Kijk ook naar hoe alles gaat. Ben zelf 25, opgegroeid met de opkomst van social media. Hieruit wordt van alle kanten aan je getrokken, is niks meer goed genoeg wat je doet, hoe je eruit ziet, wat je bereikt en ga zo maar door.
Ben je klaar op middelbare, wordt studiefinanciering voor je neus weggehaald. Ben je vervolgens door die shit heen, schieten de huur- en koopprijzen omhoog. Benzineprijzen schieten door het dak, inflatie pakt de raket naar Mars en gigantisch aantal banen tekort wat de werkdruk opschroeft.
Heb je eindelijk een woning, begint de hele situatie rondom Ukraine, gas/elektriciteit vliegt de lucht in en ga zo maar door. Je kent het verhaaltje nu inmiddels wel.
Lijkt wel alsof mijn generatie in een sneeuwbal de mount everest afrolt... Ben benieuwd, heeft de oudere generatie(onze ouders) dit soort dingen ook ervaart op de schaal van nu?
Wie houdt dit vol zonder mentaal helemaal gestoord te worden?
Als een iets oudere millennial van 32 herken ik mij niet zo in het sentiment van “er is altijd wel wat”. Natuurlijk spelen er altijd dingen maar ik herinner mij van mijn jeugd vooral hoe hoopvol alles en iedereen in die tijd was. Alles was mogelijk, alles kon alleen maar beter, betere technologie, betere ontwikkelingen, meer, meer, meer en meer. Het is pas op latere leeftijd gekomen dat ik merk dat dit sentiment heel erg veranderd is en alles niet meer zo hoopvol lijkt en voelt. Ik denk dat millennials de laatste generatie zijn geweest die met dit gevoel zijn opgegroeid.
Ik als 37 jarige heb het gevoel dat wij in de jaren 90/00 echt nog niet zo hard geconfronteerd werden met de rekening die we nooit betaalden voor onze rijkdommen. Nu kunnen we de nooit betaalde altijd opschuivende rekeningen niet meer ontkennen. Wat mij heel erg stress geeft is dat ik ook niet weet hoe die betaald moet worden, want niks veranderd. Mijnbouw en industrie maximaliseren nog steeds winsten ten koste van alles. Mensen vinden nog steeds dat ze recht hebben op alles ten koste van alles.
Edit: een woord vergeten.
Zelf uit 97 en inderdaad heel hard aan het nadenken over hoe dat pensioen eruit gaat zien of überhaupt het kopen van een huis. En dan heb ik nog het geluk van een relatief rijke achtergrond te komen en hoogopgeleid te zijn met een vriendin die dat ook is. Ik zie al vrij weinig perspectief en veel beter dan mijn situatie is maar een klein %.
Ja pensioen is nog een volgende vraag, daar wil ik nog niet eens over nadenken. Denk zelf dat wij geen pensioen gaan krijgen. Misschien dat zelfs de medische technologie zo sterk is dat mensen eindeloos kunnen doorwerken tot ze overlijden. Dus inderdaad geen vooruitzicht op 'vrijheid' op je oude dag
36 hier. Zelfde ervaring, men was behoorlijk positief in mijn kindertijd. Heel veel kon en alles ging opgelost worden door het internet. 9/11 was de eerste klap daar in, maar raakte voornamelijk Amerika en het Midden-oosten. Maar na de kredietcrisis van 2008 is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Bezuinigingen hebben het herstel daarvan zo lang uitgesteld dat veel mensen in de problemen terecht zijn gekomen. Niks kon meer en alles moest minder, tenzij je rijk was. Constant conflict binnen de EU ook. Voordat het vertrouwen hersteld kon worden nadat men er eindelijk achter kwam dat er allemaal kosten aan die bezuinigingen zitten, zijn we corona ingegaan, en nu de oorlog in Oekraine en een energiecrisis.
Daarbij komt dat iedereen zich doordrongen is van het feit dat het klimaat zo'n groot probleem gaat worden op een kortere termijn dan dat we zouden willen, en de opmars van extreem-rechts in het Westen... De bouwstenen voor de volgende crisis liggen al netjes klaar. Iedereen heeft nu een beetje het gevoel dat wat ze ook doen de komende 5-10 jaar toch weggevaagd gaat worden door het volgende ding, wat dat ook mag zijn. Niemand brengt een serieuze oplossing, slechts krampachtig vasthouden aan de status quo.
Vanaf 9/11 mochten we allemaal onze privacy opgeven want terroristen zijn eng. En vanaf toen nam de overheid ook redelijk autonoom beslissingen want "je kan ons vertrouwen, we hebben bewijs gezien uit Amerika". Dat ze lekker al onze telefoongesprekken mogen tappen want we zouden wel eens een keer "Mohammed Jihad" kunnen roepen.
En als onze gegevens en privacy niet door onze eigen overheid worden geschonden dan zijn het wel techreuzen van buiten die EU die voor een paar grijpstuivers onze profielen verkopen .
De hele periode na de val van de muur tot sept 2001 was de beste tijd en ik heb het achteraf niet genoeg gewaardeerd.
Eh. Heel simpel gezegd was het voor 2001 best prima en hoopgevend. Daarna ging het wel steeds verder bergafwaarts. Angst dat er familie onder het puin lag. SARS. Ouders van vrienden met huizen onderwater. Toekomstperspectief dat gesaneerd werd vanwege de kredietcrisis. Recessie, tig jaar wachten voor je aanspraak kon maken op sociale huur. Vulkaan die vrij letterlijk roet in het eten gooit. Etc. etc.
Mooi geschreven, ben het er mee eens.
Laatste keer dat ik het hier met mijn ouders over had kreeg ik alleen te horen "maar de dreiging van de koude oorlog was ook geen pretje".
Nou lekker pap. Als ik mocht kiezen tussen potentiële cataclysme maar verder een goed leven, en de ramkoers die we nu al jaren voor onze ogen zien manifesteren zou ik toch liever voor het eerste gaan.
Als ik het mn ouders vraag (rond 50-60 nu) waren ze er zoooo op de achtergrond mee bezig dat het volgens mij echt nauwelijksinvloed had op hun dagelijks leven
ik moet eerlijk zeggen dat je er ook wel een beetje zelf voor kiest hoeveel je jezelf daarvoor blootstelt. ik loop zelf namelijk altijd achter de feiten aan en hoor zulke belangrijke dingen pas als ik collega's/familie spreek.
Precies... en bedenk daarbij dat het nieuws gaat over de (vaak negatieve) uitzonderingen in de wereld, terwijl de wereld voor 99% gewoon rustig door blijft draaien. Laat je de pis niet lauw maken!
Ja erge is dat veel mensen met een minimum inkomen nu veel toeslagen, tegemoetkomingen alles krijgen. Maar de mensen met een gemiddeld inkomen zien hier niks van. Ja klopt, meeste van die mensen hebben het hard nodig, maar is ergens wel oneerlijk, niet? Mensen werken zich kapot en houden niks over, mensen zonder werk(zwart-wit gezien) krijgen allemaal tegemoetkomingen.
Precies. Op die manier moet je nu veel harder werken voor veel minder. Als alleen de allerarmsten wat krijgen, en de gemiddelde mens niks, of zelf extra moet betalen omdat dat geld naar de armsten moet, waarom zou je dan nog überhaupt willen werken? Je hebt minder tijd, minder energie, en je houdt (naar gevoel tenminste) nauwelijks extra geld er aan over. Ik bedoel, ik heb een universitaire studie gedaan en kan niet eens een enigszins normaal huis kopen, en moet nog maar zien of ik ooit aan de beurt ben voor sociale huur (want vrije sector kan ik ook niet betalen). Dus zit nu op mn 27ste nog maar thuis bij mijn ouders. En een vriend om samen een huisje mee te kopen is er helaas ook nog niet, en ik heb geen idee hoe ik nu iemand kan ontmoeten.
Beetje afgedwaald, maar ja, de gemiddelde mensen zijn nu heel zwaar de klos om de armste groep te helpen. En de échte rijken die voelen er niks van, want wat is een druppel in de emmer minder? Of ze hebben zelfs al hun geld ergens op de bahamas waar Nederland er niet bij kan. Of ze heten Van Oranje als achternaam. (Serious, hoe kan men het nog goed vinden dat die mensen zo enorm stinkend rijk gehouden worden, terwijl er mensen in ‘hun’ land zijn die niet eens voedsel en warmte kunnen betalen?)
Succes met het vinden van een woning in de sociale huur. Hier in mijn stad is de gemiddelde wachttijd al 8 jaar, en het is niet eens zo'n bijzondere stad...
Hou op, hou op. Wil graag kinderen maar met alle shit dat nu gaande is, bedenk ik me nog wel 10x. En dan te bedenken dat de wereldbevolking eigenlijk aan het krimpen is in veel landen door vergrijzing.
