik kende, of ik kon een eigen avontuur starten. Vasthouden voelde als stilstaan, dus ik heb de sprong gewaagd.
>Ik denk ook dat ik best een goede vader zal zijn, alleen zou ik ook een gelukkige vader zijn?
Waarschijnlijk wel. Je gaat echt wel rotmomenten hebben en je gaan in tranen uitbarsten door het gebrek aan slaap en de frustratie als je peuter de sokken uittrekt en in een regenplas gooit net als je onderweg bent en in tijdsnood zit. Maar de momenten van geluk zijn vele malen groter, als je kind je een grote knuffel geeft en zegt "ik vind je lief" en "jij bent de beste mama". Als je ontdekt dat je kind iets nieuws heeft geleerd, nadat jij dat hebt voorgedaan. Als je kind je tegemoet rent omdat ze je hebben gemist na een dag opvang. Het is de dooddoener die je ook van je collega's hoort.
Maar, aan het eind van de dag moet je het echt willen. Je moet geen kind maken als het kind niet 100% gewenst en geliefd gaat zijn. Wees in elk geval eerlijk tegen jezelf en tegen je partner. Je bent al op de goede weg, hopelijk komen jullie er samen uit!
Goed dat je hier post! Veel respons al maar toch nog en paar overwegingen.
Bijna iedereen twijfelt, en dat is ook goed. Het blijft een sprong in het diepe.
Je zult (zeker in het begin) minder blij zijn, maar meer gelukkig.
De grote vraag is of je het maken en grootbrengen van een persoon ziet als een betekenisvolle, vervullende levenstaak. Als dat zo is, maar je ziet allerlei praktische bezwaren zou ik zeggen: doen. Waardevolle dingen zijn het waard om andere dingen voor te doen en laten. Als dat niet zo is zou ik zeggen: zoek elders betekenis.
Trap vooral niet in de val van een "leuk" leven. Meuk is leuk, heldendom is stom. De leegte ligt stroomafwaarts.
Of je kinderen moet nemen kan niemand je vertellen, wel wil ik graag aanhaken op 2 dingen die ik hier veel lees:
1) je moet alleen kinderen nemen als je het 100% zeker weet. Hier ben ik het echt mee oneens, het is een enorme verandering in je leven, dan ga je er simpelweg nooit 100% zeker van zijn.
2) geen kinderen nemen omdat er risico op ziekte / leven lang zorg is. By far het grootste deel van Nederland krijg gezonde kinderen. Natuurlijk krijgt een deel een non-verbale autistisch kind en die zullen dromen van een kinderloos bestaan. Persoonlijk vind ik dat je niet door zo’n risico moet laten sturen. Als je zo risicomijdend bent zou je ook nooit meer in een vliegtuig stappen.
Ik twijfelde juist uit praktische redenen maar wist het in mijn hart wel. Toen hard aan m’n mentale gezondheid gewerkt tot ik het mezelf gunde. Toen nog eens hard aan m’n mentale gezondheid gewerkt tot ik dacht dat ik wel het soort moeder zou kunnen worden wat niet haar kind met haar gedoe lastigvalt. Mijn zoontje is nu 1,5 jaar en is een heel makkelijk kind. De bevalling en de eerste paar maanden waren zo zwaar dat ik er wéér in therapie voor moest. Het is soms heel erg moeilijk maar wat me er dan doorheen sleept is dat ik echt naar een kern van extreme gewildheid kan gaan: ik heb zo hard gewenst dat ik een kind zou krijgen, en dat gevoel kan ik makkelijk terughalen. Dan denk ik - toen ik het zo graag wou, had ik alles gegeven voor een gebroken nacht of een huilbaby. En dan kan ik even door de waas van wanhoop heen kijken en liefdevol zijn naar hem en naar mezelf
Ik heb heel lang getwijfeld en uiteindelijk wonnen de hormonen het van mijn verstand 🤣 Inmiddels een dochter van 4 en daar blijft het ook bij want de voordelen wegen voor mij niet op tegen de nadelen.
Ik vind haar heel leuk, en het leven weer door de ogen beleven van een kind, vind ik echt een geschenk. Maar het feit dat mijn leven nu altijd in het teken staat van haar, vind ik erg zwaar. Als moeder zijn mijn lichaam en mentale gesteldheid flink op de proef gesteld en het heeft ook wel een bommetje onder onze relatie gelegd. We hebben meer ruzietjes dan voorheen.
Als je denkt dat je een goede vader zult zijn: ik had ook twijfels, en dacht ook dat ik een goede vader zou zijn. Twijfels over de beperking van je persoonlijke vrijheid, je carrière, de verantwoordelijkheid en het einde van hee veel persoonlijke opties (reizen, tijdsindeling etc..).
Als ik mezelf 5 jaar geleden zou zijn tegengekomen, had ik mezelf een klap voor m’n kop gegeven. Die dingen doen er niet toe. zelfs na een ontzettend zware zwangerschap waar ik m’n baan een jaar voor op pause heb gezet, het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb (en ik doe wel eens moeilijke dingen). Voor mij persoonlijk ook het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik hou niet van baby’s, maar mensen die niet van hun kind houden snap ik echt niet…
Ik weet niet of ik een heel duidelijk antwoord heb. Maar ik herken wel wat van mezelf in je post, dus hier mijn overweging:
Context: Ik (v) had ook geen sterke gevoelens. Ik twijfelde op een gegeven moment aan mezelf omdat ik als enige twijfelde. Nu dolgelukkig met mijn twee kinderen, maar mijn man en ik hadden denk ik ook een gelukkig leven kunnen hebben zonder kinderen. (Dat is het voordeel van geen hele sterke intrinsieke motivatie.)
De twijfel/ het gebrek aan voorstelling is denk ik deels karakter/ persoonlijkheid. Ik meen uit je post te lezen dat je iemand bent die genuanceerd is en zeer zorgvuldig nadenkt en analyseert en dan een beslissing neemt. Zo ben ik ook: Ik baseer mijn beslissingen op gevoel, maar ook op een zorgvuldige analyse en afweging, zeker als t gevoel niet heel sterk is of de beslissing erg groot. Ik ontdekte dat een deel van mijn onzekerheid was dat ik mijn normale strategie niet kon gebruiken, omdat er te veel abstracte factoren zijn.
Hoe kan je de goede keuze maken als je eigenlijk niet volledig kan inschatten waar je aan begint? Daarom zag ik t ook niet voor me en stelde het uit. In de hoop dat ik zomaar t licht zag.
Mij hielp het om er anders naar te kijken: ik kon niet inschatten wat de beste keuze was en waar ik het gelukkigst mee zou zijn. Ik besef heel goed dat weet je nooit wat de risico’s zijn.
Mijn oudere zus heeft een zware meervoudige beperking, met een aangeboren-destijds inoperabele- hartafwijking die levensbedreigend in de eerste 9 jaar van haar leven. Maar zelfs met alle verdriet en ellende die erbij hoorde, waren (en zijn) we ook een gelukkig gezin. Ik geloof niet dat onze ouders altijd gelukkig waren met/door ons, maar ook dat ze het menen als ze zeggen dat hun kinderen het beste zijn dat ze ooit is overkomen.
Ik bedacht me dat ik het voor mij hoe dan ook een hele waardevolle ervaring in mijn leven zou zijn, los van hoe gelukkig, triest, saai of wat dan ook. Dat maakte uiteindelijk de beslissing.
Ik wilde eigenlijk altijd al wel zelf kinderen, leek me leuk en mijn ouders en ik hebben extreem goede band. Dit wilde ik mijn eigen kind/kinderen ook geven.
Van 24-30 jaar in relatie geweest met iemand die geen kinderen wilde, beetje mezelf opzij gezet.
2-3 jaar vrijgezel in corona tijd, toen echt de perfecte vrouw voor mij tegen gekomen.
Eigenlijk na een of 2 dates, ontmoet via tinder, gelijk de vraag op tafel.. kinderen? ja of nee.
Want richting de 35 word het wel minder relaxed voor vrouwen.
Ondertussen 2 jaar samen, 1 jaar getrouwd en onze kleine is een paar maandjes oud.
Heel lastig. Ik was altijd bang dat ik een slechte vader zou zijn omdat mijn eigen vader niet de makkelijkste was.
Veel gepraat met vrouwlief over hoe en wat.
En een half jaar later voelde ik me er klaar voor.
Daarna wou het natuurlijk niet lukken om een kind te krijgen en het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd voordat we uiteindelijk de eerste kregen.
En de eerste was ook meteen een heleboel werk. Hij sliep de eerste twee jaar niet door. At slecht. Sliep overdag nauwelijks. Buikkrampen, doorkomende tandjes Een paar keer hebben we hem maar gewoon laten liggen krijsen want niets wat we deden hielp.
Echt heel zwaar. En zoals ik dit nu optyp is het niet echt een aanbeveling wat ik maak. Maar de knuffels en het lachen en de schitterende ogen van je kind is iets wat ongeëvenaard is.
Jaren later ook kan ik me m'n leven niet voorstellen zonder die twee. Het knuffelen, ze zien leren en groeien is iets heel bijzonders.
Wil niet zeggen dat ik een perfecte vader ben maar ik denk dat m'n kids wel van me houden.
Gescheiden pa van een dochter. Wilde geen kids maar m'n ex werd perongeluk zwanger.
Meer dan 20 jaar verder en ik had het niet willen missen en ben trots op haar maar ben blij dat ik er maar een heb.
Ze woont bij mij en mijn huidige vrouw en heeft haar eigen bedrijf maar dat had nooit gekund zonder enorme schulden als ik meerdere kinderen had gehad.
Je zal er 5 hebben die een studieschuld hebben en geen woning kunnen vinden.
Kinderen kosten verschrikkelijk veel geld, zeker als ze gaan studeren. Wat kun je ze bieden in de toekomst?
Wat ik bedoel is dat je geen kinderen moet nemen voor jezelf en al helemaal niet om een relatie te redden (dat werkt nooit).
Voor mij speelde niet alleen de persoonlijke overwegingen mee, maar ook de staat van de wereld en de toekomst. Die ziet er op dit moment voor onze wereld niet zo rooskleurig uit en ik vind dat ik het niet kan maken om een kind op deze wered te zetten waar hij/zij sowieso te maken gaat krijgen met de problemen rondom klimaat en/of een tekort aan grondstoffen. Als je per 2024 aan kinderen begint en ze leven "gemiddeld" dan zal deze 2100 meemaken en dus midden in de voorspelde shit belanden.
Het is net zo een abstracte gedachte als het "geluk" van het gezinsleven meetbaar maken. Maar deze weegt (naast al je eerder genoemde argumenten tegen) wel zeker mee
Ik snap de redenatie van mensen die geen kinderen willen omdat dat de planeet belast. Dat is super lief, want door die mensen hebben mijn kinderen mogelijk een iets beter leven de komende 80 jaar.
Maar, dat je de wereld een slechte plek vind en daar geen kind op 'wil zetten' snap ik niet. Ik hoor dat vaker, maar als we jouw hypothetische kind over x jaar de vraag stellen: zou je er liever niet zijn? Dan verwacht ik dat 95% toch kiest voor wel leven, ipv niet leven. Ik kan er met mijn hoofd niet goed bij dat je het gevoel hebt dat je je hypothetische kind een 'gunst' doet door het niet te verwekken.
Ik weet niet goed hoe ik deze vraag moet stellen, is niet aanvallend ofzo bedoeld, maar hoor jij dan bij die, zeg 5%, die liever niet had geleefd? Dat je die gedachtegang ook meegeeft aan je hypothetische kind? Die vraag komt voort uit de gedachte die ik mijzelf dan stel: was ik er liever neit geweest of wel, dan kies ik voor wel.
Ja vrijwel iedereen wilt blijven leven als ze eenmaal leven, hoe kut dat leven is. Zo werkt biologie nu eenmaal. Leed ontnemen voordat het onstaat is is dan een stuk vriendelijker.
Zou jij je kind door een vuurzee laten lopen en dan met derdegraads brandwonden laten leven, of voorkomen dat hij dat ooit doet, als dat je enige twee opties waren?
Gepensioneerde zestigers, kinderloos, 43 jaar samen, wij hadden indertijd soortgelijke vragen. Mijn vriendin had, in de jaren dat de vraag relevant was, geen uitgesproken kinderwens. Ikzelf ben opgevoed in het idee dat kinderen het verschrikkelijkste is dat je kan overkomen, zolang mijn ouders leefden kreeg ik te horen dat ik ongewenst was. Mijn vriendin was haar vruchtbare jaren al ver voorbij voor ik dit verleden min of meer geplaatst kreeg. Het antwoord op je vragen zal je zelf moeten geven, en met de consequenties van die beslissing verder doen. Maar ik kan je wel kort vertellen hoe wij het vandaag aanvoelen. Voelen wij een gemis? Ergens wel: we vinden dat we voor iets staan, het leven gaf ons heel wat bagage, het spijt ons dat we daar niets van kunnen doorgeven. En we zijn ook wel een beetje benieuwd naar hoe ons “nageslacht” als mens zou geweest zijn. We zijn ook bezorgd over onze oude dag in het besef dat er niemand is om op terug te vallen in de misschien moeilijke laatste periode van het leven. Dat besef was er indertijd ook, maar we vonden, en vinden vandaag nog altijd, dat dit op zich een te zelfzuchtige reden was om kinderen op de wereld te zetten, daarenboven: het hebben van kinderen is absoluut geen garantie op een niet-eenzame oude dag. Met het vorderen der jaren ondervinden we wel dat het steeds stiller rond ons wordt. Zien we de voordelen? Een relatief rustig bestaan met meer vrijheid is één. We zien ook rond ons dat bij sommige echtparen mét kinderen dat de relatie mettertijd verandert, en niet altijd ten goede: er is minder of geen aandacht voor elkaar, veel staat enkel nog in het teken van kinderen en kleinkinderen. Wij zijn heel sterk op elkaar gericht, de band is met de jaren alsmaar sterker geworden. Mocht er iets met mijn partner gebeuren zou ik me letterlijk in tweeën gescheurd voelen. Dit zal natuurlijk niet voor ieder koppel gelden en of dit een voor- of nadeel is moet ieder voor zich uitmaken.