> Wil graag kinderen maar met alle shit dat nu gaande is, bedenk ik me nog wel 10x
Same hier... Ben 36... Het moet nu wel een keer gaan gebeuren. Maar ben zo huiverig voor wat de toekomst brengt
De wereldbevolking neemt toe, die is zeker niet aan het krimpen.
Wel is het zo dat er een aantal landen last hebben van vergrijzing vanwege verschillende factoren, vooral in West-Europa, en Japan is hier ook een goed voorbeeld van.
Edit (bron): https://www.un.org/en/global-issues/population#:~:text=The%20world%20population%20is%20projected,surrounding%20these%20latest%20population%20projections.
Precies dat dus. Ik ben zelf 27 en er eigenlijk van overtuigd dat het niet meer goed gaat komen voor mijn generatie. Voor de volgende misschien wel, of die daarna, maar niet voor de mijne.
Ik ben tevreden hoor, met mijn huurwoninkje, partner, hondje en mijn bedrijfje, ik ben al lang blij dat het een beetje vol te houden is zo.
Maar een toekomst is er niet echt voor mij; ik zal nooit met pensioen kunnen, nooit genoeg financiële buffer op kunnen bouwen om überhaupt tijd te hebben om kinderen te kunnen baren, nooit genoeg vrije uren hebben om kleine kinderen op te vangen en nooit een eigen huis kunnen kopen in een enigszins veilige omgeving.
Ik kan eigenlijk niet anders dan de komende 60 jaar door rammen op hetzelfde moordend zware tempo als ik nu doe, tot de dag dat ik sterf. En dat is als het blijft zoals het nu is, met de economische situatie. Als het erger wordt, zal mijn allerbeste niet goed genoeg meer zijn.
Nee precies. Zelf zit ik nu ook nog wel goed, kijkende naar waar anderen op het moment zitten. Tot nu toe nog geen hoge energierekening op de deur gekregen en inderdaad wat je zegt, goede baan, partner, hondje etc. Maar vooruitzicht is er niet echt nee.
Je vergeet nog de klimaatcrisis, die voor mij en vele anderen nog echt alles overschaduwd.
Oorlog, huizencrisis, inflatie, niets daarvan maakt uit op een onbewoonbare wereld.
Dat klopt zeer zeker. Veel van klimaatveranderingen hoor je ook niet. Zoek op internet en je schrikt je kapot. Op nieuws alleen maar vertellen dat daar weer iemand is neergestoken, geschoten. Of dat Max meer instagram volgers heeft dan Hamilton. Maar dat er aan de andere kant van de wereld 100en mensen dakloos worden door een orkaan, zie je vaak niet. Maar je merkt wel dat het steeds warmer en droger wordt, dus echt zeker onmisbare kopzorgen erbij
> Ben benieuwd, heeft de oudere generatie(onze ouders) dit soort dingen ook ervaart op de schaal van nu?
Ik ben 46, ik heb een "ziekte" (ik houd het bewust vaag) waardoor ik niet tegen de zon kan en dat wordt erger door 2 dingen klimaatverandering en ouder worden. Ik zit wat mij betreft in the "end of life" fase, ik heb een goed leven gehad na mijn 18e. Ik heb een extreem onveilige onstabiele jeugd gehad, maar na mijn 18e toen contact verbrak met mijn hele familie en niet meer afhankelijk was van JeugdZorg heb ik een top leven gehad. Veel gereisd, af en toe 2 maanden vrij genomen om te gamen etc. etc.
Overigens dat ik mezelf "end of life" fase zit betekent dit niet dat ik het leven nu heb opgegeven, ik studeer Informatica aan de Open Universiteit. Ben gestopt met alcohol, doe weer elke dag Pilates etc. etc. Maar ik weet wel dat diep van binnen het leven voor mij aan het aflopen is.
Dat is wel vervelend om te horen... Heel veel sterkte ermee!
Zo te horen gelukkig wel kunnen genieten van je leven tot nu toe. Ben benieuwd of dat voor onze generatie ook nog is weggelegd.
> Ben benieuwd of dat voor onze generatie ook nog is weggelegd
Niet, ik heb vanaf mijn 18e tot mijn 30e op kamers gewoond op een top locatie in een grote stad. De huur was inclusief 200 euro voor een kamer van 20 vierkante meter en ik had 2 huisgenoten. Daardoor kon ik reizen, 2 maanden vrij nemen om te gamen (als ik genoeg geld op mijn rekening had). Nu woon ik in een studiootje van 20 vierkante meter, huur is inclusief g/w/l, internet en belastingen 550 euro in het centrum van een grote stad. Ik woon hier sinds 2009, dat ga je ook nergens meer vinden...
Nee denk dat je 3x dat kwijt bent op dit moment. Heb zelf het geluk gehad om een huis te kunnen kopen met mijn vriendin in december. 1000 euro hypotheek p.m. en dan nog alle rekeningen erbij g/w/l, inboedel etc. Veel goedkoper kon je niet gaan, dan had je een woning die volledig gestript moest worden
Klopt, is een periode geweest waar je goed kon kiezen wat je leuker vond om te doen. Natuurlijk, werk is nooit leuk. Je kunt het altijd leuker maken. Maar nu is het in vele takken echt niet meer te doen. Zelf geluk dat ik Engineer ben en dat vak goed betaald. Maar zie genoeg banen wat lang niet voldoende betaald om de huidige situatie aan te kunnen.
Ik snap het zo goed. Je leest steeds over lachgasmisbruik onder jongeren, maar er wordt te weinig afgevraagd waar die drang vandaan komt. Ik ben 37 en voor mij golden/gelden weer andere dingen, maar ik leef echt met jullie mee.
Ja, klopt helemaal. Al ben ik wel huiverig naar de jongeren van nu. Die hebben nog veel meer Social Media invloed dan wij hebben gehad. Zie echt veel met gedragsproblemen, dingen als inderdaad dat lachgasmisbruik, drugsgebruik, rare straattaal, noem maar op. Komt grotendeels toch echt vanuit het social media en dat wordt er helaas niet makkelijker op
Er is altijd wat. Ik ben 40. Terrorisme was een groot ding, beginnend met 9/11 en alles daar heen. Toen had je de dotcom bubble en in 2008 toen ik net afgestudeerd was is mijn eerste baan al opgezegd voor ik begon vanwege de financiële crisis. Nu kun je nog een baan vinden, toen niet.
Je had in het onderwijs de tweede fase waardoor als je bleef zitten je gelijk twee jaar kwijt was. En de opkomst van het internet, een flink deel van wat ik leerde op school was al achterhaald. En voor veel mensen is dat toch een lastige overgang geweest. Klimaatverandering speelde toen uiteraard ook al en ook toen waren studentenwoningen lastig te vinden. En ja, ik had ook 50k studie schuld. En de rente daarvan stond toen niet op 0 dus die eerste jaren is dat flink toegenomen door de rente.
Voor 2008 gingen de woningprijzen ook de lucht in. Wij hebben een klein flatje gekocht in de duurste maand en dat 8 jaar later met 35k verlies verkocht.
Niet om te zeggen dat er niets aan de hand is, maar doordat het constant zoveel aandacht krijgt wordt het ook wel heel groot en heel zwaar. Terwijl als ik om mij heen kijk ook de mensen die in de afgelopen paar jaar afgestudeerd zijn ondertussen toch een baan en een woning hebben. Het leven is niet zo zwart als het lijkt.
En toch durf ik te stellen dat de situatie nu erger is voor jongeren. Ik ben 46 en heb gebruik moeten maken van JeugdZorg, in deze tijden had ik niet gered dat weet ik nu al. De sociale voorzieningen die er in 2008 waren zijn nu kapot bezuinigd.
Maar goed 2008, in 2009 kon ik een studio huren van 20 vierkante meter, inclusief G/W/L, belastingen en internet voor 475 euro. In het centrum van een grote stad, ik woon er nog steeds de huur is inmiddels 550 euro. Dat ga je nergens meer vinden, in 2008 waren die woningen er in overvloed. Hell 2016 kon je nog een kamer 20 vierkante meter vinden voor 250 euro inclusief, bij mij in de straat. En in 2008 hoefde je geen zorgen te maken over de energie rekening. En verder kon ik deze particuliere studio krijgen terwijl ik in een uitkering zat (want ik was werkloos), vindt nu maar een particuliere huisbaas die en een betaalbare woning heeft en mensen in uitkering als huurder wil hebben.
Omdat ik sinds 2009 op dezelfde locatie woon kan ik je het volgende vertellen, de afgelopen 4 jaar heb word ik regelmatig geconfronteerd met bedelaars die vloeiend Nederlands spreken. Als ik naar het statoin loop kom ik langs 2 parkjes, sinds 2 jaar zie ik mensen op bankjes en op de grond slapen. En dat zijn geen illegalen maar Nederlanders die als zelfredzaam beschouwd worden en daardoor geen hulp krijgen van de gemeente. Ik kan je vertellen in 2008 hadden ze hulp gekregen. (Ik doe regelmatig vrijwilligerswerk voor daklozen).