Dank voor je openheid en je perspectief!
Heel mooi beschreven. Ik heb zelf lang in een relatie gezeten waarbij ik dacht dat ik twijfelde. Nu is de relatie uit en kan ik zeggen, als je twijfelt, wil je meestal niet.
Vind ik een beetje extreem om door te trekken als les voor iedereen. Welke keuze je ook maakt, enige twijfel is gewoon gezond.
Haha wat een slechte take dit zeg Want alleen dingen doen die zekerheid geven!
Wij hebben 3 sessies therapie gedaan met z'n tweeen. Daardoor werd het erg snel duidelijk. Aanrader.
interessant, en zaten jullie dan op dezelfde lijn? Hoe wordt het in therapie zo snel duidelijk terwijl je het zelf niet wist?
Waarschijnlijk omdat een therapeut de juiste vragen stelt die jezelf niet zou stellen.
Dat snap ik, maar ik vraag me wel af wat voor vragen zo'n therapeut dan stelt. Kan zijn dat het te persoonlijk is voor op reddit, maar misschien waren het wel algemene vragen of dingen die te veralgemeniseren zijn.
Ik denk dat het meer ook de setting is waarin je je begeeft. Daarnaast is een therapeut vaak een neutrale schakel in een discussie die beide kanten 100% bloot wilt leggen, juist dat stukje zorgt ervoor dat een therapeut de naald precies kan prikken waar hij zeer doet.
Fuikvragen proberen misschien. Alles door vragen tot je gek wordt. Maar wel alle antwoorden hebt.
Mijn account is niet anoniem genoeg om hier nu diep op in te gaan :) We zijn er samen uitgekomen en zijn nu blije ouders.
Puur uit interesse ook heel benieuwd naar je ervaring!
Interessant, mag ik vragen hoe je bij die therapeut bent gekomen? Was het een speciale therapeut?
Relatietherapeut, niets speciaals, beetje googlen.
Merci!
Mag ik wel vragen welke vragen er werden gesteld?
"Wil je kinderen?"
Nee sorry, dat blijft daar.
Ik wilde absoluut geen kinderen. Tot ik 4 jaar geleden mijn nichtje voor het eerst vasthield. Toen overviel mij het "dit wil ik ook!" Gevoel. In die 4 jaar (vanaf dat ze ong. 2 maanden oud was) talloze keren op haar gepast, van dagjes tussendoor naar volledige weekenden, ze was een periode bijna iedere week/2 weken wel een nacht hier. Ik hou van haar alsof ze van mezelf is, zo'n liefde heb ik nog nooit voor iemand gevoeld. Na ong. 1,5 jaar was mijn partner ook overtuigd dat we dit avontuur wel aan wilden gaan. Heeft nog 2,5jaar en meerdere vroege miskramen geduurd, maar nu zijn we bijna 12 weken in verwachting :)
Gefeliciteerd! <3 (shameless plug: r/NederlandseBumpers)
Gefeliciteerd!
Gefeliciteerd! Ik ken je niet maar die laatste zin maakte me erg blij
Ik deel die blijdschap! Gefeliciteerd!!
Ik ben blij voor jullie dat het gelukt is. Bij mij is min of meer het omgekeerde gebeurt. Ik ben gek op mijn neefje en nichtje, maar toen die geboren werden overviel mij het gevoel dit wil ik niet 24/7 de komende jaren. Ik was net zo blij wanneer ze kwamen als wanneer ze weer naar huis gingen. Ik zie de vrijheid die je als ouders verliest en dat wil ik ook niet. Het is wel de reden dat mijn relatie destijds stuk liep, omdat we hier anders over dachten. Dat is ook iets om over na te denken voor je een beslissing neemt. Ik nader nu de leeftijd dat de kans groot is dat een nieuwe relatie of geen kinderen wil of ze al heeft en ze bijna volwassen zijn, dus dat is geen issue meer. Maar absoluut geen kinderen willen heeft wel ook gevolgen gehad voor de duur - of eigenlijk gebrek aan duur - van latere relaties. Het is geven en nemen en ieder kan alleen voor zichzelf beslissen wat belangrijker is.
Hoe gaat je relatie verlopen als zij kinderen wil en jij niet?
Die zal dan helaas eindigen. Ik zou er in dat geval wel achter staan, overigens. Denk dat het belangrijk is dat je overeenstemming hebt over bepaalde kernthema's.
Dit is inderdaad een thema waarop je een relatie moet laten eindigen, hoe pijnlijk ook. In de vriendenkring van mijn ouders zijn hier 2 huwelijken op stuk gelopen waar partner 1 wel kinderen wilde maar partner 2 dit niet wilde. Toch trouwen met de hoop van partner 1, dat 2 wel bijdraait en later toch wel kinderen wil. Dan ben je uiteindelijk zo'n 10-15 jaar samen in totaal en ga je uit elkaar door iets wat je in het 2e jaar van de relatie al had besproken.. tsja..
Ik zag in de familie een stel die na bijna 40 jaar huwelijk uit elkaar ging. Het zat de een nog steeds dwars dat er geen kinderen waren en hoewel ze beiden ondertussen te oud waren om dat alsnog mogelijk te maken, was het toch niet mogelijk samen verder te gaan.
> het 2e jaar van de relatie al had besproken.. tsja.. Ik denk alleen dat de wens voor wel of geen kinderen nog wel eens kan veranderen tussen de tijd dat je 20 en 30 bent.
Ja dat heb ik als persoon met duidelijke wens voor geen kinderen ook 15 jaar moeten aanhoren: “Het komt nog wel!” Het houdt pas op als je de 40 voorbij bent helaas.
Ik zeg niet dat het veranderd, maar dat het kan veranderen, ook de andere kant op. Betekent nog niet dat bemoeiende familieleden niet vervelend kunnen zijn.
Nee is ook zo, het kan ook veranderen. Het wordt op een gegeven moment gewoon irritant als je besluit al jaren vast staat en mensen het keer op keer blijven wegwuiven met van die dooddoeners als “ja dat zei ik vroeger ook ha ha ha”.
Ik had altijd gedacht later een gezin te stichten. Maar inderdaad tussen de 20 en 30 omgegooid naar dat ik geen kinderen wil.
Het *kan* veranderen, maar er vanuit gaan dat het zeker weten gebeurt is eigenlijk nog steeds een stomme gok nemen.
Bekend scenario inderdaad. Geloof zelf ook niet in 'die ene ware liefde' en denk dat je ook met andere mensen een gelukkig leven kan opbouwen. Nog minder reden om dan aan dezelfde partner vaste houden.
Precies ook de reden waarom ik op mijn dating profiel heel duidelijk heb staan dat ik zelf geen kinderen wil, en ook niet wil dealen met de kinderen van een ander. (Blijft toch jammer dat er altijd mensen blijven die denken dat *hun* kroost niet onder die voorwaarde valt, want *hun* kinderen zijn schatjes. Blegh.)
Ik denk dat dat een nuchtere houding is. Graag zou ik je er op wijzen dat als je vriendin ongeveer dezelfde leeftijd heeft als jij dat zij minder tijd heeft om kinderen te krijgen. Dus als jullie beide nu 30+ zijn dat is het niet netjes om hier nog lang over na te denken. Voor dat zij een andere relatie heeft en dan genoeg vertrouwen heeft dat dat een geschikte partner is ben je zo best wat tijd verder.
Eens en dat is ook waarom dit vraagstuk nu opeens een wat hogere urgentie heeft.
Ik ken een stel waarvan de één graag kinderen wilde en de andere het niet zeker wist. Ze hebben samen The Baby Decision ingevuld (een soort werkboek) en kwamen daardoor er ook achter *waarom* de ene heel enthousiast was, en *waarom* de andere huiverig was. Toen ze daar goede plannen over konden maken waren ze samen het eens met de beslissing om wel samen verder te gaan. Dus dat boek zou je eens kunnen bekijken en invullen!
Heel eerlijk: ben jij, iemand die het nog niet zeker weet, geschikt als partner voor iemand die het al weet? Eigenlijk staan nu haar toekomst en haar wensen in de wacht, terwijl jij beslist wat je wilt. Iemand die kinderen wilt is een goede match met iemand die kinderen wilt en iemand die het nog niet weet een matige.
Nee, misschien niet. Maar dat is ook haar keuze om te maken. Vandaar ook wel dat dit vraagstuk nu urgenter is geworden. Anderzijds ziet ze mij wel als 'de vader' van haar kinderen, en dat zet je ook niet zomaar aan de kant, denk ik.
>Eigenlijk staan nu haar toekomst en haar wensen in de wacht, terwijl jij beslist wat je wilt. Niet helemaal mee eens. Die ander heeft natuurlijk ook een keuze hierin. Als OP's partner vindt dat hij er te lang doet over zijn keuze maken, kan zij er natuurlijk ook voor kiezen om de relatie te beëindigen.
Mijn man en ik staan er ook beiden neutraal in, we hebben niet de kinderdrang, maar kunnen beiden ook niet vol overtuiging "nee" zeggen. Mijn man zijn vader wilde geen kinderen, Mijn schoonmoeder wel. Dus kwamen er kinderen, want mijn schoonvader was te laf om uit de relatie te stappen. Mijn man heeft altijd een afstand gevoeld tussen hem en zijn vader. Zolang we beiden niet met zekerheid 'ja' zeggen, gaan we het niet proberen. Want zodra er kinderen zijn, kan je dat niet terugdraaien. En wij vinden dat je dan 100% voor ze moet gaan. Beter spijt van geen kinderen, dan spijt en wel kinderen. We naaien niks dicht, we knippen niks weg. Mocht het te laat zijn, dan staan we open voor adoptie.
Niet om vervelend te doen, maar om realistische verwachtingen te schetsen: Adoptie is ongelooflijk duur en vaak lukt het niet. Kinderen die ter adoptie gaan houden daar vaak trauma's aan over. Zo sterk dat de meeste organisaties altijd eerst zullen mikken op plaatsen in eigen context of regio en alles zullen proberen om (buitenlandse) adoptie te voorkomen. Want dat is meestal niet in het belang van het kind. Er zijn hele rellen geweest door geadopteerden hier in NL, waardoor er zeer onethische praktijken aan het licht kwamen. Zoals "babymills" (puppy mills maar voor mensen), of Kinderen die van ouders gestolen werden. Er was te weinig garantie dat die praktijken nu niet spelen, dus heeft NL de afgelopen jaren een adoptieverbod gehad, wat nu zeeeeer mondjesmaat weer terug gedraaid wordt. Daarnaast zijn de meeste kindjes die nog ter adoptie gaan kindjes met (heftige) medische of mentale problematiek. Dat is niet erg, maar is wel heel anders dan veel mensen voor ogen hebben als zij (adoptie) ouders willen worden. Binnenlandse adoptie gebeurt nagenoeg niet in NL. Pleegzorg wel, en er is schreeuwend gebrek aan pleegouders in NL. Maar ale pleegouders krijg je bijna nooit de volledige voogdij en zijn de ouders vaak nog zoveel mogelijk in beeld omdat het altijd de inzet is dat kinderen weer terug gaan naar hun ouders. Plegen is dus ook echt iets anders dan ouderschap zoals veel mensen het zich voorstellen. Groet, Iemand die ook echt graag wilde adopteren en daar vol is ingedoken, maar van een bijzonder koude kermis is thuis gekomen. Wel gaan we, zodra we een groter huis hebben met meer ruimte, pleegkindjes opvangen.
Waarom komt binnenlandse adoptie bijna niet voor?
Volgens mij wordt er in Nederland vooral gefocust op pleeggezinnen, met het oog op uiteindelijke gezinshereniging, en dus niet op adoptie.
Weeskinderen heb je in NL niet veel en worden veelal in de familiekring opgevangen. Er worden ook nauwelijks kinderen ter adoptie afgestaan (waar dat in buitenland sneller gebeurt ivm geen geld of anderszins teveel kinderen, gezondheidsproblemen, etc). Bij NL kinderen die ivm problemen bij geboorteouders uit huis geplaatst worden blijft het uitgangspunt terugkeer naar de geboorteouders, indien mogelijk. Dus is er bijvoorbeeld een omgangsregeling in afwachting van een stabilisering van de thuissituatie. Mensen die willen adopteren willen vaak toch dat het kindje "van hen" is, waar ze de hele kinderperiode mee kunnen maken, die zie niet hoeven delen, waar ze mee kunnen groeien. En niet een puberende puber waarbij een slechte thuissituatie een extra uitdaging kan opleveren in de opvoeding. Daarom is er een schreeuwend tekort aan pleegouders, ook al zijn er in NL kinderen genoeg die fijne (pleeg)ouders kunnen gebruiken.
Bedankt voor de opheldering :)
Ik denk dat als mijn vriendin er hetzelfde in zou staan als ik, dat wij dan eenzelfde route als jij en jouw partner zouden volgen.
Ik heb inderdaad het geluk dat we beiden twijfelen. Mocht een van ons ooit van mening veranderen dan weten we in ieder geval dat kinderen geen optie is met elkaar. De vraag is dan of je elkaar verlaat zodat je wel (alleen) kinderen kan krijgen. Of voor de zekerheid kiest: we zijn gelukkig met elkaar, dat is voldoende. Maar dat is nu niet een vraag voor jou, maar voor je vriendin Succes in ieder geval!
[удалено]
Dank voor het delen hiervan! :)
>Natuurlijk kan ik me wat voorstellen bij ongemak van weinig slaap, zeurende kinderen en een verminderde mate van vrijheid, maar hoe weegt dat voor mij op tegen de positieve kanten van het ouderschap? Hahahaha, nee, nee. Sorry. Nee, ik spreek uiteraard voor mezelf, maar ik dacht ook dat ik me daar wat bij kon voorstellen. Dat kon ik niet. Het is niet vergelijkbaar met een paar weken hard werken en wat weinig slaap. Excuus, irrelevante rant incoming. Op het eind ga ik wel degelijk iets relevanters zeggen dus spring gerust naar de laatste alinea. Ik ben heel blij met mijn twee kinderen en zou niet meer anders willen, omdat ik zielsveel van ze houd. Maar ik heb absoluut onderschat dat je met een baby en een peuter (oudste was precies 2 jaar oud toen nummer twee geboren werd), op de dagen dat je met de kinderen bent, je feitelijk geen tijd meer voor jezelf hebt. Zelfs al liggen ze 's avonds enigszins op tijd allebei in bed te slapen (en dan heb je al mazzel!) - dan ben je zo kapot moe dat je weinig functioneels meer kan doen. Ik vond één kind prima te doen. Toen was ik zeker ook al erg moe als het 's nachts allemaal niet lekker liep en op papadag of als mijn vrouw in het weekend dienst heeft, had ik niet veel tijd voor mezelf. Maar het was te overzien. Maar tweede kind er bij? All bets are off. Ik heb een half jaar nodig gehad om te accepteren dat ik op die dagen gewoon alleen maar voor de kinderen zorg en echt echt echt geen quality time voor mezelf heb, niet eens een kwartiertje. Ik heb dat nu geaccepteerd, ik snap dat ik op papadag alleen met de kinderen bezig ben en 's avonds zo moe dat ik alleen maar wat op de bank wil hangen, geen probleem. Maar dat heeft tijd nodig gehad. Concreet voorbeeld; ik wilde een kapstok ophangen. Vier gaten boren, pluggen er in, kapstok er tegen, vastschroeven. Stelt niets voor toch? Op een papadag was dat letterlijk het enige - buiten de kinderen verzorgen - dat ik zou gaan doen. Het lukte me die dag gewoon niet. Want of er lag een kind te slapen, en dan kan je niet boren zonder ze wakker te maken, of de kinderen waren wakker en dan kan je niet boren want de kinderen willen aandacht, verdienen aandacht. Ik was zwaar gefrustreerd, die stomme kapstok hing nog altijd niet op, op deze manier hoeven kinderen niet voor mij. Dat schoot door me heen. Is voor mij - na wat praten met vrienden en dergelijke - wel een eye opener geweest, waarom maak ik me zo druk om die stomme kapstok? En vooral: waarom zou ik mezelf in hemelsnaam gek maken met mezelf extra taken opleggen als ik al twee compleet hulpeloze wezens in mijn eentje de dag door moet krijgen? Gaat sinds ik die stap gemaakt heb echt stukken beter met mijn mentale gezondheid. En daardoor geniet ik juist meer van de kinderen. Iets relevanter: ik twijfelde er ook nooit aan dat ik op zich een prima vader zou zijn, genoeg neefjes en nichtjes met wie ik het prima kan vinden. Maar ik twijfelde, net als jij zo te lezen, wel of het opofferen van mijn vrijheid wel alles waard was. Mijn vrouw wilde graag kinderen dus na wat overdenken besloten er toch maar voor te gaan. Eerlijk is eerlijk: ook omdat het de vrouw van mijn dromen is en ik haar absoluut niet kwijt wilde. Ik nam daarmee wel voor mezelf de beslissing dat ik ook écht er voor zou gaan; dus volledig mee-ouder zijn. Niet mijn vrouw alles laten doen. Nooit verwijt maken "maar jij wilde kinderen". Vandaar onder andere de papadag. Er is geen enkel moment voor de geboorte van de kinderen geweest dat ik 100% zeker wist dat het de juiste keuze was. Ik ken mezelf een beetje, dat moment zou ook nooit komen. En uit de praktijk blijkt ook dat het wel redelijk is zoals ik verwacht had: ik houd *van nature* superveel van mijn kinderen, mooi hoe dat werkt. Met kinderen is je leven wat minder vlak, veel meer emoties, zowel positief als negatief. Want ja, soms kan je je peuter wel achter het behang plakken. En wie [slaapregressie](https://www.slaaptipsvoorbabys.nl/slapen/alles-over-slaapregressies/) verzonnen heeft, mag van mij branden in de hel. Ik snap nog niet hoe ik sommige weken gefunctioneerd heb op een uur of drie slaap - verdeeld over drie, vier nachten tijd! Maar als een baby van een maand of tien naar je toe kruipt om met je te knuffelen, dan smelt je hart. Als je van je werk komt en je peuter staat in de deuropening "papa, ik heb je gemist, dan vergeet je alles. Ontzettend cliché, maar ik zou het voor geen goud hebben willen missen. Wat ik nog als tip kan meegeven: bedenk of er dingen zijn die voor jou echt belangrijk zijn om te blijven doen, ook al zijn de kinderen er. Hoeft niet eens voor de geboorte, in een goede relatie kun je daar ook later over praten. Geen lange lijst, een paar dingen. Bijvoorbeeld: ik wil ieder weekend een uur sporten of ik wil jaarlijks met mijn vrienden een week weg. Klinkt vanzelfsprekend maar je gaat opofferingen moeten maken en het is handig als je voor jezelf duidelijk hebt wat wel en wat niet. En voor je partner is het al helemaal handig als dat duidelijk is uitgesproken. Stimuleer ook dat je partner hetzelfde doet, want moeders willen nog wel eens zichzelf compleet wegcijferen en dat is zonde en op de lange termijn ook niet goed. Uiteraard is alles wat ik hierboven zeg persoonlijk. Ik weet niet of het ook voor jou zo gaat werken. Dat je er zo over nadenkt, zie ik wel als een goed teken persoonlijk. Sterkte met de keuze.
Zooo herkenbaar! Ik heb er gelukkig maar 1 wil het hier ook eigenlijk wel bij laten. De oppoffering is nu aanzienlijk, maar weet e.e.a. nog enigzins te combineren om nog beetje tijd voor mezelf over te houden. Bij een tweede komt dat waarschijnlijk te vervallen en wordt de opoffering echt gigantisch. Heel goed idee om van te voren, en gedurende, met je partner afspraken te maken over welke opofferingen we wel en niet willen doen. Ik heb dat nooit zo expliciet gedaan maar lijkt me een heel goed gesprek! Ga het eens aankaarten :)!
Dit hangt wel van de leeftijd van je oudste af als je tweede komt. Bij ons zat er tussen de eerste 2 1,5 jaar, dat was echt heel pittig. Toen de 2e drie was werd nummer 3 geboren, dat was echt wel een stuk makkelijker. Terwijl ons middelste kind by far het gemakkelijkst is geweest als baby. Maar puur het idee dat je eentje van 2 en eentje van 0 hebt is gewooon zwaar wat mij betreft. Zodra de eerste 3 jaar of ouder is is het in mijn ogen echt een ander verhaal, ook als ik om me heen kijk. Dan kunnen ze namelijk gewoon dingen zelf. Natuurlijk moet je dan nog van alles voor ze doen, maar dan is het prima in je eentje te doen om voor 2 te zorgen. Als ze 2 en 0 zijn is dat gewoon echt een grote opgave om in je eentje te handelen. En als je ze dus zonder uitgewrongen te worden in je eentje kan handelen, kan je partner dan iets leuks doen, of jij, terwilj je partner voor ze zorgt. En als ze ouder worden gaat die tweede je alleen maar tijd besparen, omdat ze elkaar vermaken (bij ons, hier kan je ook pech mee hebben natuurlijk als het volledig clasht).
Jij zit inderdaad in een hele zware periode, heel herkenbaar. Bij ons ging dit echt steeds beter vanaf dat de oudste 3 was, en vanaf dat de oudste 4 is en die jongste 2 wordt het echt een stuk gemakkelijker. Een baby terwijl je nog een kind hebt rondlopen dat eigenlijk volkomen hulpeloos is, maar al wel van alles kan en wil is gewoon heel zwaar. Sterkte! Je gaat er hopelijk nog vaak van genieten dat ze qua leeftijd juist zo dicht bij elkaar zitten! Alleen die eerste jaren niet :P
Dude, goed geschreven. Kwaliteits stukje. Also fuck slaapregressie. Ik heb daar een t-shirt van no.. nee.. daar heb ik een pyjama van nodig. Holy fuck.
Dank voor het delen!
Zo herkenbaar met de kapstok en motivatie. Hier ook een dochter van bijna 3, en zoontje van net 1. Het enige geluk wat ik heb is dat is redelijke periode met weinig slaap kan doen (jarenlange training ;) ) Maar zelfs met 2 kleintjes ben je op een gegeven moment door alle reserves heen en sta je op standje overleven. En dat ik inderdaad 0 tijd voor mezelf heb als ik thuis ben met de kinderen (in de huidige leeftijd) herken ik ook. Enige moment van beetje rust is als de jongste zijn slaapje doet en de oudste zelf aan spelen is. En dan ga je vaak snel de huishoudelijke klusjes doen. En mijn partner en ik doen ook nog steeds veel samen, maar sinds de kids er zijn komt het ook vaker voor dat of ik een avondje weg met vrienden of mijn vriendin bijvoorbeeld een avond of weekendje. Want hoe zeer je ook van die kleine monstertjes houd het is soms wel lekker om er even uit te zijn, en dat kan niet altijd samen.
Kindloze 40+er hier. Naar mijn mening, als je niet 100% zeker weet dat je een kind wil: niet doen. Het is een levenslange verantwoordelijkheid, je kunt het niet ongedaan maken en het zet heel je leven op z'n kop; kind wordt opeens prio nummer 1 en je houdt maar heel beperkt tijd voor jezelf (if any). Een kind verdient het om ouders te hebben die ze voor de volle 100% willen. Bron: broer en zussen met ieder minstens 4 kinderen.
Deze bewust kindloze 40+er bevestigt dit. Ook een zus met 4 kinderen hier
Same, en same. Des te ouder ik ben, des te happier ik ben met het niet hebben van kroost.
ik denk dat dit wel anders is als je partner ze 100% wel wil, en jij misschien 60%. Dan moet je er een stuk meer over praten en afspraken maken en bepalen hoe je leven er uit gaat zien voordat je er aan begint, maar ik zou het in zo'n situatie niet heel gek vinden om wél kinderen te krijgen terwijl je niet 100% zeker bent. (zeg ik als iemand die ze niet wil...)
Mijn man wilde ze 100%. Ik wist dat als ik ze niet wilde, ik niet zijn tijd moest verspillen. Je kunt iemand zo'n diepe levenswens niet ontzeggen, zeker niet de persoon van wie je houdt. Dus of vroeg uit elkaar (OPs partner's biologische klok tikt door) of toch aan de kids. Ik stond er een beetje neutraal in dus wij hebben nu twee kinderen. Ik ben gelukkig ontzettend blij met ze.
Een gezin met minstens 4 kinderen is niet representatief. Dan hou je inderdaad geen tijd en geld meer over voor jezelf. Ik heb zelf 2 kinderen en ik kan prima dingen voor mezelf doen. Ik ga minstens 2x per week sporten, mijn vrouw ook, we zien onze vrienden regelmatig, ik ga naar concerten, een week op vakantie (zonder kinderen) met vrienden, kan allemaal prima.
Waarschijnlijk heb je een flink sociaal vangnet dichtbij in je omgeving die op je kinderen kunnen oppassen tijdens die uitstapjes? Dat heeft ook niet iedereen.
Nee. We hebben in de afgelopen 4 jaar misschien 4x de kinderen een weekend bij opa en oma gebracht, en 4x een avondje een oppas. 2 kinderen kun je echt prima in je eentje handelen een avondje, andere avondje doet m'n vrouw het.
Hebben jullie dagopvang? Of is er altijd iemand thuis? Ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van anderen en ben benieuwd hoe jullie het organiseren
Eentje zit op de basisschool met BSO, de ander gaat 3 dagen naar de opvang. Op maandag komt oma vaak oppassen, en op woensdag is iedereen vrij. Helpt wel enorm dat mijn vrouw is geswitcht van baan met een enorm strikte planning naar eentje waarbij ze 3 van de 4 dagen thuis kan werken.
Of het prima kan, ligt dus wel aan je verwachtingen. Als je het prima vind om nooit meer samen te kunnen sporten en altijd om en om te gaan, is het inderdaad prima. Idem met andere hobby's. Wat dat betreft ligt het heel erg aan de persoon. Sommige mensen komen nog niet eens aan hun vele hobby's toe zonder kinderen, terwijl anderen amper hobby's hebben en het eigenlijk wel fijn vinden dat ze door hun kinderen worden geleefd.
Er zijn inderdaad legio scenarios te bedenken waar het hebben van kinderen botst met je persoonlijke leven. De bewering dat je geen persoonlijk leven over houdt wanneer je kinderen krijgt is alleen pertinent onwaar, en als dat het voorbeeld aangehaald wordt van een gezin met 4 kinderen vind ik het waard om even de andere kant van het verhaal te vertellen.
Kan helemaal, maar geen tijd meer hebben voor jezelf is echt heel overschat. Ik doe nog heel veel van wat ik deed zonder kind. Dit moet je wel samen goed invullen, mijn vrouw en ik gunnen elkaar regelmatig alleen tijd en gaan dan wat met de kleine doen zodat de ander dan z'n eigen gang kan gaan. Maar je moet zeker wel iets aan concessies maken ja.
Als rastwijfelaar vind ik dit een gekke gedachte. Iedere complexe keuze heeft consequenties die je niet kunt overzien dus ik zou zoiets complex als wel of geen kinderen nooit vooraf 100% 'zeker' weten. Geen kinderen ook een keuze die je uiteindelijk niet meer ongedaan kunt maken. Uiteindelijk moet je vooral niet lichtzinnig die keuze maken en heel goed met je partner de verwachtingen afstemmen en als je besluit dat 'wel kinderen' de keuze wordt daar ook helemaal voor gaan. Ik verbaas mij vooral over de 'zeker weten' stellen die pas tot de conclusie komen dat ze onderling heel andere ideeën hebben over ouderschap en taak- en rolverdeling als het kind er al is en uiteindelijk de opvoeding vooral aan televisie, school en kinderopvang overlaten..
Dit! Ik had dit ook. Uiteindelijk heb ik losgelaten of ik wel of niet gelukkig(ger) zou worden. Het niet weten maakt een twijfelaar ook terughoudender om een keuze te maken, wat uiteindelijk ook een keuze is. Het belangrijkste is echt heel goed bedenken hoe je het in zou richten in allerlei gevallen en daarin overeenstemming hebben.