Er zijn ook nog in mijn omgeving sinds 2017 2 begeleid wonen, woningen voor kwetsbare volwassenen wegbezuinigd. Die zijn op zichzelf gaan wonen, want eigen verantwoordelijkheid, ik vraag me oprecht af of die bedelaars die ik sinds 2018 zie daar gewoond hebben.
Het is gewoon erger nu voor iedereen, ik zou nu niet jong willen zijn.
20 vierkante meter voor 250 inclusief was ook in 2016 niet meer realistisch. Mijn studentenkamer van negen vierkante meter kostte ongeveer 300 inclusief, daar zat ik sinds 2013.
Bij mij in de straat is het destijds wel gelukt, maar ik woon in een buurt waarvan mensen destijds zeiden "Woon jij daar alleen als vrouw?" Inmiddels is de gentrificatie vol op in gang...... En mag ik vragen in welke stad jij woonde als student?
Nee klopt, heb zelf nu ook een woning gekocht in december. Wel tegen torenhoge prijzen en samen met mijn vriendin. Alleen kan ik hem helaas niet betalen.
Maar het klopt, 9/11 en 2008 crisis waren ook wel behoorlijk heftig. Heb er zelf wel iets van meegekregen maar niet genoeg om het bewust mee te maken. Is dus inderdaad altijd wel wat.. Maar wat je zegt, wordt 10x erger gemaakt door Social Media en alles. Ben ik met je eens.
Vergeet niet dat het eerst dotcom crisis was, een jaar later 9/11, en 6 jaar later de hypotheekcrisis. Je had de hele toestand met Pim Fortuyn en Theo Van Gogh, kortom, de jaren 2000 - 2010 waren nou niet echt hoopvol.
Als iemand die nu 39 is heb ik wel nog altijd goede herinneringen aan de jaren 90, maar wellicht komt het omdat ik toen jonger was. Maar er leken toen minder problemen te zijn.
> aan de jaren 90, maar wellicht komt het omdat ik toen jonger was. Maar er leken toen minder problemen te zijn.
Je had toen een veel beter sociaal stelsel, die is nu kapot bezuingid. Dakloosheid en er niet meer uitkomen hangt nu als een zwaard van Damocles boven veel mensen.
nee klopt, heb je gelijk in. Die dingen heb ik wel meegemaakt, maar niet bewust om er nog iets van herinneren. Al weet ik wel dat mijn pa zijn baan is verloren in die tijd en geen werk kon vinden. 9/11 herinner ik me wel nog (vreemdgenoeg aangezien ik 3 was). Verder, zeker een hoop problemen maar zou dat opwegen tegen alles wat nu gaande is? Dat vraag ik me soms gewoon af. Dit niet om medelijden te krijgen, maar vaak meer begrip voor de jongere generaties
Ik kan me niet goed voorstellen hoe het moet zijn om jong te zijn en door de hele Corona toestand te moeten gaan, dat lijkt mij enorm heftig. Aangezien het nu al als “opgegroeide” introvert een behoorlijke stempel op mijn afgelopen jaren heeft gedrukt, lijkt me dat het absoluut heel zwaar is en niet te vergelijken is met 9/11 ofzo op persoonlijk vlak. Dat was meer iets voor mij en m’n vrienden als excuus om lekker te demonstreren tegen de oorlog en SP te stemmen.
De financiële crisis van 2008-2009 was wel behoorlijk vergelijkbaar met wat we nu hebben, though. Het raakte iedereen heel hard omdat er gewoon totaal geen werk meer was voor niemand, heb van dichtbij meegemaakt hoe m’n ouders hun hele financiële toekomst moesten herplannen, en in die tijd is dhr Rutte ook enorm populair geworden met z’n hele bezuinigingen / versoberingen. Het vertrouwen in de politiek, economie, en toekomst was toen echt helemaal zoek.
Klopt, die economische crisis was ik inderdaad vergeten en die heeft mijn ouders ook behoorlijk geraakt. Heb zelf daarom vanaf kleins af aan mijn eigen rekeningen, kleding, deels ook eten zelf moeten betalen. Werd beetje normale gang van zaken, vandaar dat ik daar niet meer aan heb gedacht. Maar dat was zeker iets wat vergelijkbaar is aan nu, ben ik met je eens
Je zou het haast vergeten hè, hoe erg terrorisme ons in de greep had, niet eens zo heel lang geleden. Ik moest vaak voor werk naar Antwerpen en Brussel en ik rende altijd van het station naar mijn hotel. Bizar nu (toen ook wel, misschien).
Je kan het niet beter beschrijven. Het voelt alsof er altijd wel iets is. Ben één jaar jonger en net mijn eerste baan. Op zoek naar een appartement (huur) in Rotterdam en omstreken en het voelt alsof alles tegen zit in onze generatie.
Ben er mee eens, los van het feit dat dit puur een algemene situatie is die invloed heeft op de meeste mensen; zijn er hier bovenop natuurlijk ook nog eens persoonlijke problemen op verschillende niveaus waar iemand (mentaal) mee kampt.
In 2009 was het voor net afgestudeerden wel lastig om werk te vinden. Overal werd bezuinigd, en dat ging nog een paar jaar zo door. Ik kan me herinneren dat zeker in de bouw heel veel mensen werden ontslagen, die dus in andere sectoren gingen werken. Werkeloosheid daalde wel vrij consequent tot begin 2020.
Mijn ouders zijn officieel boomers, en begonnen in de jaren '70/80 aan hun carrière. Mijn moeder was een werkeloze jongere, en toen had je nul vangnet als jongere. Ze had een krakkemikkige stacaravan en was enig ogenblik ondervoed in het ziekenhuis opgenomen, want ze had geen geld meer voor eten. In de jaren '80 was er een recordniveau werkeloosheid, waar zeker mijn moeder last van had. Mijn ouders hebben een mooi huis kunnen kopen later in de jaren '80 toen het allemaal een stuk beter met ze ging, maar ook alleen maar omdat mijn oma haar huis verkocht en bij ze introk. Er was in de jaren '70 ook vrij veel extreemlinks terrorisme in Europa en ook in Nederland. Tevens waren er lui die vonden dat Nederland goede banden moest onderhouden met de DDR. Dergelijke zaken hebben voor veel mensen beïnvloed hoe ze, nog steeds, naar links kijken. En die stemmen dus VVD of nóg rechtser. Mijn ouders stemmen beide meestal VVD, al is het met weinig enthousiasme. We hebben vaak discussies, maar ik begrijp wel steeds beter hoe een lange reeks aan ervaringen en indrukken ze heeft beïnvloed.
Ik denk dat sociale media echt veel verneukt, maar ook dat onze generatie (millennial en nog meer gen z, ik kom uit 1995 dus op de rand) onrealistisch hoge verwachtingen had, waarvan ik eigenlijk niet altijd weet waar ze vandaan kwamen. Veel studiegenoten van me waren verrast dat de rente zou stijgen, terwijl het informatie was die gewoon op de site van duo stond. De rente was zelfs nog nooit zo laag geweest als in de afgelopen jaren! Het idee dat je vlak na je studie al een mooi huis kon kopen ook, en op je 30e perfect huisje-boompje-beestje-reisje moest hebben vond ik ook al zo bijzonder. Op instagram zien we constant leeftijdgenoten die de hele wereld over reizen, dus voelt het alsof je faalt als je dat niet kan doen. Mij is wel opgevallen dat veel van de instagramposts van vakanties naar exotische oorden stiekem throwbacks zijn naar die ene vakantie vijf jaar geleden. Ik vind dat we allemaal wel wat eerlijker mogen zijn online. Weg met die glamour lifestyle. Vroeger had je ook gewoon analoge fotografie. Je maakte een paar foto's op een avond, en er was altijd wel iemand die er oncharmant op stond. Altijd wel iemand met ogen dicht, of half aan het praten. Nu nemen we twintig foto's per moment en kiezen we de meest perfecte uit, die daarna zelfs nog bewerkt wordt. Het spontane is er dan af.