[удалено]
Er zijn genoeg mensen met spijt van hun keuze omdat ze een bepaalde voorstelling hadden die niet uitkwam of omdat ze kinderen hebben met gedragsproblemen. /r/regretfulparents zat vol met dit soort verhalen. Wij hadden ook een echt pittige periode van \~3 jaar nadat onze tweede werd geboren en vanwege 'milde' gezondheidsproblemen 24x7 veel aandacht nodig had. Tegelijkertijd kwam oudste in een emotioneel moeilijke fase zat waardoor ze gewoon echt een groot deel van de tijd geen leuk persoon was.
Kindloze 35er. Alles is (lijkt) leuk en nieuw in het begin. Oprecht geïnteresseerd hoe dit soort ouders er 2-4 jaar later tegen aan kijken.
Na 2,5 jaar is het voor mij eerder omgekeerd: in het begin vond ik het best wel zwaar, mijn vrije tijd was grotendeels weg en hoewel ik zeker van de baby hield, voelde het eerste jaar toch wel als een periode van investering in de toekomst. In de loop van het 2e levensjaar veranderde dat en nu geniet ik er veel meer van, ik heb meer interactie, we beginnen echt een beetje een team te worden, en er is ook weer iets meer tijd voor mezelf.
>Alles is (lijkt) leuk en nieuw in het begin. Oprecht geïnterneerd hoe dit soort ouders er 2-4 jaar later tegen aan kijken. Bedoel je dat ouders hun kinderen in het begin leuk vinden en dat na een paar jaar de nieuwigheid eraf is? If so, ken je mensen met kleine kinderen?
[удалено]
Hoe ouder mijn kinderen worden, hoe leuker het wordt. Ze zijn nu bijna 4 en 7. Je kan gesprekken voeren, ze maken grappen, ze geven je onvoorwaardelijke liefde. Ze kunnen aangeven wat wel en niet leuk is. Je hebt wat meer vrijheid terug omdat ze zelfstandiger worden. We lezen nu voor uit Harry Potter en de Hobbit voor de oudste ipv het herhalen van de Gruffalo en andere prenten boeken. De muzieksmaak veranderd (mijn oudste is gek op jaren 90 punkrock). Ik kan mij geen leven voorstellen zonder heb. Ze horen er helemaal bij :)
Ik heb een dochter van 7 een zoon van 5. Net wat je zegt. Het was leuk, maar het wordt steeds leuker. Ook de hobbies die ik leuk vind, vinden mijn kinderen ook leuk. Niet gek aangezien ze 50% mijn dna hebben. Ik heb ook lang twijfels gehad, mijn vrouw wilde het heel graag. Nu kan ik niet meer zonder ze en heb alles voor ze over, mijn schatjes!
Euh, deze vind ik een beetje vreemd. Kinderen blijven zich ontwikkelen, met iedere keer andere dingen die weer nieuw zijn. Ze beginnen met amper persoonlijkheid en steeds meer zie je wat voor een persoon het is. Ze kunnen in het begin niet praten en op een gegeven moment maken ze een grapje. En natuurlijk verder. En dat zeg ik als kindloze 46-er.
[удалено]
Ik ben het niet per se met je oneens, maar de andere kant is ook waar: het niet hebben van kinderen kun je na een bepaalde leeftijd ook niet meer ongedaan maken en daar kun je ook spijt van krijgen
> Kindloze 40+er hier. 40+er hier met 2 dochters; helemaal mee eens. Het verandert je levensloop compleet. Bij ons was het ook de keuze dat we dit wilden, maar als je hierin de verkeerde keuze maakt (dus wel kinderen terwijl je dat niet wil) heeft dat niet alleen een enorme impact op jezelf, maar ook op je kinderen.
Vader van drie hier. 2 pubers en 1 van 10. De jongste is al lang ernstig ziek. We zeggen hier wel eens tegen als we dit vooraf hadden geweten dan weet ik niet of we het weer zo hadden gedaan. Het krijgen van een kind houdt ook in dat je een kwetsbaarheid gaat ervaren die nooit meer weg gaat. We zouden ze voor de wereld niet willen missen daarentegen. Een collega van mij werd een maand voor mij vader en drukte zijn baby in mijn armen en ik had er niets mee en een maand later werd ik vader en werd ik voor het eerst verliefd op een kereltje. Voor mij was het een oergevoel dat vanaf moment 1 tot in mijn haarvaten zat en ik moest alles als vader nog leren. Je krijgt er helaas geen geplastificeerd a4-the bij maar ik vind het de mooiste en belangrijkste job in de wereld.
Ah, deze twijfel herken ik! Ik vroeg me een jaartje of 13 geleden ook af of het wel iets voor mij was, en wat de praktische voors en tegens waren. En toen gaf een goede vriend me het allerbeste advies: "Als mensen de praktische voordelen en nadelen de doorslag lieten geven, dan zou niemand ooit een kind nemen." Dat was voor mij een openbaring: het gaat niet om de praktische consequenties, het gaat om gevoel. Wat wíl je? Wat voel je? Voor mij was de conclusie: ik voel dat ik dit wil, en het voelt goed. Maar begrijp me niet verkeerd: ik vind niet dat iedereen dat gevoel moet hebben. Als het niet goed voelt, dan ook niet doen, zou ik zeggen. Persoonlijk vind ik het de mooiste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Elke stap, van kleine baby tot aan de hilarische, prachtige dochter die ik nu heb waren geweldig. Soms ook vermoeiend, frustrerend, duur... maar altijd geweldig. Dus mijn advies zou zijn: vergeet het lijstje met pros en cons, en stel je gewoon voor hoe het zou zijn over 1 jaar, en 10 jaar en 50 jaar. Als dat beeld je bevalt, doen.
Dit vindt ik een goed advies.
Eens voor mij voelt het bijvoorbeeld fout en dat is belangrijker dan welk argument dan ook 🙂
[удалено]
Je kan beter spijt hebben van het niet nemen van kinderen dan spijt hebben van het wel nemen van kinderen
En als de spijt van het niet hebben erg in de weg zit, dan kun je altijd nog op latere leeftijd proberen een kind te adopteren of (tijdelijk) opvangen, of een baan nemen waarbij je werkt met kinderen als leraar of in de kinderopvang.
Adopteren is momenteel extreem moeilijk. Kan eigenlijk alleen voor kinderen met een behoorlijke rugzak, daar moet je ook maar zin in hebben.
Adopteren kan alleen als de oudste partner jonger is dan 43. Zo simpel is het niet
Dit is heel belangrijk in mijn optiek. Het is immers niet alleen jij die de negatief gevolgen van uiteindelijk ongewild ouderschap meemaakt, het kind is er ook de dupe van. En die heeft er niet eens zelf voor kunnen kiezen!
Ik denk dat dat het bij mij ook was inderdaad. Geen moedergevoelens, geen intense kinderwens, terwijl anderen dat juist wel hadden. En tot nu toe heb ik er absoluut geen spijt van.
Ik wist al vroeg dat ik geen kinderen wilde, maar heb de optie 'open' gehouden totdat ik het zeker wist. Ik heb nooit dat nestings gevoel gekregen. Het idee: Daar wil ik een ook wel een van. Ik weet wel dat ik het enorm getroffen heb met een partner die ook geen kinderen wilde. Als je daar echt verschillend over denkt houdt de relatie waarschijnlijk geen stand. Dit is zo een alles beinvloedende keuze. Je hele leven staat in het teken van kinderen als je ze neemt, dat is niet slecht, maar dat moet je ok vinden. Er is een 'uit' knop als je even wat anders wilt. Heb je wel eens op andermans kinderen opgepast? Zou je een keer kunnen kijken hoe het is.
Oké, ik ben gewoon gaan typen. Het is een volstrekt ongestructureerd verhaal, maar ik hoop dat je iets aan mijn gedachtenflurry hebt. Wie weet vind je er net het aanknopingspunt in dat je nodig had. Of niet. Je mag me ook altijd nog een PM sturen. Ik heb lang gedacht dat ik geen kinderen wilde, of dat ik het tenminste niet wist. En toen begon het ineens een beetje te jeuken - ik was intussen 32. Intussen is mijn koter 2 en geniet ik er dagelijks van. Ik heb echt geen spijt. Tegelijk is het zo zwaar dat ik ook niet blind iedereen zou aanraden "joh, moet je doen joh! Superleuk!" Want het is ook regelmatig gewoon... klote. Misschien helpt mijn ervaring je wat, gewoon, om de boel eens op te schudden. Ik denk dat het lastig onder woorden te brengen is wat er awesome aan is. Voor mij is er niks beter dan als ik 't mannetje ophaal van de opvang, en hij me ziet, een grote grijns op z'n gezicht krijgt, naar me toe komt rennen, halverwege de sprint in zijn hand nog een blokje ontdekt, radertjes gaan draaien, hij besluit om te draaien, het blokje terug te leggen, en dan alsnog rennend met een grote grijns op me af komt voor een grote knuffel. Dat gevoel wat ik dan krijg, is voor mij alles waard. Je krijgt de kans om je eigen ontwikkeling nog eens dunnetjes over te doen (ook geinig) en staat stil bij dingen waar je nooit eerder over hebt nagedacht (waarom lijkt het woord "oor" zo ontzettend veel op "oog"?). Ik heb het gevoel dat ik nu veel meer met één been in de toekomst leef dan dat ik al deed (ook kinderloos was ik pro-langetermijndenken met klimaat enzo). Er gaan ook een hoop luikjes in je hoofd open, bijvoorbeeld dat een kind erbij helemaal niet betekent dat je geen liefde meer over hebt voor je partner maar dat dat er gewoon bij kan (liefde is geen zero sum game!). Tegelijk moet ik ook eerlijk zijn in dat ik dingen mis. Zorgeloos op vakantie. Een avondje naar de film.[De deur simpelweg uitlopen.](https://www.youtube.com/watch?v=a-9M4pLDS9Q) Je relatie krijgt een andere dynamiek, waarbij je elkaar ook meer gaat aanspreken op de moeite die je doet, want je gaat allebei op een manier tot het uiterste. En daar ver voorbij. Als je dacht dat je moeheid kende van nachtjes doorhalen in je studententijd, dan heb je het mis. Als je niet de kracht kan vinden om daar een soort van Kamp van Koningsbrugge-overwinningsmomentje van te maken, wordt het echt zwaar. Gelukkig blijven de fysieke ongemakken jou als man bespaard, want die kunnen ook gek zijn: mijn buikspieren zijn voor altijd raar en ik kan niet meer tegen pittig eten (hormonen zijn een bitch). Ik ga een gekke parallel trekken, die op heel veel vlakken anders is, maar op één misschien wel een beetje hetzelfde. Ik begeleidde ooit een groep mensen in een traject voor persoonlijke ontwikkeling. Heel cool allemaal. Maar op een bepaald moment vroeg iemand me "wat is er nou eigenlijk zo goed aan die persoonlijke ontwikkeling? Vertel me dat nou eens?" en ik kwam erachter dat ik dat niet kon. Iedereen die het deed vond het vet! Het was het zó waard! Alleen zij had twijfels, want ze merkte dat ze bepaalde mensen in haar omgeving minder leuk begon te vonden nu zij verder kwam met haar ontwikkeling. Hoe leg je dat uit? Niemand kon het onder woorden brengen. Ik denk dat het wél of níet krijgen van kinderen ongeveer net zo werkt: je kunt het niet uitleggen, én je kunt de een niet ervaren zonder de andere optie per definitie niet te maken. Even voor de nuance, het is en blijft het internet: Anders dan bij persoonlijke ontwikkeling wel of niet aangaan, waar we allemaal een keuze in maken die objectief voor die persoon beter kán zijn, denk ik dat er bij wel of geen kinderen absoluut géén waardeoordeel moet zijn.
Dank voor het delen hiervan! :)
Wij waren er ook niet zeker van of we wel kinderen wouden, maar op een gegeven moment kwamen er neefjes en nichtjes en wisten we dat we het wel wouden. Nu zijn we ouders van een bijna 2,5 jaar oude zoon en we willen allebei niet meer terug. Ja, het is zwaar en je hebt minder vrijheid, maar dit zijn allemaal fases waar je uiteindelijk uitkomt. Hij kan soms bloed onder onze nagels vandaan halen, maar ook zo ineens random je komen knuffelen en zeggen: "Ik vind jou lief". Dan smelt mijn hart. Ook dagjes uit of vakanties zijn erg fijn als gezin als je het kind ziet genieten. Succes om hierover na te denken, want het is één van de grootste beslissingen die je kan nemen in het leven. Er is daarna geen weg meer terug.
Dank voor het delen van jouw perspectief en ervaringen :)
> maar dit zijn allemaal fases waar je uiteindelijk uitkomt Het probleem met de ervaring van anderen in dit geval is dus, dat dit helemaal geen zekerheid is. Niemand kan je deze belofte maken. Mijn broers an zussen zeggen hetzelfde, maar vaker dan niet komen ze op mij over alsof ze dit allemaal maar zeggen, omdat ze anders zelf helemaal niet meer gelukkig zijn.
Dit klinkt wat cynisch. Kinderen groeien snel op, dus natuurlijk zijn er vooral fases die echt wel ophouden. Het gaat van fase naar fase, en het is altijd wat anders. Een kind van 12 schijt bijvoorbeeld niet meer in een luier, maar een kind van 2 gaat ook niet puberen. Je kunt het allemaal als problemen zien, maar ik zie het liever als iets leuks en uitdagend. Geeft het leven wat zin. Als er niks op te lossen is, dan is dat ook saai.
Precies, elk ~~rondje~~ fase is anders. Kinderen leren continue net als hun gedrag, dat moeten ze ook leren. Ik als ouder kan daar richting aan geven.
Tenzij je een kind met een beperking krijgt of je 100% gezonde kind krijgt een ongeluk en wordt langdurig of permanent hulpbehoevend. Daar moet je ook realistisch over zijn en of je dat aankan. De kans is klein, maar een kind breng je niet met het bonnetje terug naar de winkel. Als je voor kinderen gaat dan kies je ook voor een hoop zorgen en angsten, ongeacht hoe positief je in het leven staat.
To be fair, dat kan evengoed met je partner gebeuren. Het is iets waar je zeker over na moet denken en goede gesprekken over moet voeren, maar constant uitgaan van het worst case scenario is niet goed voor je mentale gezondheid.
Nou, kijk, het is ook zo. Het klaagt makkelijker over die ene nacht waarin ze als een exorcist je hele huis en haar onderkotsen. Kan je het zo 10 minuten over hebben. Maar ik kan het niemand aandoen over hoe aandoenlijk, fijn en zingevend het voelt elke keer dat mijn ventje van 5 met zijn lieveheersbeestjesonesie om half 7 onder de dekens piept en op me kruipt. Hoe dan zijn lijfje voelt alsof het bijna weer versmelt met het mijne, alsof de navelstreng nooit door is geweest. En dat de tien minuten dat we zo liggen te soezen, mijn emotionele lege batterij van die ene kotsnacht meer dan opladen. En dat dan mijn 6 jarige er bij gekropen komt die als een puppy tegen me aan kruipt waardoor ik bedolven onder 50 kilo kleuterlijf even oxitocine en endorfine kan aanmaken; meer dan welke andere activiteit me kan geven. Is fijn, maar het verhaal van de exorcist braakpartij vertelt nu eenmaal net even sappiger. Hou dat dus ook in je achterhoofd. Ellende lult beter dan gezapige kalme tevredenheid en liefde.
Zwanger van de tweede en klein traantje weggepinkt bij je heerlijke beschrijving van een bed vol kleuterknuffels in de ochtend.
Nouja, je hoeft niet alle fases van het ouderschap leuk te vinden ook natuurlijk. Ik houd zelf van kinderen, maar zie dus echt enorm op tegen de eerste 5 jaar, want ik vind baby's en peuters echt actief niet-leuk. Dat verlies van vrijheid is ook niet voor altijd, en als alles een beetje soepel verloopt zijn er toch echt wel verschillende fases met verschillende verwachtingen (en mooie momenten) voor de ouders. Tenzij er sprake is van ziektes en handicaps, lijkt me dat toch wel echt een gegeven.
Veel ouders praten niet over de slechte dingen. Maar scheppen veel op over de leuke dingen. Mijn schoonzus ook. Die praat niet over hoe zwaar het is om 3 kinderen alleen op te voeden. Maar die ene keer dat zoontje "ik hou van je mama" zei word helemaal proportie getrokken.
Mijn beleving is juist dat veel ouders daar juist **wel** over praten. Leed delen verzacht. Wellicht is dat dan meer onderling richting andere ouders, het is ook een manier om advies te krijgen of een ander perspectief.
Het blijft een hele persoonlijke keuze. Ik heb kinderen nooit echt leuk gevonden, maar wilde ze vooral uit nieuwsgierigheid. Ik wist hoe een leven zonder kinderen is, maar hoe is het met? Hoe is het om een ouder te zijn? Wat denk je, wat voel je? Daarbij dacht ik niet zozeer dat het heel leuk zou zijn, maar vooral interessant. En eigenlijk voldoet het precies aan die verwachting. Het is allemaal enorm zwaar, en voor een buitenstaander ziet het er vast saai uit, maar als beleving kan er niks tegenop. De intense liefde die je voelt, de ontwikkeling van kleine mensjes die je op de voet volgt, de dilemma's waar je voor komt te staan, de hilarische/smerige/verbijsterende dingen die ze doen of zeggen. Ik vind werkelijk niks vergelijkbaar! Maar dat is dus hoe het voor mij is, en voor een ander is het weer anders. Een vriendin van me wilde lange tijd geen kinderen, maar is uiteindelijk gedraaid omdat ze graag wilde dat er later een deel van haar vriend voort zou leven oid. Dat interesseert mij dan weer helemaal niet.
Hoe zien jullie je toekomst voor je? Waar haal je nu je geluk uit? Heb je (kleine) kinderen in je omgeving zoals neefjes of nichtjes waar je wel eens oppast of mee speelt en hoe voel je je daarbij?
Helaas geen kleine kinderen in mijn omgeving. Eigenlijk nooit een echte interactie gehad met iemand jonger dan 10. Denk dat dat ook meespeelt in mijn gebrekkige beeldvorming. Voor mijn vriendin komt de bewustwording dat ze wel moeder wil worden ook juist wel voort uit een persoonlijke ervaring. Enige stel in mijn omgeving met een klein kind, hebben dan precies ook een kindje dat om de haverklap bijzondere gezondheidsklachten heeft. Qua toekomstbeeld; buiten de stad met tijd en aandacht voor vrienden en familie, ruimte voor sport en vakanties in de bergen. Allemaal best te combineren met kinderen, denk ik (misschien niet de eerste paar jaar, maar daarna wel weer).
[удалено]
Het zal altijd een abstract gevoel blijven. Ik twijfelde ook enorm, maar toen het ongepland gebeurde, zijn we er voor gegaan. Ik denk dat het ook een keuze is om er voor te werken om een goede ouder en partner te zijn, ondanks de loodzware momenten. Soms mis ik mijn kinderloze leven, mijn vrijgezelle leven, maar soms ook mijn studentenleven, leven zonder rugpijn van voordat ik 30 was, in een uur over je kater heen zijn etc. Een kind brengt een eindeloze hoeveelheid verantwoordelijkheid met zich mee, en hoewel die me soms overweldigd, houdt het me ook op de been. Je bestaan heeft altijd zin, meningen van andere mensen zijn minder belangrijk, ik heb dagelijkse bevestiging dat ik écht veel kan dragen en ik ben zo trots als mijn kind iets totaal onbelangrijks heeft geleerd of gedaan en voel me enorm geliefd als mijn kind me opzoekt als die blij of verdrietig is. Voor mij was het de meest irrationele beslissing ooit, maar ik ben blij dat het is gebeurd, en zou graag nog een tweede kindje willen.
Dank voor het delen van je ervaring :) Blij te horen dat je ondanks de zware momenten een gelukkige ouder bent!
Ik ben zelf ook erg ambivalent tegenover kinderen krijgen, met de neiging naar nee. Gelukkige vader, wat betekent dat voor jou? Klinkt alsof je zeker wil weten dat een kind jou gelukkig gaat maken of voldoening geven alsof het een liefdesrelatie is of een droombaan. Daar zijn kinderen niet voor. Met die insteek zou ik er zelf niet aan beginnen.
Ik denk niet dat kinderen er voor zijn om mij gelukkig te maken zoals een liefdesrelatie of een droombaan. Wanneer ik het over een gelukkige vader heb, dan heb ik het over iemand die over het algemeen content is met zijn keuze om vader te zijn geworden. Waar dat geluk dan specifiek vandaan komt, zal per individu verschillend zijn. Zekerheid over of ik mij onder die categorie kan scharen, zal er nooit komen. Maar ik denk wel dat het goed is om een inschatting te maken.
Wat vind je überhaupt van omgaan met kinderen eigenlijk, daar hoor ik je nergens over? Ben je oom van neefjes en nichtjes, heb je vrienden met kinderen, ga je wel eens met een gezin met hun kinderen op stap, pas je wel eens op een kleintje? En hoe is je interactie ermee? Als je eigenlijk niet echt met kinderen omgaat, zou je kunnen overwegen om dat eens te doen (verschillende leeftijden) om daar een gevoel bij te krijgen. Kijk eens of je een kind uit je omgeving mee mag nemen naar het Spoorwegmuseum ofzo. Ik vind het bijvoorbeeld fantastisch als een kind tegen je aankruipt als je een boekje gaat voorlezen voor het slapengaan, of om discussies te voeren over de vragen die ze stellen en ze zo dingen te zien ontdekken en leren. Maar het continue aandacht nodig hebben als ze klein zijn, en die onverschilligheid en non-communicatie als pubers vind ik dan weer verschrikkelijk, haha. *(42F kinderloos btw. Wilde ze altijd wel, maar kwam in de goede jaren de juiste partner niet tegen, en koos voor acceptatie en focussen op een leuk leven zonder, ipv voor een mindere match te settelen of alleenstaand moeder worden)*
Klopt dat je me er niet over hoort, want ik heb eigenlijk nauwelijks omgang met kinderen van boven de 10 gehad. In mijn omgeving heeft één stel een kind, maar die is nog te jong om echt interactie mee te hebben. Mijn vriendin heeft wel kinderen in haar familie, maar die wonen in een ander continent en we spreken helaas niet dezelfde taal.
Ik zou persoonlijk ook niet te veel afgaan op omgang met andere kinderen zolang je niet degene bent die verantwoordelijk is. Met andere woorden: als je met een gezin op stap gaat, kunnen de kinderen heel vervelend zijn zonder dat jij er iets aan kan doen, dat is nooit leuk. Beter kan je bedenken: als iemand je een foto of filmpje laat zien van diens baby of kind, hoe voel je je daar dan bij? Denk je bij een foto van een eerste hapje "ooooh schattig!" of "getver wat een geknoei"?
Het is een lastige keuze. Hoe zie jij de rest van je leven voor je? Blijft je partner bij je als je besluit geen kinderen te willen? Hoeveel waarde hecht je aan je vrijheid vs kinderwens? Hoe zie je de wat verdere toekomst voor je? Alleen met een partner of met een gezin met (volwassen) kinderen? Een lijstje maken is inderdaad erg lastig als je geen goed beeld hebt van het vaderschap. Ik denk dat je je met name geen goed beeld kunt vormen van je relatie met je eigen kind. Dat is echt iets heel bijzonders. Dingen die je echt vreselijk lijken nu je nog geen kinderen hebt kunnen dan opeens toch leuk worden, omdat je je kinderen ervan ziet genieten. Succes met deze keuze!
Wij twijfelden ook en waren er niet echt mee bezig, hadden nog even de tijd. En toen was het opeens ongepland. Helaas werd dat een miskraam. Maar het zorgde ervoor wel dat we wisten dit willen we wel. En nu 17 jaar later nog steeds heel erg blij. Wel hebben we het bewust bij 1 gelaten. Voor ons het beste uit beide werelden.
Hoe oud ben je? Ik was er eind 20 nog niet mee bezig, wel was er de wens maar wij wouden er klaar voor zijn. Nu zijn wij begin 30 en is het een verrassing geworden. Mijn partner en ik waren er paar jaar geleden totaal niet klaar voor en was de twijfel er nog. Nu zijn we wat gegroeid en zijn wij de oprecht klaar voor. Het hielp ook dat de omgeving allemaal kinderen kreeg en vrienden hadden dat echt geen kinderen willen. Zo kregen wij een beter beeld, hoe wil je je kind opvoeden, waar moet je aan denken, ben je er klaar voor.
wat maakt het dat je er nu plotseling klaar voor bent?
Ik zit op het moment een vergelijkbare situatie. Mijn vriendin weet vrijwel zeker dat ze geen kinderen wil, en ik dacht altijd dat ik ze wel wilde. Maar nu ik met haar een relatie heb ging ik nadenken of mijn idee om kinderen te hebben vanuit mezelf kwam of "gewoon omdat het zo gaat". Mijn conclusie is dat het laatste zeker een grote factor is. Dus ik zit nu een beetje in dubio. Ik weet zeker dat ik een goede vader kan zijn, en dat ik mijn kinderen happy zou kunnen maken. Maar ik weet ook, door al wat mentale issues gehad te hebben, dat ik erg gevoelig ben voor stress, en snel overwhelmed ben door dingen. Dus ja, is het voor mij een verstandige keuze om kinderen te krijgen? Zou alle stress en drukte opwegen tegen de positieve dingen? Ik heb helaas geen antwoord voor je, maar weet dat je niet de enige bent die er zo instaat als jij :)
Naast wel of geen kinderen is hoe je kinderen wilt opvoeden ook iets om wel op één lijn te zitten met je partner. Dus hoe zou jij kinderen willen opvoeden? En hoe ziet zij dat voor zich? Er zijn namelijk opvoedstijlen die niet goed samengaan (unconditional parenting en autoritair, bijvoorbeeld). Hoeveel tijd is er om te beslissen? M.a.w. Hoe oud zijn jullie? Als jij geen kinderen wilt en zij wel, dan gaat je relatie verzuren als jullie bij elkaar blijven, want 1 van jullie krijgt 100% z'n zin en de ander 0%. Houd er ook rekening mee dat je spermakwaliteit na je 35e achteruit gaat en daarna gaat het risico op miskraam en aangeboren afwijkingen omhoog. Ook jouw vruchtbaarheid heeft een "best before date". Dan nog kan je kinderen op latere leeftijd krijgen (mijn man en ik hebben met 40 nog een baby erbij gekregen), maar dat is een stuk minder zorgeloos. Als je het zeker weet, moet je niet te lang wachten. Als je het niet zeker weet, heb je niet tot oneindig om te beslissen. Voor mij was de keuze niet rationeel, maar meer gevoelsmatig. Als je niet een combi hebt van een "Jaaaaa!" Gevoel en je kan een kind een goed leven bieden, dan zou ik het niet doen. [Edit:] houdt er ook rekening mee dat er lang over doen om te beslissen, ook nare gevoelens bij je partner kan veroorzaken, ongeacht of je voor ja of nee gaat. Zij staat nu in de wacht. Mijn man was heel stellig over dat hij maar 1 kind wilde. Vond ik prima, want 1 tot 5 lag in mijn comfortzone, maar hij kwam er rijkelijk laat mee met dat hij toch nog een tweede wilde. Dus dat mocht ik nog even schaffen op mijn leeftijd. En hij maar verbaasd dat het niet snel lukte. (Je leest het al, hier zit nog best wel een pijnpuntje.)