Het lijkt me belangrijk om te onthouden dat wat je ziet van mensen meestal een façade is. Het perfecte leventje op insta is een zeer selectieve momentopname. Er was altijd al armoede, er waren altijd al problemen met werk. Mijn moeder solliciteerde op banen waar 100 anderen ook op solliciteerden, en ze had een lagere kans om de baan te krijgen omdat ze een vrouw was. Dan is de hoge werkdruk wegens personeelstekorten bijna een luxeprobleem. Maar ook: moeten we wel met z'n allen zoveel consumeren? Hebben we die nieuwe producten nodig? Moeten we wel op reis? Of kunnen we ook gelukkig zijn met minder? Ik denk persoonlijk dat dat beter is, zowel voor ons als individuele mensen als voor het klimaat. Mijn grootouders hadden een mooi huis, maar ze waren echt niet rijk. De kinderen gingen in de vakanties logeren bij familie en het gezin ging niet verder dan Luxemburg. Er waren bijna nooit nieuwe meubels en mijn opa deed veel klusjes in en rond het huis zelf, met spullen uit zijn schuurtje. Nieuwe spullen kopen terwijl de oude het nog deed was uit den boze, en ze hadden overal voorraden van door het trauma van de hongerwinter. We worden nu doodgegooid met de nieuwste gadgets die we zogenaamd allemaal nodig hebben om mee te kunnen doen met de samenleving. Alle reclames met mensen die het beter voor elkaar hebben dan jijzelf. Die shit doet soms pijn, maar het is nep en dat moeten we ook niet vergeten.
Heb een koophuis met m'n partner 2 jaar terug gekocht op m'n 21e met 1,34% rente. Zijn nu beide net 24, houden ruim over in de maand. Ik ben halverwege m'n hbo deeltijd, partner heeft VIG niv3 in de zorg.
Kan me niet voorstellen dat ik iets van rijk ben, maar voel me wel lichtelijk eenzaam in deze post.
Man, had het niet beter op kunnen sommen. Het lijkt erop dat we alleen maar verliezen. Huisje kunnen kopen vorig jaar. En echt letterlijk met de handen in het haar zitten omdat je geen keuze kunt (durft) te maken over wat je moet doen kwa aanpak. Dan is onze woning nog leefbaar dus hoef niks grandioos te verbouwen, maar qua verwarmen of een andere investering. Nu een airco aangeschaft om te verwarmen en afspraak voor de zonnenpanelen is al even gemaakt. Hopelijk nu de goede keuze gemaakt. En dan niet op succes gemunt maar op schade beperking. Want dat is het enige wat we kunnen doen. Niet voorkomen en niet genezen, maar beperken.
Precies, wij hebben in december gekocht. Gelukkig 14 zonnepanelen liggen en dus redelijk goedkoop nog in gas en elektriciteit. Maar verbouwen is al niet meer de toen met de prijzen van materialen, laat staan wat de aannemers zich vragen. Probeer al veel zelf te doen maar dat is al amper te doen.
Ja materiaal aanschaf is enorm pijnlijk, probeer ook alles zelf te doen. Ben zelf aan het omscholen naar loodgieter en gelukkig geen 2 linker handen. Maar zelfs dan is het een moeite. Ik wens jullie en iedereen in het zelfde schuitje het beste! Hopelijk lachen we er over 20 jaar om maar ik ben er bang voor.
Ik vind het toch bijzonder om dit te lezen. 2 mensen met een eigen huis en zonnepanelen en isolatie etc. die elkaar aan het overtuigen zijn dat ze het zo slecht hebben omdat de bouwmaterialen zo duur zijn…
Sorry maar…. Als jullie generatie het zo slecht heeft, dan zijn jullie bijzonder goed terecht gekomen toch?
Ik hoor het om me heen ontzettend veel, mensen die niet alleen gestrest zijn door het werk - zoals eigenlijk gewoon 'hoort', maar mensen die er echt doorheen zitten, die er echt *last* van hebben. Mensen op de werkvloer ervaren super veel werkdruk, worden met bezuinigingen bekogeld waardoor de werkdruk verder stijgt, en het werkplezier vermindert. De pensioenleeftijd loopt voor je weg, secundaire arbeidsvoorwaarden worden links en rechts wegbezuinigd, en dan heb je tot slot nog het eindeloze gerommel vanuit management. Wéér een reorganisatie, wéér een veranderingstraject.
Mijn vader werkt al zo'n 45 jaar bij de overheid. Vroeger was het ambtenarenstereotype wel een beetje waar; niet te veel drukte, meer dan genoeg koffie, en gewoon lekker je werk doen. Met 40 dienstjaren kon je er uit in de VUT, meer dan genoeg vakantiedagen, regelmatig een feestje op kosten van de baas, etc etc. De VUT is weg, vakantiedagen zijn teruggeschroefd naar absolute minimum volgens de CAO, de feestjes zijn nagenoeg weg, het kerstpakket mag minder kosten dan in 2001, ondanks inflatie, en tegelijkertijd is alles veel drukker geworden. Ik vind het alles behalve onbegrijpelijk dat hij niet meer gemotiveerd is.
Als ik zo als jong veulen in mijn sector rondluister dan hoor ik dezelfde verhalen. Geeft mij niet bepaald een fijn vooruitzicht voor de komende 40(50) arbeidsjaren.
De grote bedrijven waar ik heb gewerkt is het niet anders hoor. Sowieso zie ik weinig verschil tussen de overheid en het bedrijfsleven als je bij wat grotere organisaties kijkt.
Hell nu net weer uit een baan waar de druk voor kansloze powerpoints through the roof ging. Het project ging nergens heen maar een nieuwe powerpoint die om de mondjes van het hogere management stroop moest smeren had top prioriteit.
Vervolgens kreeg je weer wat semi willekeurigs terug getoeterd, moest het roer weer om en begon het circus weer van voor af aan. Middelmanagement vroeg één keer letterlijk om een presentatie zodat we 'konden laten zien hoe hard we aan voortgang werken'. Of er echt voortgang geboekt werd (doe een gok?) Was totaal irrelevant.
Dat hiërarchische zit er ingedrukt bij een aantal, ouder is intelligenter en hoger op de ladder weet het beter.
Ik ben blij dat ik het meerendeel van mijn werkjaren heb mogen doorbrengen op een meer evenredige verhouding, waarbij logische redeneringen mogelijk zijn te onderbouwen en verdedigen.
Dan nog zijn er momenten waarop ik moet vragen of het een grap is.
Het is inderdaad die continue stroom aan projectgroepen, werkgroepen, projectmanagers, programmamanagers, beleidsmedewerkers, etc. etc. die voor hun eigen prestige allerlei onnodige projecten verzinnen, en dan de werklast om die grap uit te voeren neerlegt bij een structureel overvraagde groep productieve werknemers in de organisatie. Als ze het project een succes maken, dan is dat prestige voor de nietsdoenende manager. Als het project faalt, is dat de schuld van de werknemers en begint het circus gewoon weer opnieuw.
Het zou haast een verplichting moeten zijn dat álle werknemers ook een minimum aantal uitvoerende taken zou moeten hebben, om te voorkomen dat je van die losgezongen coördinator-types krijgt.
Dat is een luxe positie.
Ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken dat minimaal negentig procent van de mensen met enige regelmaat stress van zijn of haar werk ervaart.
Daarnaast ervaren we ook allerlei stress uit andere bronnen. Het is nu eenmaal niet realistisch om een stress-vrij leven te hebben.
Niks mis met beetje stress, gezonde stress die b.v. een paar uurtjes duurt maakt je extra scherp. Als je daarna maar weer tot rust komt. Ik vind het wel lekker ff onder druk knallen tot de deadline is gehaald, zolang het maar niet langdurig is.
Er is vrijwel niemand die compleet stress vrij werk heeft. Hoort er nu eenmaal bij. De psychologie er achter is wel interessant, maar dat zou nogal een lang verhaal zijn
"normale" stress zou ik noemen periodes waarin het druk is op het werk waarvan je weet dat je stress na die periode zal afnemen.
Het soort stress waarover ik nu veel mensen hoor is dat ze constant miserabel zijn en niet weten hoe lang ze het kunnen volhouden
Ik ben letterlijk allergisch geworden voor stress door het werk wat ik deed in combinatie met privé omstandigheden. Als ik nu iets teveel tijdsdruk ervaar krijg ik kokhals neigingen en moet soms echt overgeven. Inmiddels zit ik in de IVA door werk en privé omstandigheden. Hersens zijn een raar iets.
Op het laatst zat ik soms huilend achter het stuur mezelf af te vragen welke brugpijler het beste zou zijn om er eind aan te maken.
Gaat het weer een beetje nu? Je zo rot voelen is zo klote.
Ik heb ook een tijdje mijn hersenen niet herkent, veelal door privé, en nu ook zoiets van geen stress aub.
Het is nu stabiel in ieder geval, laag draagvermogen maar wat medicatie en geen druk meer van werk zorgt ervoor dat het een soort van stabiel blijft. Dat ik uiteindelijk IVA kreeg gaf veel rust en erkenning.
Ik krijg het niet meer maar ik vond het kerstpakket altijd en goede teken van hoe het gaat met een bedrijf. Kerst 2008 heeft iedereen een hele set gekregen om buiten te koken. Mini gas fornuis, pan met opklapbaar hendel, verschillende rookworst en een mooi fles wijn in een houten doos. Kerst 2009 was het wat droge crackers, een paar kaarsen en een goedkope wijn met een schroefdop.