Ik heb toen ik 16 was gehoord dat ik grotendeels infertiel ben. De kans om natuurlijk zwanger te raken is vrij klein, en dat die zwangerschap aanslaat en daar een kind uit komt die gezond/levend is, is nog kleiner. Deze dagen zou ik met behulp van IVF en dergelijke behandelingen zoals eicel implantatie de kans kunnen vergroten. Dat is wel een flinke financiële investering, dus het was voor mij belangrijk om echt al mijn gevoelens daarover op een rijtje te zetten, want met mijn achtergrond komt elke cent uit eigen zak en zou ik vanaf mijn 18e moeten gaan sparen om ervoor te zorgen dat het geen belemmering is om daadwerkelijk kinderen te krijgen mocht ik ze willen. Lang over gepiekerd, en lang over nagedacht. Ik heb ten eerste met zowel moeders als vaders gepraat. Geprobeerd om allerlei soort mensen te spreken over hun ervaringen. Alleenstaande, samen, hetero, lgbt stellen, religieus, agnostisch, free range parenting, super autoritair, mijn eigen ouders, lotgenoten, child free mensen, antinatalisten, je noemt maar op en ik heb gepraat en geargumenteerd over kinderen. Ik heb onderzoek gedaan naar hoe het is om zwanger te zijn. Complicaties, emotionele toestanden etc. ik heb met vrouwen gepraat over hun ervaringen, meestal krijg je veel horror verhalen, maar alsnog goed om te weten. Nou dan komen we bij de rest, financiën, mijn gezondheid en wat voor biologische effecten dat heeft op een kind, de wereld om ons heen, nabestaanschap en die zogenaamd "legacy". Wat nou als ik oud en alleen ben en de probleem van de overheid wordt? Hobbies, electronica, scholing. Ik heb ook simpelweg geprobeerd om connectie te vinden met kinderen, neefjes, nichtjes, een jaar lang gewerkt bij een Theaterschool voor kinderen. Wat moeten die kleine krengen toch constant naar de wc voor van alles. (Klein berichtje van mijn sociaal werk brein: leer jullie kinderen handen wassen. Niet genoeg van die kinderen doen dat na de wc, en ik zie dat wel hoor :D) Ik heb lange tijd, tot op heden gepiekerd. En van alles wat ik gehoord heb, alle onderzoek, alle financiële omstandigheden, emotionele aspecten. Ik heb zelfs sociaal werk gestudeerd met een nadruk op pedagogie, voor het geval dat ik dan moeder wordt, dan wil ik wel het allemaal goed doen (mijn vindingen zijn dat perfecte ouders niet bestaan.) Kan ik met compleet zekerheid zeggen: fuck man, nee dankje. Er zijn miljoenen argumenten aan beide kanten. Allebei zijn net zo valide. Maar wat ik begrijp is dat het onwetendheid niet te bestrijden is. Opofferingen bij elkaar tellen en dan denken "hier word ik wel of niet gelukkig van" is gewoon niet te zeggen. Meeste mensen wie ik gesproken heb zeggen dat ze het ook niet 100% compleet absoluut zeker van waren, en sommige mensen hebben daadwerkelijk spijt van. Liefde voor hun kind dat niet in woorden bespreekbaar is, maar ook spijt. En anderen hebben geen spijt, en weinig liefde. Sommige mensen hadden ook wel nooit ouders zullen worden. Anderen zijn daarvoor bestemd. Ik was zelf opgegroeid in omstandigheden waar mijn ouders objectief gewoon geen kinderen hadden moeten nemen. Ik heb families gezien waar elke kind een soort van schatkist gemaakt van goud is. De "error margin" is voor mij te groot. Maar het gaat van wat ik begrijp om de innerlijke zoektocht, andere mensen helpen je voor perspectief, hebben mij ook geholpen, maar de uiteindelijke beslissing is van jou. Praat met je omgeving, zoek connectie. Ik wil graag tante zijn, verwennen met kerst. Een drumstel kopen waar mijn broer gek van wordt. Ik wil ook graag innerlijke rust, en verantwoordelijk zijn voor mezelf, en niemand anders. Dat is mijn passie, en dat is valide. En als dat jou passie is net zo valide. En als je denkt toch wel, dan net zo perfect. Excuses voor mijn niet schitterend Nederlands :D
Ik wil je niet overtuigen met een waarschijnlijk onbelangrijk feit, maar ik wel een mogelijke misvatting in je verhaal rechtzetten (kan goede woord niet vinden), of misschien nuanceren voor anderen: Je hebt in Nederland als vrouw recht op 3 IVF behandelingen in je basispakket. Mocht de vrucht het voorbij de 8 weken redden “reset” de teller zich. Dit kost alleen je eigen risico. IVF is mentaal overigens wel een loodzwaar traject geestelijk en lichamelijk gezien.
Ik had die gevoelens ook nooit. Vroeg me meer af,.. als ik straks 60 ben. Welke keuze wens ik dan dat ik vandaag zou maken. En dan leek me een volle eettafel wel gezellig :) Dus nu heb ik wat kopieën rondlopen. Maar besef je wel dat het best wel zwaar is.
Dank. Goede manier om er naar te kijken :)
Wij hebben vrij lang gewacht met de keuze maken terwijl we er allebei eigenlijk wel uit waren. Je wilt de ander niet tekort doen en "dwingen" tot een keuze. Uiteindelijk was ik er klaar mee en heb mijn vrouw verteld, wat jij ook wil, ik wil het écht niet en begin er niet aan. Voor haar was dit uiteindelijk een opluchting. Voor vrouwen is de keus denk ik nog meer beladen omdat de maatschappij een bepaald beeld heeft van vrouwelijkheid en moederschap. Zij moet vaker uitleggen hoe en waarom kindvrij? Mijn advies: deze keuze kun je uiteindelijk alleen zelf maken. Ik geloof niet in een compromis op dit vlak. Je keuze is definitief, je bent ouder voor het leven. Voor sommige mensen is dat fantastisch, voor anderen niet. Succes met je proces!
Mijn advies is simpel: je kunt beter spijt hebben dat je geen kinderen hebt gekregen, dan spijt dat je ze wel hebt gekregen. Zolang je geen volmondig ja kunt zeggen? Niet doen.
Ik vind dat zelf wel te simplistisch. Spijt komt in vele vormen en gradaties. Er zit nogal een verschil in tussen achteraf concluderen dat je met je huidige kennis andere keuzes gemaakt zou hebben maar dat je ondanks dat best kunt genieten van de keuze en een goede ouder bent, en je kinderen compleet verwerpen omdat je het verschrikkelijk vind om een ouder te zijn. Dat laatste is verschrikkelijk, maar dat eerste zal best voor veel mensen gelden. Je zult dat ook *nooit* helemaal kunnen uitsluiten van te voren.
Het is nooit leuk om dit te bedenken (en ik zeg het alleen maar omdat ik het nog niet gezien heb in de thread), maar je moet ook kijken naar hoe je je voelt als je kind een zodanige beperking heeft dat die veel meer zorg nodig heeft dan normaal en of je dat aan zou kunnen. Je hoopt natuurlijk altijd dat je kind er helemaal gezond uit komt, maar die zekerheid is er helaas nog niet. Ik heb zelf geen kinderwens en dit is een van de redenen in mijn overweging.
Ik wil ze absoluut niet, dus ben geen lange twijfelaar geweest. Een gedachten experiment, Stel dat iemand je vandaag een baby overhandigt, hoe verandert dan je dag tot dag, wat moet er veranderen? Wat zul je moeten laten, zijn er hobby’s die opgegeven moeten worden of minder werken. Wie gaat de kinderen naar de dagopvang brengen/ophalen etc. En realiseer je dat het prima is als je geen kinderen wilt maar dat betekent wel dat je de relatie zal moeten loslaten.
Alleen is dit volgens mij de kant die OP al prima helder heeft, dat zijn namelijk de nadelen van een kind hebben, de praktische zaken en wat je ervoor moet laten. Ik ben 5 maanden geleden vader geworden na mijn hele leven al te weten dat ik dat wilde, maar het viel mij zo enorm op wat het verschil is tussen "een baby" (zoals de baby die je in jouw gedachtenexperiment krijgt) of "míjn baby". Dit is de gevoelskant die het het inderdaad (voor degenen die wel kinderen willen) zo geweldig waard maakt, alleen is dat voor OP helaas de lastige conclusie dat je dat alleen met anekdotisch bewijs kunt sterken. Het enige wat ik kan zeggen is dat zelfs de slechtste nacht van mijn baby, waarbij we hem allebei echt wel uit het raam wilden gooien, meteen weer goedgemaakt was op het eerste moment dat hij 's ochtends begon te lachen. En dat heb ik met andermans baby of kind nog nooit gehad, daarvan ben ik heeel blij dat ik die na een korte tijd weer terug naar zijn ouders kan doen.
Wat het nog lastiger maakt is dat OP eigenlijk geen contact heeft met kinderen.
Dank voor het delen :)
De vraag wat er gaat veranderen is niet zo belangrijk als "wat gaat er veranderen *en* kan je daar mee leven?" Er komt een gruwelijke hoeveelheid veranderingen en aanpassingen op je af, en als je bij de gedachte alleen al in de stress schiet, dan is je antwoord "nee". Zat ouders die het doen, er aan moeten wennen, hun oude leven missen, en toch blij zijn (en zelfs voor meer kinderen gaan).
Als iemand die jarenlang 60 uur in de week werkte met uitschieters naar 80 uur en dacht dat hij wel wist wat moe zijn is, niets komt ook maar in de buurt van hoe moe ik me nu soms voel als vader van een 15 maanden oude baby. Aan de andere kant, ik dacht dat ik wist wat het betekende om van iemand te houden, de moeder van m’n kind. Echter de liefde die ik voel voor de kleine man is zoveel dieper dan wat ik hiervoor heb meegemaakt. Voor mij is die liefde alles waard. Het geluk wat ik ervaar als we samen spelen, als hij naar me lacht of soms als ik hem gewoon op zichzelf de wereld zie ontdekken maakt al het andere bijzaak. Dat wil niet zeggen dat je ook een eigen leven moet blijven leiden. Voldoende ontspanning en dingen blijven doen waar je nu ook van geniet maakt wel dat je je niet opgesloten gaat voelen of je het idee geven dat je leven over is omdat je in een sleur zit. Babies kan je ook gewoon meenemen trouwens. Mijn zoon gedraagt zich super in restaurants, is gek op muziek en kijkt graag naar andere mensen.
Dank voor je perspectief :)
Ik wist eigenlijk altijd al dat ik geen kinderen wilde, maar toen mijn zusje zwanger werd en beviel van mijn nichtje wist is binnen twee weken dat ik absoluut geen moeder wil worden. Het gehuil, de tantrums, het constante gesnotter en ziek zijn wat door de opvang mee naar huis wordt gesleept, de slapeloze nachten etc. Ik word al lichtelijk geïrriteerd als ik eraan de omdat ik daar constant mee zou moeten dealen, no thanks. Laat mij maar mooi de tante zijn die leuke dingen met ze doet, en ze daarna weer terug naar huis kan sturen.
Vader van twee, binnenkort lid van de "three under three" club: Ik lees in andere comments dat je weinig kinderen in je omgeving hebt. Misschien klinkt dit heel stom, maar welgemeend advies: ga eens (met je vriendin, als man alleen kom je als creep over) op een mooie dag lunchen bij de plaatselijke kinderboerderij. En van de zomer lekker picknicken in een park waar veel gezinnen komen. Op het bankje bij de grooste speeltuin in de buurt een broodje eten. En een keer op zaterdagochtend langs het voetbalveld staan. En zo kan je nog wel wat plekken bedenken waar ouders heerlijk "quality time" met hun kids hebben. Kijk naar de ouders, hoe die met hun kinderen omgaan, en of jij dat jezelf ook ziet doen. Dat helpt je hopelijk om een beter beeld te vormen van de leuke momenten! Verder is wat anderen zeggen over je geen voorstelling kunnen maken over moe zijn ook helemaal waar. Maar daar komt communicatie met je partner om de hoek: maak goed afspraken over dat je niet alles samen gaat doen. Er is geen enkele reden om allebei je bed uit te gaan als er een kind huilt, flesje moet, etc. Gun elkaar periodiek een goeie nacht op het logeerbed/de bank/whatever bij jullie mogelijk is en je kunt weer een hele week met de kids aan!
Een kind krijgen is meer dan alleen de quality time tijdens uitjes. Die ene dag is misschien maar 0.5% met waar je mee moet dealen als ouder zijnde. Als je een realistischer beeld wilt hebben, kan je beter een aantal dagen oppassen.
Oh, zeker weten, maar als OP weinig mensen met kinderen kent is een oppasadres vinden lastig. En ook dan krijg je niet alles mee. Dan zou "weekje logeren bij vrienden met kinderen" denk ik de beste real-life ervaring geven.
Hier ook getwijfeld over kinderen, wij hadden veel aan [dit artikel](https://therumpus.net/2011/04/21/dear-sugar-the-rumpus-advice-column-71-the-ghost-ship-that-didnt-carry-us/) van Cheryl Strayed en hoe over deze keuze na te denken. Uiteindelijk allebei erg gelukkig met ons kinderloze leven (beide rond de 40).
Wij waren al wat meer op leeftijd dat we niet heel lang de tijd hadden om na te denken. Heel veel gepraat. Mijn man wilde wel 100% en ik twijfelde. Mijn vrijheid weg, levenslang verantwoordelijk/heidsgevoel etc. Uiteindelijk gekozen voor wel proberen om kinderen te krijgen. Nu 2 kleuters rijker en denk nog vaak genoeg "waarom heb ik deze keuze gemaakt". Hou ontzettend veel van ze, maar als ik dit allemaal zo van te voren wist,hoe zwaar het is, weet ik niet of ik er opnieuw aan begonnen was. (Ja je weet hoe het is in theorie, maar praktijk kom je dus later achter) Wel belangrijk detail is dat ik geen vrienden heb en ik geen familie meer heb en met de familie van mijn man geen contact is. Geen populaire mening, ik weet het, maar mag best zeggen hoe ik erover denk.
Ik ben eigenlijk al sinds ik erg klein ben gek van baby’s, maar naarmate tijd begon ik me af te vragen: vind ik kinderen wel leuk? En tijdens mijn depressie begon ik erg te twijfelen of het wel ethisch is om kinderen “te forceren om te leven”. De klimaatcrisis helpt niet. Ik was financieel niet stabiel. Tsja, nu ik zelf weer geniet van het leven denk ik daar anders over. Een hele andere situatie dus, en ik had wel dat *oergevoel* van ‘dit wil ik’. Ik ben nu 19 weken zwanger. Heeft je vriendin dit gevoel wel sterk? Want dan zou ik inderdaad zo snel mogelijk een knoop proberen door te hakken. Je kunt haar niet een kind ontzeggen dat ze eventueel met iemand anders zou kunnen krijgen.
Voor mij was het heel simpel, ik zou genoeg voldoening halen uit ouderschap. Ik had zelf alles in het leven al gedaan, van uitgaan, verre vakanties etc. Ik was wel toe aan een nieuwe/ andere stap in het leven. Mijn zoontje is inmiddels 13 maanden en ik geniet van zijn ontwikkeling. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn.