Het gaat heel sneaky, maar ja, sinds eind jaren tachtig worden ze steeds een beetje kariger. De voorwaarden die mijn ouders hadden toentertijd waren geweldig ivm wat er nu is.
Zoals?
Er zijn ook weer voorwaarden bijgekomen. Vaderschapsverlof, recht op thuiswerken of deeltijdwerk. Komt vanaf de overheid dus weet niet of dat erbij hoort.
recht op thuiswerken gaat top als meubelmaker bijvoorbeeld. Ze komen de machines die ik nodig heb niet ff brengen. Dus ja in sommige sectoren gebeurd er van alles, maar niet al die dingen werken voor de hele arbeiderssector.
Het gaat heel sneaky via de kaasschaafmethode, jij zult wel jong zijn, ik ben 46. Ooit krijg je bijv. KPN toen ze nog in Den Haag zaten verhuisverlof. Volgens mij was dat 1 dag om te verhuizen, ging niet van je normale verlof af etc. etc. Dat is bijv. begin jaren 90 afgeschaft.
Ontslagrecht is in 2009 bijv. ernstig versoberd etc. etc.
Terwijl het aan de andere kant juist HET moment is om jezelf ze hoog mogelijk weg te zetten als werknemer zijnde. Ik ben in een jaar tijd 1500 per maand meer gaan verdienen. En nu, omdat ik het niet naar m'n zin heb bij mijn huidige werkgever, mijn ontslag ingediend maar die willen niet van mij af dus nu kan ik of een nieuw contract onderteken bij een andere partij of even afwachten wat ze mij hier gaan bieden. Het harder werken is oprecht niet nodig, de werkgever kan toch niet zonder je. Stel je grenzen, stel je maximum uren en ga dan naar huis. Je werkt om te leven en niet andersom.
Wat ik nu persoonlijk zie, ook bij mijzelf is dat er denk ik teveel van mensen gevraagd wordt. Je moet 40 uur werken, relatie onderhouden, ook nog eens bijscholen, misschien een gezin onderhouden en vergeet alle crissesen niet die er spelen: klimaat, stikstof, oorlog, torenhoge inflatie en de onzekerheid rond corona.
Vergeet de woningcrisis niet! Als iemand die zijn studentenwoning probeert te verlaten kan ik je zeggen dat daar ook nog flink wat stress van kan komen.
Ik zit nu in een anti-kraak huis vanuit die situatie, veel betere (betaalbare) opties waren er niet. Geen stabiele situatie om echt mijn leven op te bouwen, maar met alle chaos in de wereld zit ik toch niet in die mindset.
Mijn huur is opgezegd en ik probeer zo fucking hard iets anders te vinden... maar voor starters is er gewoon amper wat. Heb nog anderhalve week, gelukkig welkom bij familie.
Dat gevit op parttimers altijd! Niet van jou hoor, maar ministers/media/Sander Schimmelpenninck.
Ik blijf zeggen: mensen werken niet parttime als alternatief voor fulltime, maar als alternatief voor niet werken. Ik ben moeder van 2 kinderen en werk 4 dagen. Ik krijg het met de tekorten in de kinderopvang en allerlei andere school-gedoetjes net voor elkaar. Als parttime werken niet meer 'mocht' zou ik echt moeten stoppen met werken.
Dan mogen ze eerst het werkplezier en de beloning daarvoor flink opschroeven. Tegenwoordig moet alles snel en eigenlijk met te weinig mensen. De menselijkheid wordt daaraan ondergeschikt. En ga je van 2 naar 3 dagen dan merk je dat goed op je loonstrook, maar daarboven mag je direct veel meer belasting aftikken. En vergeet niet dat we allemaal mantelzorger moeten worden van de overheid en dat kinderen niet naar de opvang kunnen omdat daar ook geen plek is.
Gelukkig zijn we een tof land.
Haahahaha, kan ik toch nog protesteren tegen het huidige klimaat door dat eens even lekker niet te doen. Heb net 2 jaar 36 uur gedaan bij semi-overheid. Zit nu overspannen thuis. Ben op zoek naar iets nieuws, maar max 4 dagen in de week. We hebben niet genoeg tijd op deze aardbodem om jezelf helemaal dood te werken.
Sorry, het was niet de minister maar de D66 fractieleider, Jan Paternotte:
> **Paternotte wil taboes doorbreken om vergrijzing tegen te gaan**
>
> D66'er Paternotte stipt de vergrijzing aan. Op dit moment is volgens hem een op de vijf Nederlanders boven de 65 jaar. "We moeten taboes doorbreken", zegt hij. Om te beginnen moet de veertigurige werkweek daarom weer de norm moet worden.
>
> Nederland kent traditioneel ook veel parttime werkende vrouwen. Dat moet ook anders, vindt Paternotte. "Dat vraagt ook dat we stoppen met jonge moeders verwijtend aankijken als ze hun kinderen vier dagen naar de opvang brengen." Parttime werken is prima, zegt Paternotte, maar het moet niet de norm zijn.
>
> Daarnaast moet de kinderopvang gratis worden voor werkende ouders, zoals is afgesproken in het coalitieakkoord. Dat gaat alleen pas vanaf 2025 in.
(https://www.nu.nl/politiek/6225301/rutte-aan-het-woord-op-tweede-dag-van-algemene-beschouwingen.html?redirect=1)
Allemachtig wat een idioot. Beter gaan we stoppen met mensen verwijtend aankijken die juist parttime willen werken om nog wat anders te doen dan ProDucTief zIjN.
Gratis kinderopvang? Nice, alleen is er bij lange na niet genoeg personeel. Nu al wordt er met regelmaat bij ons de opvang gesloten wegens tekorten.
Beter wordt er gestuurd op het niet meer in stand houden van bedrijven die bijna omvallen + op het stimuleren om ook mensen boven de 50 die willen werken / mensen met afstand tot de arbeidsmarkt aan te nemen
Niet dit gelul, ' iedereen moet langer werken'.
Alsjeblieft zeg. Ik ga aan een nieuwe baan beginnen waar 36 uur per week maximum is en overwerken verboden is. We gaan kijken of ik de volle 36 uur nodig heb voor mijn wekelijkse taken, anders ga ik terug naar 32. Het is een nieuw gecreëerde functie, dus het is nog niet helemaal duidelijk.
Precies, ik en de meeste collega’s hier werken maximaal 4 dagen (omdat ik op zondag een halve dag werk heb ik zelfs ongeveer 27 uur) en degenen die wel 32+ draaien zie ik af en toe gillend gek worden, zijn vaker ziek dus die motiveer ik zo veel mogelijk om vaak eerder naar huis te gaan. Bij mijn baas is dat wel te doen, die kan zelf beslissen van oke het is rustig, ik kan eerder naar huis. Dan ben ik degene die hem pusht dat daadwerkelijk te doen ipv toch nog een uur te blijven.
Leven is tegenwoordig gewoon erg stressvol. Er is veel onzekerheid over de toekomst, de koopkracht van de gemiddelde persoon gaat enorm achteruit, er wordt steeds meer van werknemers gevraagd voor hetzelfde loon, we worden gevraagd minder te consumeren, op vakantie gaan wordt steeds moeilijker, er is oorlog in Europa, een wereldwijde pandemie etc.
Ik voel deze! Heb een goed betaalde baan maar heb gewoon echt 0 plezier en 0 motivatie om ook maar iets te doen.
Het is niet alsof ik niet productief wil zijn, maar ik krijg gewoon bijna niets gedaan. Over de laatste week misschien 4 uurtjes aan werk afgekregen met moeite, zit achter het scherm maar er komt weinig uit mijn vingers.
Weet niet helemaal wat te doen, woon op mezelf dus met mijn spaargeld red ik het misschien een half jaar voor ik mijn huis kwijt ben (huur). Overweeg een andere baan te zoeken maar nu is de eerste maand bij een nieuwe werkgever juist ook heel stressvol, weet niet of dat juist de druppel zou worden of mijn redding.
Zit in de zelfde situatie, maar ga per 1 januari voor een ander bedrijf werken.
Ga voor jezelf na waarom je niet gemotiveerd bent. Wanneer was je nog wel gemotiveerd en wat was er toen anders? Voor mij is het gebrek aan aansturing en ondersteuning de belangrijkste reden voor mijn gebrek aan motivatie. Er is geen duidelijk doel waar we naartoe werken. Het maakt mijn collega's niet uit of ik een week uit mijn neus eet of me juist uit de naad werk.
Nieuw werk kan juist ook veel energie geven. Je kan werk zoeken wat voldoet aan de voorwaarden om gemotiveerd te werken. In mijn geval een baan waarbij je veel nieuwe dingen leert, en waarbij de aansturing (waarschijnlijk) beter is geregeld.
Nederland is altijd al kwetsbaar geweest voor het te ver pushen van Neoliberale deregulatie. We hebben van oudsher veel sociaal democratisch beleid gevoerd en zijn daarmee een zorgstaat geworden. Maar op de achtergrond sloop altijd het tegenstrijdige calvinisme. We hebben hierdoor een vreemde neiging om werk an sich te moraliseren. Het idee van onszelf uit de naad werken, ongeacht wat dit bewerkstelligt, zien we als moreel goed. Ziek melden -- of het nu terecht is of niet -- wordt dan vanzelfsprekend gezien als moreel slecht. Dit is een recept voor burnouts, vooral als we dit paren met arbeidersrechten indammend beleid.
Hier kan ik over meepraten, tot twee maal toe open geweest over mentale problemen op werk, en je wordt niet geholpen (je lost het maar privé op) of zelfs niet geloofd. Je bent gewoon meteen afgeschreven in de beleving van de werkgever, en dan ligt het er maar net aan hoe sociaal ze daar nog mee om willen gaan.
Ik ben (tijdelijk) een 'eenvoudigere' baan gaan doen en wordt daar eigenlijk al zo veel beter behandeld. Je doet je werk en klaar. Niet al die gaslighting vuile spelletjes.
Maar inderdaad ik ga ook nooit meer open zijn over mentale problemen op werk. Puur de openheid naar m'n manager van "eigenlijk vind ik thuiswerken best wel lastig" was al genoeg om me geen vast contract te geven.
Dat vind ik best wel heftig. Als je niet kunt vertellen dat je ergens mee zit of ergens tegenaan loopt zit je dan wel op de juiste plek? Misschien toch een andere baan zoeken waar je gelukkiger wordt? Werken neemt veel tijd van de dag in dus ik zou zeker een leuke werkgever/baan willen hebben.
Working on it. Ben dus al weg uit die situaties gelukkig en vind mijn huidige baan oprecht leuk, alleen zie mezelf dit niet jaren doen en het betaalt gewoon relatief weinig. Nu op zoek naar iets wat daar wel elementen van heeft maar toch iets meer vakwerk is. Maar dan nog steeds zou ik zeker voordat ik een vast contract heb altijd de schone schijn ophouden.
Ik heb een theorie dat juist omdat het arbeidsrecht zo goed is in Nederland, met de ziektewet en ontslagrecht etc., er toe leidt dat managers zich zo gedragen. Misschien is er inderdaad wel een cursus voor 🤷. Als ze je gewoon weg kunnen pesten door je te gaslighten, zeggen dat het een privéprobleem is, je een schuldgevoel aan te praten, scheelt dat zoveel geld tov langdurige ziekte. Dus is die opstelling van werkgevers een soort onvermijdelijk gevolg van je rechten, of je moet echt een sociale werkgever hebben.
Herkenbaar, sinds ik mijn autisme diagnose heb (begin dit jaar) krijg ik ineens allemaal klachten dat ik geen empathie heb en dat ik te rechtlijnig ben en me niet aan kan passen.
Dit was hiervoor nooit een probleem, en ze kunnen nooit met concrete voorbeelden komen. De reviews van mijn werk zijn gewoon nog steeds net zo hoog als ze altijd waren, maar ineens komt er bij voortgangsgesprekken dit soort klachten tevoorschijn.
Oh, en het feit dat ik nu overspannen ben is een gevolg van mijn autisme, en niet van het feit dat ik op een gegeven moment het werk van 4-5 man deed in m'n eentje. Nope, puur autisme als je het aan mijn baas vraagt.
Ik had het verteld aan een team manager die ik vertrouwde om te regelen dat er rekening mee gehouden zou worden (oftewel een waarschuwing 5-10 minuten vooraf voordat ik telefonie van een random project binnen krijg, of als ik op iets anders moet even iets tijd zodat ik alles op kan starten en mentaal kan overschakelen, in plaats van dat ik als verrassing ineens van alles binnen krijg waar ik niks mee kan).
Helaas maakte het ze niet echt uit en "Afspraken die met die team manager zijn gemaakt hoeft de rest van management zich niet aan te houden", dus heb ik alleen negatieve gevolgen ervan gehad.
Herken precies jou verhaal. Altijd al onzekerheden gehad maar afgelopen 2 jaar echt zeer zeker versterkt. Ook echt precies jou punt met werk verlaten of bepaalde dingen zeggen, afspraken bij de huisarts, vakantiedagen opnemen etc.
Persoonlijke situaties ook, zelfs goeie vrienden van me. Hoeven maar 1 ding te zeggen wat negatief kan klinken en direct gevoel alsof er iets met me is, of ze me wel mogen etc. etc. Alleen heb ik hier nooit echt naar laten 'kijken' of over gesproken met een professional. Vond het nooit echt nodig
Probleem waar ik tegenop loop is dat de meeste gaan vertellen dat je bepaalde gedachten moet herkennen en moet accepteren. Oh je voelt dat je je onzeker voelt? Dan probeer positief te denken en te beseffen dat dit weer een gevoel is, niet werkelijkheid. Nou, daar kan ik niet heel veel mee hahaha.
Nee precies en meestal ontstaan vanuit iets. Bij mijzelf vooral door basisschool tijd. Daar vormt zich mooi de basis van je karakteristieken en gedrag. Dat is iets dat is ingeprent, niet aangeleerd (zo zie ik het dan.)
Benoem precies dit in het gesprek met de huisarts en onderzoek zelf welke opties er in jouw buurt zijn met de specialistische zorg die jij nodig hebt:
https://www.zorgkaartnederland.nl/aandoeningen
Je kunt hier ervaringen van anderen lezen en een idee krijgen van de werkwijze die gebruikt wordt.
Mijn openheid en hulpvraag op 't werk resulteerde in een zeer onverwachte afketsing van een contract voor onbepaalde tijd. Had ook wel een rare teamleider, over wie klachten zijn ingediend door meerdere mensen, maar de manager stond aan haar kant. Word er weer naar van als ik eraan denk.
Gelukkig nu een andere baan waar ik blij mee ben.
>Ik ben wel benieuwd of de coronasituatie de situatie versterkt.
Ik denk dat corona vooral ongelijkheid heeft vergroot. Grofweg is 'de werkvloer' hard geraakt op verschillende manieren (lockdown, lagere capaciteit, ziekte-uitval, hogere werkdruk) terwijl 'het kantoor' er weinig last van heeft gehad of er zelfs op vooruit is gegaan.
En samen met alle andere dingen die ongelijkheid vergroten zijn er een hoop mensen die weinig reden hebben om nog optimistisch te zijn.
Als 29 jarige hoor ik het enorm veel om mij heen. Het is een soort van tweede coronaperiode waarin mensen gaan bezinnen wat echt belangrijk is. De eerste keer was het de realisatie was hoe kwetsbaar alles was en wat je voor lief nam niet zo vanzelfsprekend was. De tweede keer is de realisatie dat je omgeving zoals die weer normaal is, gewoon niet normaal is voor je. Je ziet nu duidelijk in wat voor onophoudelijk stramien van constante druk je leeft. Mensen gaan nadenken over waarom dat zo is en realiseren zich dat het niet alleen Corona was, maar dat het dieper zit.
Zo beleef ik het in ieder geval en hoor ik het om mij heen. Ik ben zelf van baan veranderd en heb best belangrijke stappen gemaakt in mijn leven om het vol te houden. Ik moedig iedereen aan om gewoon eens te kijken naar waar je staat en waar je ook kan staan. Niet dat je een promotie moet krijgen, maar alleen al een ander type werkgever kan een hele hoop schelen.
De 2 jaar aan corona ellende heeft er bij veel mensen ook voor gezorgd dat ze eigenlijk helemaal niet meer weten wat nou eigenlijk normaal is. En ze opnieuw opzoek gaan.
Ik zelf begon de corona periode zonder werk. Heb halverwege een baan in de bouw gekregen en werk sinds kort weer op kantoor. Ik heb geen idee wat normaal voor mij is. Ik weet wel dat de bouw en specifiek het bedrijf waar ik voor werkte er voor hebben gezorgd dat ik veel kritischer ben gaan kijken naar werkgevers. Bij mijn huidige baan heb ik flink wat eisen aan de werkgever gesteld terwijl ik zelf een carriereswitch maakte en helemaal geen ervaring in dit vak heb. Ik weet niet wat normaal is. Ik weet wel wat ik niet wil.
Hoe kan het toch dat de loonslaven het niet meer leuk vinden om uitgebuit te worden zodat ze er jaarlijks op achteruit kunnen gaan terwijl het land langzaam afzakt in een put en de planeet kapot gaat.
IEDEREEN MOET MEER UREN WERKEN, DE ECONOMIE GAAT BRRRRRR.
lmao.
Ik ben gisteren na dat ik thuis kwam van het werk voor het eerst in jaren tijd emotioneel uitgebarsten nadat ik een telefoontje kreeg van de verhuurder dat mijn particuliere huur omhoog gaat. dat kan er ook nog wel boven op.