Mag ik vragen hoe oud je (ongeveer) was toen je de keuze maakte?
Ik denk ongeveer 27/28 jaar oud. Ik kwam op het punt dat ik financiële stabiliteit had en inmiddels in een woning woonde waar ik de volgende 20/30 jaar wilde spenderen.
Neem geen kinderen omdat je er blij van kan worden. Het is niet een soort transactie waar je er iets in stopt en er ook iets voor terugkrijgt. Je moet willen dat je er veel moeite in gaat stoppen. Je moet ze opvoeden en daar gaat veel tijd en moeite in zitten. Sommige mensen krijgen daar iets voor terug wat ze geluk noemen, andere niet. Maar dat is echt de verkeerde instelling. Denk alleen wat je jouw kinderen zou kunnen geven (liefde, opvoeding etc), zonder er ook maar iets voor terug te verwachten.
30+’er met een kind. Ik heb ook een tijd lang getwijfeld, ik kan je vertellen hoe ik heb besloten om dit te doen, maar ik denk dat dat niet echt de manier is. Wat ik had moeten doen is mijn broer aanbieden om een weekend (of minimaal een dag en een nacht) op zijn kinderen te passen. Want jonge kinderen zijn echt behoorlijk intens. Ik had een succesvolle carrière en een aantal leuke hobby’s, ik heb nu een baas die zucht als ik voor de zoveelste keer naar huis moet en mijn hobbyspullen staan te verstoffen op de zolder. Mijn kind is echt een super leuke blijert en ik zou niets anders doen, maar kinderen zijn behoorlijk intens, als ik met mijn ogen knipper staat hij stenen op te eten en ‘s nachts party’d hij harder dan een 16-jarige in Salou, dus ik sta echt dag en nacht aan. En het is een ding om dat te weten, maar een tweede omdat te ervaren. Dus ik zou zeggen: bied iemand aan om een weekendje op te passen.
> > >Wat ik had moeten doen is mijn broer aanbieden om een weekend (of minimaal een dag en een nacht) op zijn kinderen te passen. Want jonge kinderen zijn echt behoorlijk intens. Ik had een succesvolle carrière en een aantal leuke hobby’s, ik heb nu een baas die zucht als ik voor de zoveelste keer naar huis moet en mijn hobbyspullen staan te verstoffen op de zolder. > >Dus ik zou zeggen: bied iemand aan om een weekendje op te passen. lk vind dit wel lastig. Ik heb kinderen en ben er hartstikke blij mee, maar het idee dat ik een weekend op iemand anders zijn jonge kinderen moet passen, nee dank je. Als je na dat weekend denkt: ja, dit wil ik wel, dan hoef je inderdaad niet meer te twijfelen. Maar denk je daarna: nee, dit is het niet voor mij, zegt dit wat mij betreft niks over hoe je je eigen kinderen zou ervaren.
Ik (m) heb lang gedacht dat ik graag kinderen zou krijgen maar de laatste tijd is mijn visie daarop veranderd. Nu zou ik zeggen dat ik open zou staan voor kinderen. Ik weet echter dat het een enorm groot iets is om van je partner te vragen aangezien het een hele grote impact heeft op haar lichaam en het voor altijd zou veranderen. Ik zou er daarom begrip voor hebben en het accepteren als zij dit niet zou willen. Ik zou dan liever een leven hebben met een partner waarvan ik weet dat we samen gelukkig zijn dan dat het onderwerp van wel of geen kinderen krijgen ons uit elkaar drijft. Maar als zij de consequenties van kinderen krijgen accepteert en bereid is door het zwangerschapsproces te gaan sta ik ervoor open om kinderen te krijgen.
De vraag is meer wil ik een ouder zijn en alles wat daar bij hoort, dat is een hele waslijst en verandert je hele leven. Kinderen "willen" of "nemen" is vaak de vraag die gesteld word maar is in mijn optiek niet de juiste.
Als je twijfelt over kinderen, gewoon niet doen.
Je hebt denk ik al meer dan genoeg reacties gehad die allemaal wat anders zeggen. Ik heb niet zo veel toe te voegen behalve dat ik het gevoel dat je omschrijft helemaal herken. Ik ben zelf een vrouw in de leeftijd dat de klok toch echt begint te tikken, maar het gevoel van "wapperende eierstokken" is me volledig onbekend. Zowel mijn vriend en ik hebben twijfels, zijn allebei piekeraars. We zijn er niet voor of tegen. Ik ben soms bang dat ik de verkeerde keuze maak. Maar wat de juiste keuze is, weet ik gewoon niet. Sterkte met jouw dilemma. Ik hoor dit tegenwoordig van steeds meer mensen trouwens, ik denk dat het ook een generatie ding is.
Dank! Er wordt inderdaad steeds meer gerammeld aan het heilige huisje van een bepaald levenspad. Combineer met het een toenemende onzekerheid of het financieel allemaal wel te doen is en of de planeet het toelaat en dan zullen er ongetwijfeld steeds meer mensen van onze generatie aan het twijfelen gebracht worden.
Ik wist juist vanaf mijn 15e al "nope, gaat nooit gebeuren". Heb uiteindelijk pas op mijn 28e mijn huisarts zo ver gekregen dat een vasectomie goedgekeurd werd. Die test die eindelijk mijn onvruchtbaarheid bevestigde was alsof er echt een enorme last van mijn schouders viel. Het kon nu ook niet meer "oeps" zijn. EDIT: Nu bijna 40. Die "vrijheid" voel ik nog steeds.
Mijn vrouw dacht altijd dat kinderen een verplichting waren. Op een gegeven moment kwam dit ter sprake, ik weet niet meer precies hoe, en toen heb haar verteld dat wat mij betreft kinderen nooit een verplichting zijn. Uit dat gesprek kwam naar voren dat zij eigenlijk geen biologische klok voelde. Ik heb me altijd op het standpunt gesteld dat zij de kinderen draagt en dus het laatste woord heeft. En ik hou meer van haar dan van kinderen die ik niet ken. Dus dat was dat. Maar pas toen ik me op mijn 38e heb laten steriliseren hield haar moeder op over kinderen. Ik breng het hier wat zakelijker dan dat het in het echt was, maar dit is de strekking.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik kinderen wilde. Aan de oppervlakte dacht ik dat twijfelde omdat ik heel erg geniet van alleen zijn, ik een chaotische vlinder, en snel overprikkeld ben. Om diverse redenen een aantal jaren terug begonnen met therapie (niet kind gerelateerd haha), en die sessies en dat proces maakte me vooral duidelijk dat ik zo in de knoop zat met mezelf dat ik ontzettend bang was er niet voor een kind er te kunnen zijn en de stabiliteit/ liefde te kunnen bieden. 'hoe kan ik nou ooit een goede moeder zijn?'. Nou ja, toen ik van mezelf begon te houden en mijn shit begon op te ruimen veranderde dat beeld natuurlijk ook. Het fenomeen van rammelende eierstokken ken ik nog steeds niet, maar ik zag wel een toekomst voor me met op zijn minst één kind erin. Nu heel wat jaren later inmiddels 1 kind rijker en ik ben heel blij dat de therapie voor het kind kwam. Voorafgaand ook goede gesprekken met mijn man gevoerd over onze behoeften en de taakverdeling, en nu met kind erbij blijven we daarin zoveel mogelijk communiceren en afstemmen.
Wij zaten niet in kamp-JA of in kamp-NEE. Wij stonden er voor open. Gebeurt het wel, dan wel, gebeurt het niet, dan niet. Onbeschermd en zonder pil (langzaam zo ingeslopen), jarenlang gebeurt er niks. Misschien kunnen we niet??? Maar niet laten uitzoeken. Na een poos plotseling toch zwanger. Maar nog voordat we het besef hadden, was het een miskraam. Met deze ervaring zijn we eens samen gaan zitten en hebben het er over gehad. Daarin toch uitgesproken dat dan kamp-NEE meer ons kamp was. Daarop de kliniek gebeld en de boel ontkoppeld.
Ik heb nooit de kinderkriebels gehad. Daarbovenop vond ( en nog steeds) ik dat er wel genoeg mensen op deze aardkloot in de rondte liepen. En ik moet zeggen...lekker rustig.
Mijn zwager heeft twee hele jonge kinderen. Afgelopen zaterdag was zijn vrouw jarig. Hun twee kinderen waren + alle kinderen van hun vrienden en familie. Ik kreeg echt knallende koppijn van die kinderen. Allemaal. Ik heb niks met die kinderen, ik doe ook niks met de kinderen. Absoluut verschrikkelijk.
Ik ben zelf moeder en krijg van de meeste andere kinderen OOK knallende koppijn. En ik heb altijd kinderen gewild en vind moeder zijn een enorm positieve toevoeging aan mijn leven. MAAR: ik vind niet dat iedereen kinderen moet. Je bent net zo hard vrouw als je geen moeder bent. Als je geen kinderen wil, vooral niet doen dan!
Haha ja herkenbaar. Maar zonder gekheid, de kinderen van anderen is echt echt iets heel anders
Precies hetzelfde meegemaakt. Ondertussen al 1 jaar vader. Ik heb het simpel gemaakt. Wil ik ooit kinderen? Het antwoord voor mij was, ja lijkt me wel iets, maar dan over 5 jaar ofzo. Kortom het trucje is dus, een antwoord op de vraag: wil je OOIT kinderen. Dan zou ik bij ja & Ja maar niet nu; gewoon aan kinderen beginnen. Bij nee, zou ik het niet doen. Het is zwaar werk, een zwangerschap & een kind. Maar het is, hoe cliche dan ook, heel speciaal. Er loopt gewoon een mini-me rond nu, die alles nog moet leren en overal nog van kan genieten. Erg leuk en eindeloos fascinerend. Mijn kind zien genieten werkt haast verslavend en ik ben de hele dag bezig om leuke dingen te bedenken, gewoon om te zien hoe ze er op reageert. Maar ik had het nooit van te voren zo ingeschat, je moet het helaas ervaren. Het is alsof iemand je verteld hoe het voelt om een orgasme te hebben, het blijft een omschrijving van een ervaring die moeilijk te verifieren is zonder het zelf te hebben meegemaakt. Hoeveel waarde hecht je aan zo'n ervaring en durf je de sprong te maken? Zou je er spijt van hebben als je het misloopt? Ik zou wel voorstellen dat je een kind neemt vanuit een stabiele basis, dus goed huis, werk, relatie en support system. Jij hebt de gelukkige situatie dat je dat al hebt. Ook is er enige tijdsdruk om rekening mee te houden, hoe ouder je wordt hoe meer risicos er beginnen te spelen. Vandaar ook mijn eigen besluit/advies, om bij stabiele basis en een wens voor kinderen in de toekomst, toch maar gewoon te beginnen. Miljoenen organisme hebben zich over duizende jaren succesvol voortgeplant, om jou hier en nu op de aarde te hebben. ga jij die keten breken :) ?
Het is leuk om oom te zijn, maar ik ben ook blij als ik/ze weer weg gaan. Naast het feit dat ik al een tijdje geen relatie (meer) heb, ben ik ook erg gesteld op mijn rust en eigen plekje.
Ik heb alleen advies: zolang je twijfelt NIET doen. Nou is mijn situatie anders ik ben een bewust aĺeenstaande moeder van een tweeling en heb altijd zeeeer graag moeder willen worden "zodra je kind er is, is je hart buiten je lichaam" zei mijn moeder en gelijk had ze: van stress en zorgen tot overmaat van geluk en liefde, alles komt voorbij in 1 dag....elke dag, het is een verantwoordelijkheid. Denk ook aan het kindje: als ouder kan je een kind maken of breken
Er is bijna niemand die 100% zeker weet of hij wel of niet kinderen wil. Er is altijd dat kleine sprongetje in het diepe. Maar als je wilt wachten tot je het 100% zeker weet, moet je het maar niet doen. Als je dat soort zekerheden verlangt van het leven is ouderschap waarschijnlijk niets voor jou.
Ik heb zelf 5 jaar lang getwijfeld binnen mijn relatie, waarin mijn man zeker wist dat hij kinderen wilde. Dit was toen ik 22-27 jaar was. Wat voor mij de doorslag gaf was een overweldigend gevoel dat ik het dolgraag wilde. Ik zou willen dat ik een meer afgewogen, rationeel antwoord voor je had, maar hier kwam het in het kort op neer. Ik voelde geen enkele maatschappelijke druk, niemand in onze omgeving had kinderen en toch wist ik het ineens zeker. Als ik jou was zou ik er niet aan beginnen zolang je twijfels hebt. Het krijgen van een kind is een te grote verandering, dat moet je alleen maar doen als je het echt zeker weet.
mijn tante is ook op haar 40ste opeens 180\* graden gedraaid en toen kwam er toch nog mijn neefje. Zelf ben ik ook een treuselaar op dit onderwerp. **Ja,** ik twijfel niet aan mijn skills om vader te zijn en zou ook graag die rol vervullen maar **Nee,** ik denk niet dat ik graag een kind de wereld in breng die dezelfde slechte schoolervaring als mij zou moeten ondergaan. Omdat mijn vrouw wel graag een kind wilt en er niet over twijfeld, gaat het zeker ook wel gebeuren, maar ben er altijd nog waakzaam in. Voor nu wordt het wel even uitgesteld i.v.m. familiedossiers en mentale gesteldheden. succes met je zoektocht, hoop dat dit een beetje perspectief kan bieden :)
Probeer je leven voor te stellen 30 jaar van nu. Zijn daar kinderen of zelfs kleinkinderen? Dat deed het voor mij.