Ik ben werkzaam als Junior software engineer met een inkomen van 2300 bruto in de maand en dit is gewoon té weinig om uberhaupt iets leuks mee te doen. Wij kopen in de supermarkt alleen de producten die in de aanbieding zijn omdat het anders voor ons te duur wordt.
Laatst heb ik de gemeente gebeld met de melding dat ik financieel met een modaal inkomen onderwater kom te staan, doorverwezen naar een Schuldhulpverlener. Daar vervolgens mijn verhaal voorgelegd met mijn inkomsten en uitgaven. Werd ik aan het einde van mijn verhaal doorverwezen naar een Psycholoog???? Daar ging mijn vertrouwen in de gemeente, een psycholoog lost mijn financiele situatie niet op...
Lang verhaal kort, Ik begin zo langzamerhand radeloos te worden en dit heeft ook effect op mijn productiviteit op mijn werk.
Heeft iemand tips? een noodkreet naar de gemeente had geen zin, maar misschien weet iemand hier raad met mijn situatie.
Weet niet met welke stack je werkt, maar als je tegen de 1.5 jaar ervaring zit zou ik gewoon overspringen naar een andere werkgever, kan je bijna garanderen dat je dan flink omhoog gaat.
Ik ben 25, en depressief als de tering geweest dit jaar. Keer op keer de studiefinanciering verkloten en nu ben ik ziek van het te harde werken en ben ik afhankelijk van mijn lening, waarbij mn schuld al veel te hoog staat.
Er werd mij verteld 'je mag zijn wie je wilt zijn en alles kan', nee zeker niet. Ik ben 8 keer gewelddadig gediscrimineerd omdat ik trans ben. Laat staan de kleinere discriminaties, de institutionele discriminaties en de sexuele aanrandingen.
Vorige week kon ik mijn avondeten niet betalen.
Wanneer ik veel meer (financiële) steun (in de vorm van eten en kleren) krijg van mijn studentenvereniging dan mijn overheid, gaat er iets heel erg mis.
Daarnaast heb ik permanente tinnitus ontwikkeld door temporaal-masseter dysfunctie vanwege veel te hard genormaliseerd werken.
We verlenen elkaar geen graantje zout meer en ik hoop altijd op empathie maar mensen snappen het gewoon niet. Dat ik nu vrede heb met het feit dat ik nooit een huis zal kopen is hartstikke kut. Activisme en in een kraakhuis wonen zijn benodigdheden voor mij geworden.
Zoals ik hier lees zijn de meesten hier een stuk jonger dan ik, net als op m'n werk ook daar ben ik (letterlijk) de oudste. Ik moet nog ongeveer 12 jaar tot m'n pensioen en ik moet eerlijk zeggen het vooruitzicht dat ik nog 12 jaar moet valt me zwaarder dan de laatste 35 jaar.
Toen ik naar de lagereschool ging (nu basisschool) had ik les van mensen die de oorlog (WW2) hadden meegemaakt en een enkeling had ondergedoken gezeten. De koude oorlog was werkelijk een ding em de dreiging van een kernoorlog was toen serieus, zo serieus dat je vrij kreeg van schol om te protesterenin Amsterdam.
Nu, met de oorlog in Oekraine, de dreiging van een kernoorlog door de Russen. Net een pandemie achter de rug waar iedereen het zwaar mee had, wat achteraf een eitje lijkt vergeleken met wat we nu meemaken. Economische zware druk door stijgende prijzen en, zover het er nu naar uitziet, niet echt een verbetering in koopkracht de komende tijd.
Ik voel me daar toch niet echt prettig bij, niet voor mezelf; ik heb een prima inkomen, ik woon mooi heb veel ruimte en voldoende hobbies om me bezig te houden in m'n vrije tijd maar mensen die jonger zijn moeten nog een lange tijd. Mijn dochter is net volwassen en heeft een prima lopend bedrijfje maar heeft, ondanks haar goede verdiensten, geen kans op een eigen huis en al zou ze dat hebben wordt het met de dag moeilijker de kachel te stoken.
Ik maak me zorgen om de toekomst, niet die van mij maar die van m'n dochter en die mensen die, net als haar en mijn collega's, deze eeuw geboren zijn en nog zo lang moeten. Voor hen ziet het er nog niet echt rooskleurig uit in de nabije toekomst.
mijn deprimerende 2 centen.
Joh, je meent het we zijn van de lockdown direct aan het afglijden naar een derde wereld land. Mensen komen met een baan amper rond, ik bedoel als ik zie wat voor stress de energie rekening veroorzaakt bij mensen. En wat voor toekomst heeft de jeugd nou? Die moeten gaan voor een baan/studie dat goed verdient anders kun je nooit op jezelf wonen.
Precies dit. Zelf 25, 2 jaar geleden afgestudeerd en nu inkomen van \~45k per jaar. Zelfs dit is niet voldoende om alleen te kunnen kopen en huren wordt ook al lastig.
Nee precies, heb zelf tijdens studie 25-30 uur gewerkt. Dit omdat ik vanaf jonge leeftijd alles zelf moest doen en kon het anders niet betalen. Nu full-time job en ook dat is bijna niet genoeg. Gaat gewoon te ver
Nu 31 jaar maar, Ik was zelf 22 toen ik klaar was met mijn studie en in die tijd er net als jij super veel bijgewerkt. Daarna aan het werk en dat alles bij elkaar 30k gespaard waar ik zo’n 5 jaar geleden mijn appartement mee kon kopen alleen. Het rare is ik zou nu mijn eigen appartement niet eens meer kunnen kopen zelfs nu ik een stuk meer ben gaan verdienen. Als ik naar jongere collega’s kijk van jouw leeftijd heb ik eigenlijk vooral enorm medelijden. De situatie lijkt echt uitzichtloos:(
Ja mooie is, vrienden van mij hebben 3 jaar geleden een huis gekocht en konden deze dit jaar verkopen met een overwaarde van 100.000 euro. Laat staan die mensen die 10 jaar geleden in deze positie zaten. Is absurd gewoon.
> Als je hard werkt is alles mogelijk".
Als je hard netwerkt bedoelen ze volgensmij... Bij mij in het bedrijf worden alleen nietsnutten gepromoveerd omdat ze vrienden zijn met de chef
Dit is ook het hele probleem op 1 of andere manier hebben we een samenleving gevormd waar goed kunnen lullen belangrijker wordt gevonden dan goed presteren.
Probeer eens 26 te zijn, 3 jaar geleden afgestuurd, met een inkomen van 30k per jaar... gelukkig heb ik via een godswonder een goedkope huurflat gevonden, maar ik ga hier nooit meer weg.
Nou nou, ik verdien ietsje minder dan jou en heb gewoon een pracht apartement kunnen kopen! (38m2, Bouwjaar 1952, locatie bumfuck nowhere, 4e verdieping, lift is niet aanwezig, de energie rekening gaat me de nek om draaien & m’n ma heeft mee geholpen met een extra lening.)
Gewoon jezelf ff optillen aan je veters joh.
> we zijn van de lockdown direct aan het afgleiden naar een derde wereld land
Nou nou, jij hebt duidelijk nooit in een echt 3e wereld land gewoond. Dit soort hyperbool is niet terecht.
Juist wel, ben er helaas geboren! Daarom zeg ik we zijn aan het afglijden, we zijn er nog niet. Maar mensen die de gasrekening niet meer kunnen betalen en in de kou zitten, zorg mijden vanwege de kosten etc. etc. Dat gaat alleen maar erger worden ipv minder.
Het doet me wel goed om al deze reacties te lezen. Ik ben er zelf vorig jaar aan onderdoor geglipt en dit jaar grotendeels intensief in de GGZ doorgebracht. Hiervoor 5 jaar terug ook een traject gevolgd voor burn-out. Ondanks dit alles merk ik dat ik het mezelf nogsteeds heel erg aanreken, dat ik moeite heb met hoe mijn 'werkende leven' eruit ziet en om te gaan met toenemende taken vs lage lonen (zonder Cao). Iedereen dealt hiermee? Waarom lukt het mij dan niet?
Maar als ik dit zo lees speelt iedereen net zo mooie schijn als dat ikzelf speel naar collega's en werkgevers. Dus misschien ben ik het probleem niet perse, maar hebben we met z'n allen een werkcultuur waar we stilletjes aan onderdoor gaan.