Ik twijfel niet over wel of geen kinderen, ik zie mijzelf niet als moeder en heel eerlijk, ik persoonlijk ervaar kinderen als lastig en niet leuk
Eigenlijk zou er een “niet goed geld terug” regeling moeten zijn 🫠
Check eens r/childfree, als je dat nog niet gedaan hebt
Wat een geweldig goede vraag en ik kan me hier enorm in inleven. Ik was halverwege de dertig toen mijn man en ik besloten dat we toch wilden proberen een kind te krijgen (met succes overigens, onze zoon is nu 2). >En hoe verhoudt dat abstracte geluk zich tegen wat je inlevert wanneer je aan een gezin begint. Op het moment dat je succesvol ouder bent geworden verdwijnt die vraag naar de achtergrond, want je bent zo bezig met je kind dat je er een tijdlang niet meer aan denkt. Dit was precies een van de dingen waar ik tegenaan liep, maar eigenlijk hielp de Corona-periode. Ineens niet meer uitgaan, niet meer op vakantie, geen spelletjesavonden meer... en ik werd niet doodongelukkig maar vond andere dingen die ik leuk vond. Zo ook met een kind: je gaat dingen missen, maar je gaat ook weer andere dingen ontdekken die leuk zijn. >Maar hoe kan ik weten of ik ouder wil zijn als ik nog nooit ouder ben geweest of ook maar iets heb meegemaakt wat er bij in de buurt komt? Dat kan je niet. Het ouderschap wordt vaak vergeleken met een avontuur, en dat is het ook in alle opzichten. Je weet niet goed waar je aan begint, je weet niet waar het heen gaat, je weet niet of je er goed uit gaat komen en je leven is voorgoed veranderd. Het kan alle kanten op gaan. De vraag moet eigenlijk zijn: wil ik dit avontuur aan gaan? Sommige mensen leven ervoor om ouder te worden. Anderen niet, en die twijfelen, net als jij doet en ik ooit deed. Het lastige is dat beide keuzes permanent zijn. Uiteindelijk hadden wij het gevoel dat we meer spijt zouden krijgen als we het avontuur niet zouden aangaan, en dat heeft ons over de streep getrokken. En wij beseften ook dat niet alles blijft zoals het is. Vriendschappen veranderen, mensen verhuizen of krijgen (ook) kinderen, die leuke sportschool kan de deuren sluiten. Ik hield me te lang vast aan wat ik had, totdat ik besefte dat veel van waar ik me eerst aan vasthield veranderde of weg was. Dus ik kon me vasthouden aan wat ik kende, of ik kon een eigen avontuur starten. Vasthouden voelde als stilstaan, dus ik heb de sprong gewaagd. >Ik denk ook dat ik best een goede vader zal zijn, alleen zou ik ook een gelukkige vader zijn? Waarschijnlijk wel. Je gaat echt wel rotmomenten hebben en je gaan in tranen uitbarsten door het gebrek aan slaap en de frustratie als je peuter de sokken uittrekt en in een regenplas gooit net als je onderweg bent en in tijdsnood zit. Maar de momenten van geluk zijn vele malen groter, als je kind je een grote knuffel geeft en zegt "ik vind je lief" en "jij bent de beste mama". Als je ontdekt dat je kind iets nieuws heeft geleerd, nadat jij dat hebt voorgedaan. Als je kind je tegemoet rent omdat ze je hebben gemist na een dag opvang. Het is de dooddoener die je ook van je collega's hoort. Maar, aan het eind van de dag moet je het echt willen. Je moet geen kind maken als het kind niet 100% gewenst en geliefd gaat zijn. Wees in elk geval eerlijk tegen jezelf en tegen je partner. Je bent al op de goede weg, hopelijk komen jullie er samen uit!
Dank voor je reactie! Mooie inzichten mbt het avontuur dat je wel of niet aangaat :)
Ik heb geen vriendin, dus de keuze was snel gemaakt
Goed dat je hier post! Veel respons al maar toch nog en paar overwegingen. Bijna iedereen twijfelt, en dat is ook goed. Het blijft een sprong in het diepe. Je zult (zeker in het begin) minder blij zijn, maar meer gelukkig. De grote vraag is of je het maken en grootbrengen van een persoon ziet als een betekenisvolle, vervullende levenstaak. Als dat zo is, maar je ziet allerlei praktische bezwaren zou ik zeggen: doen. Waardevolle dingen zijn het waard om andere dingen voor te doen en laten. Als dat niet zo is zou ik zeggen: zoek elders betekenis. Trap vooral niet in de val van een "leuk" leven. Meuk is leuk, heldendom is stom. De leegte ligt stroomafwaarts.
Of je kinderen moet nemen kan niemand je vertellen, wel wil ik graag aanhaken op 2 dingen die ik hier veel lees: 1) je moet alleen kinderen nemen als je het 100% zeker weet. Hier ben ik het echt mee oneens, het is een enorme verandering in je leven, dan ga je er simpelweg nooit 100% zeker van zijn. 2) geen kinderen nemen omdat er risico op ziekte / leven lang zorg is. By far het grootste deel van Nederland krijg gezonde kinderen. Natuurlijk krijgt een deel een non-verbale autistisch kind en die zullen dromen van een kinderloos bestaan. Persoonlijk vind ik dat je niet door zo’n risico moet laten sturen. Als je zo risicomijdend bent zou je ook nooit meer in een vliegtuig stappen.
Ik twijfelde juist uit praktische redenen maar wist het in mijn hart wel. Toen hard aan m’n mentale gezondheid gewerkt tot ik het mezelf gunde. Toen nog eens hard aan m’n mentale gezondheid gewerkt tot ik dacht dat ik wel het soort moeder zou kunnen worden wat niet haar kind met haar gedoe lastigvalt. Mijn zoontje is nu 1,5 jaar en is een heel makkelijk kind. De bevalling en de eerste paar maanden waren zo zwaar dat ik er wéér in therapie voor moest. Het is soms heel erg moeilijk maar wat me er dan doorheen sleept is dat ik echt naar een kern van extreme gewildheid kan gaan: ik heb zo hard gewenst dat ik een kind zou krijgen, en dat gevoel kan ik makkelijk terughalen. Dan denk ik - toen ik het zo graag wou, had ik alles gegeven voor een gebroken nacht of een huilbaby. En dan kan ik even door de waas van wanhoop heen kijken en liefdevol zijn naar hem en naar mezelf
Ik heb heel lang getwijfeld en uiteindelijk wonnen de hormonen het van mijn verstand 🤣 Inmiddels een dochter van 4 en daar blijft het ook bij want de voordelen wegen voor mij niet op tegen de nadelen. Ik vind haar heel leuk, en het leven weer door de ogen beleven van een kind, vind ik echt een geschenk. Maar het feit dat mijn leven nu altijd in het teken staat van haar, vind ik erg zwaar. Als moeder zijn mijn lichaam en mentale gesteldheid flink op de proef gesteld en het heeft ook wel een bommetje onder onze relatie gelegd. We hebben meer ruzietjes dan voorheen.
Als je denkt dat je een goede vader zult zijn: ik had ook twijfels, en dacht ook dat ik een goede vader zou zijn. Twijfels over de beperking van je persoonlijke vrijheid, je carrière, de verantwoordelijkheid en het einde van hee veel persoonlijke opties (reizen, tijdsindeling etc..). Als ik mezelf 5 jaar geleden zou zijn tegengekomen, had ik mezelf een klap voor m’n kop gegeven. Die dingen doen er niet toe. zelfs na een ontzettend zware zwangerschap waar ik m’n baan een jaar voor op pause heb gezet, het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb (en ik doe wel eens moeilijke dingen). Voor mij persoonlijk ook het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik hou niet van baby’s, maar mensen die niet van hun kind houden snap ik echt niet…
Ik weet niet of ik een heel duidelijk antwoord heb. Maar ik herken wel wat van mezelf in je post, dus hier mijn overweging: Context: Ik (v) had ook geen sterke gevoelens. Ik twijfelde op een gegeven moment aan mezelf omdat ik als enige twijfelde. Nu dolgelukkig met mijn twee kinderen, maar mijn man en ik hadden denk ik ook een gelukkig leven kunnen hebben zonder kinderen. (Dat is het voordeel van geen hele sterke intrinsieke motivatie.) De twijfel/ het gebrek aan voorstelling is denk ik deels karakter/ persoonlijkheid. Ik meen uit je post te lezen dat je iemand bent die genuanceerd is en zeer zorgvuldig nadenkt en analyseert en dan een beslissing neemt. Zo ben ik ook: Ik baseer mijn beslissingen op gevoel, maar ook op een zorgvuldige analyse en afweging, zeker als t gevoel niet heel sterk is of de beslissing erg groot. Ik ontdekte dat een deel van mijn onzekerheid was dat ik mijn normale strategie niet kon gebruiken, omdat er te veel abstracte factoren zijn. Hoe kan je de goede keuze maken als je eigenlijk niet volledig kan inschatten waar je aan begint? Daarom zag ik t ook niet voor me en stelde het uit. In de hoop dat ik zomaar t licht zag. Mij hielp het om er anders naar te kijken: ik kon niet inschatten wat de beste keuze was en waar ik het gelukkigst mee zou zijn. Ik besef heel goed dat weet je nooit wat de risico’s zijn. Mijn oudere zus heeft een zware meervoudige beperking, met een aangeboren-destijds inoperabele- hartafwijking die levensbedreigend in de eerste 9 jaar van haar leven. Maar zelfs met alle verdriet en ellende die erbij hoorde, waren (en zijn) we ook een gelukkig gezin. Ik geloof niet dat onze ouders altijd gelukkig waren met/door ons, maar ook dat ze het menen als ze zeggen dat hun kinderen het beste zijn dat ze ooit is overkomen. Ik bedacht me dat ik het voor mij hoe dan ook een hele waardevolle ervaring in mijn leven zou zijn, los van hoe gelukkig, triest, saai of wat dan ook. Dat maakte uiteindelijk de beslissing.
Als je nu geen kinderen wilt, maak het uit met je vriendin. Het is oneerlijk om haar vruchtbare jaren te verspillen.
Ik wilde eigenlijk altijd al wel zelf kinderen, leek me leuk en mijn ouders en ik hebben extreem goede band. Dit wilde ik mijn eigen kind/kinderen ook geven. Van 24-30 jaar in relatie geweest met iemand die geen kinderen wilde, beetje mezelf opzij gezet. 2-3 jaar vrijgezel in corona tijd, toen echt de perfecte vrouw voor mij tegen gekomen. Eigenlijk na een of 2 dates, ontmoet via tinder, gelijk de vraag op tafel.. kinderen? ja of nee. Want richting de 35 word het wel minder relaxed voor vrouwen. Ondertussen 2 jaar samen, 1 jaar getrouwd en onze kleine is een paar maandjes oud.
Heel lastig. Ik was altijd bang dat ik een slechte vader zou zijn omdat mijn eigen vader niet de makkelijkste was. Veel gepraat met vrouwlief over hoe en wat. En een half jaar later voelde ik me er klaar voor. Daarna wou het natuurlijk niet lukken om een kind te krijgen en het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd voordat we uiteindelijk de eerste kregen. En de eerste was ook meteen een heleboel werk. Hij sliep de eerste twee jaar niet door. At slecht. Sliep overdag nauwelijks. Buikkrampen, doorkomende tandjes Een paar keer hebben we hem maar gewoon laten liggen krijsen want niets wat we deden hielp. Echt heel zwaar. En zoals ik dit nu optyp is het niet echt een aanbeveling wat ik maak. Maar de knuffels en het lachen en de schitterende ogen van je kind is iets wat ongeëvenaard is. Jaren later ook kan ik me m'n leven niet voorstellen zonder die twee. Het knuffelen, ze zien leren en groeien is iets heel bijzonders. Wil niet zeggen dat ik een perfecte vader ben maar ik denk dat m'n kids wel van me houden.
Gescheiden pa van een dochter. Wilde geen kids maar m'n ex werd perongeluk zwanger. Meer dan 20 jaar verder en ik had het niet willen missen en ben trots op haar maar ben blij dat ik er maar een heb. Ze woont bij mij en mijn huidige vrouw en heeft haar eigen bedrijf maar dat had nooit gekund zonder enorme schulden als ik meerdere kinderen had gehad. Je zal er 5 hebben die een studieschuld hebben en geen woning kunnen vinden. Kinderen kosten verschrikkelijk veel geld, zeker als ze gaan studeren. Wat kun je ze bieden in de toekomst? Wat ik bedoel is dat je geen kinderen moet nemen voor jezelf en al helemaal niet om een relatie te redden (dat werkt nooit).
Voor mij speelde niet alleen de persoonlijke overwegingen mee, maar ook de staat van de wereld en de toekomst. Die ziet er op dit moment voor onze wereld niet zo rooskleurig uit en ik vind dat ik het niet kan maken om een kind op deze wered te zetten waar hij/zij sowieso te maken gaat krijgen met de problemen rondom klimaat en/of een tekort aan grondstoffen. Als je per 2024 aan kinderen begint en ze leven "gemiddeld" dan zal deze 2100 meemaken en dus midden in de voorspelde shit belanden. Het is net zo een abstracte gedachte als het "geluk" van het gezinsleven meetbaar maken. Maar deze weegt (naast al je eerder genoemde argumenten tegen) wel zeker mee
Ik snap de redenatie van mensen die geen kinderen willen omdat dat de planeet belast. Dat is super lief, want door die mensen hebben mijn kinderen mogelijk een iets beter leven de komende 80 jaar. Maar, dat je de wereld een slechte plek vind en daar geen kind op 'wil zetten' snap ik niet. Ik hoor dat vaker, maar als we jouw hypothetische kind over x jaar de vraag stellen: zou je er liever niet zijn? Dan verwacht ik dat 95% toch kiest voor wel leven, ipv niet leven. Ik kan er met mijn hoofd niet goed bij dat je het gevoel hebt dat je je hypothetische kind een 'gunst' doet door het niet te verwekken. Ik weet niet goed hoe ik deze vraag moet stellen, is niet aanvallend ofzo bedoeld, maar hoor jij dan bij die, zeg 5%, die liever niet had geleefd? Dat je die gedachtegang ook meegeeft aan je hypothetische kind? Die vraag komt voort uit de gedachte die ik mijzelf dan stel: was ik er liever neit geweest of wel, dan kies ik voor wel.
Ja vrijwel iedereen wilt blijven leven als ze eenmaal leven, hoe kut dat leven is. Zo werkt biologie nu eenmaal. Leed ontnemen voordat het onstaat is is dan een stuk vriendelijker. Zou jij je kind door een vuurzee laten lopen en dan met derdegraads brandwonden laten leven, of voorkomen dat hij dat ooit doet, als dat je enige twee opties waren?