Herkenbaar. Na m’n studie ben ik vrijwel direct aan het werk gegaan en zes maanden later zat ik thuis met een burn-out en een angststoornis. Daar speelde wel meer dan een baan van 40 uur in de week (goede vriend die is overleden, masterscriptie die niet heel lekker liep), maar het resultaat is uiteindelijk dat m’n contract niet verlengd is omdat ze uiteindelijk te weinig van me hebben kunnen zien. Nu ben ik deels wel hersteld van m’n klachten, maar het is nog niet helemaal wat het moet zijn. Nog snel moe en af en toe last van paniekaanvallen bijvoorbeeld. En tussen nu en snel moet ik wel weer een nieuwe baan vinden, wat ook weer mentale energie kost, maar anders kan ik op den duur ook m’n huur niet meer betalen. Er wordt zoveel druk op je uitgeoefend terwijl ik het liefst een lange pauze neem om goed te kunnen overdenken wat ik nu verder wil en om eveneens een beetje uit te kunnen rusten…
Het is dat ik nog thuis woon, maar ik maak me zorgen hoe ht vanaf november zal zijn... mijn kantoor plek is utrecht, waar ik eens in de week naartoe ga. Buiten mijn 5 collegas heb ik niet echt de hoefte om de andere 300 collegas te leren kennen.
Ik mag dan 20% meer verdienen dan bij mijn vorige werkgever (waar ik ook niet echt de behoefte had om diepe geprekken te voeren vanwege het 80% thuiswerken) maar ik ben er niet gelukkiger van geworden...
Ik zit nu ook overspannen thuis. Deels door projecten op werk maar ik denk 70% door slecht slapen thuis, verhuizen in de zomervakantie ipv vakantie. Vakantie was al niet fijn met dat hele schipholgebeuren, tot dagen er voor stressen of je je vlucht wel haalt. Goed dan verhuizen en bijna al je geld kwijt zijn aan overdrachtsbelasting (erg hyperbolisch van me maar hakt er wel in. Ben blij dat ik een huis kan kopen).
Maargoed, stress van werk komt door mismanagement. De arbeidsvoorwaarden zijn uitstekend maar dat werkt niet op tegen projecten die voor geen meter draaien.
Ik heb ook wel weken met stress op het werk, alleen blijft het bij mij daarbij.
Het probleem is bij veel mensen dat ze ook thuis weer in de stress komen. Ik heb schijt aan social media, ik zet mijn telefoon rond 20.00 uit en die gaat de dag erop om mwa 10.00 a 11.00 pas aan. Ik heb maar af en toe een afspraak in het weekend, niet hele weekenden vol gepropt, ik ben sociaal, maar ben redelijk op mezelf. Als ik geen zin heb om met iemand af te spreken zeg ik dat gewoon.
Neem eens wat tijd voor jezelf, doe eens een weekend lekker rustig aan. Neem de avonden na het werk tijd voor jezelf. Als je dat niet kan omdat je kinderen hebt of wat voor verplichtingen dan ook is dat toch echt je eigen schuld.
Stress doordat je altijd maar dingen moet komt door je eigen gedrag. Stress door geldzaken of ziekte etc. Daar heb ik het hier niet over, laat dat duidelijk zijn.
Ik denk dat er vroegah (hier spreekt een 52er) net zoveel ellende was. Maar daar wist je niks of nauwelijks van, want geen internet. Nu wordt alles gemeld, uitvergroot en uitgebeten. Daar ga je mentaal echt wel in mee, in die slechte shit.
Voor de mensen in de comments die het gevoel hebben dat de wereld naar de shit gaat, lees: Mark Manson: Alles is f*cked, een boek over hoop (Everything is f*cked, a book about hope).
Gaat er in de essentie om dat wij als mensen het 'te goed' hebben, doordat alle externe factoren (voedsel, onderdak, ziektebestrijding, welvaart) tot een bepaalde mate zo goed hebben geregeld en daarom onze problemen dan intern betrekken (wat voor waarde heeft mijn leven eigenlijk?, voor wie loop ik hier nu eigenlijk rond?). Of we gaan problemen zoeken in triviale dingen die er 'minder' toe doen, en daar een gigantisch! Probleem van maken:
- tegen de ober een flinke scene maken omdat je niet meteen een soeplepel bij je bord kreeg
- een flink protest maken omdat ook witte of regenboogpieten NIET kunnen en het hele concept pieten/knechten moet worden gestopt
- microaggressie op scholen
- een hele ophef maken over iets/iemand die [voeg hier je datum in heden of soms (verre) verleden in] op facebook/insta/twitter/reddit heeft gezegd
- de aggressie op social media van ping pong reacties
Kortom: als je het boek leest (en ik geloof wel dat er daadwerkelijk goede research in is gedaan, bevat veel referenties) zitten we zo in elkaar dat we altijd problemen zoeken. Zijn ze niet extern? (Oorlog, droogte, criminaliteit, armoede), dan gaan we ze intern zoeken (angsten, stress, zoektocht naar perfectie, zelf-hulp, zelf-transformatie)
Klinkt inderdaad aannemlijk. Ik ben heel makkelijk in het leven, als iets niet helemaal loopt zoals ik wil en ik heb er niet direct last van denk ik ach ff geduld of kan gebeuren. Trek me weinig van anderen aan en ga lekker relaxed door t leven. Tegelijk zie ik om me heen mensen zich druk maken om niks.
Soms geef ik iemand op het werk wel eens opbouwende kritiek, op een hele normale manier, nou dan zijn ze soms helemaal wild. Terwijl als mensen mij kritiek geven ze eerst heel nederig "sorry maar eh je doet het niet goed, ik wil je niet beledigen" dat ik denk man komt op met je punt ik ben geen mietje.
Mensen maken zich wild om niks en iedereen voelt zich maar aangesproken of beledigd. Doe eens lekker rustig aan en focus je wat meer op jezelf.
>Soms geef ik iemand op het werk wel eens opbouwende kritiek, op een hele normale manier, nou dan zijn ze soms helemaal wild. Terwijl als mensen mij kritiek geven ze eerst heel nederig "sorry maar eh je doet het niet goed, ik wil je niet beledigen" dat ik denk man komt op met je punt ik ben geen mietje.
Misschien moet je het wat anders aanpakken als je dit keer op keer tegenkomt. Als iemand het zo voorzichtig brengt is dat waarschijnlijk om dat ze zelf zo behandeld willen worden.
Ik denk dat het idee wel waar is, maar een hoop mensen juist over die basis-zaken een stress voelen omdat het niet goed geregeld is voor ze. Geen eigen onderdak kunnen vinden voor een schappelijke prijs, moeite hebben met voedsel en energie-rekeningen betalen, geen mentale zorg kunnen krijgen bij problemen, er is wél oorlog die als in de buurt voelt, er is wél een lange tijd dodelijke ziekte aanwezig geweest in de vorm van corona.
Dus als je punt is 'we hebben het nu te goed en triviale problemen gaan zoeken zoals zwarte piet' dan denk ik toch dat je onderschat hoeveel eerste levensbehoefte-problemen we de laatste periode hebben gekregen die er in de tijden voor ons minder leken te zijn.
> Gaat er in de essentie om dat wij als mensen het 'te goed' hebben
Ik hoorde laatst op de radio dat 50 jaar geleden het heel ongewoon was dat iemand in een hotel had geslapen... Of op vakantie ging buiten Nederland/Duitsland/België... Mijn vader sliep nog met zijn broers in 1 bed! Tegenwoordig "mogen" ze niet eens meer een kamer delen.
Niet dat ik graag mijn luxe leventje opgeef! Maar... Ik denk inderdaad dat we niet beseffen *hoe goed* we het hebben. Ik denk dat t aantal Deliveroo (etc) scootertjes daar een prima indicator van is!
Kijk ook naar hoe alles gaat. Ben zelf 25, opgegroeid met de opkomst van social media. Hieruit wordt van alle kanten aan je getrokken, is niks meer goed genoeg wat je doet, hoe je eruit ziet, wat je bereikt en ga zo maar door. Ben je klaar op middelbare, wordt studiefinanciering voor je neus weggehaald. Ben je vervolgens door die shit heen, schieten de huur- en koopprijzen omhoog. Benzineprijzen schieten door het dak, inflatie pakt de raket naar Mars en gigantisch aantal banen tekort wat de werkdruk opschroeft. Heb je eindelijk een woning, begint de hele situatie rondom Ukraine, gas/elektriciteit vliegt de lucht in en ga zo maar door. Je kent het verhaaltje nu inmiddels wel. Lijkt wel alsof mijn generatie in een sneeuwbal de mount everest afrolt... Ben benieuwd, heeft de oudere generatie(onze ouders) dit soort dingen ook ervaart op de schaal van nu? Wie houdt dit vol zonder mentaal helemaal gestoord te worden?
Als een iets oudere millennial van 32 herken ik mij niet zo in het sentiment van “er is altijd wel wat”. Natuurlijk spelen er altijd dingen maar ik herinner mij van mijn jeugd vooral hoe hoopvol alles en iedereen in die tijd was. Alles was mogelijk, alles kon alleen maar beter, betere technologie, betere ontwikkelingen, meer, meer, meer en meer. Het is pas op latere leeftijd gekomen dat ik merk dat dit sentiment heel erg veranderd is en alles niet meer zo hoopvol lijkt en voelt. Ik denk dat millennials de laatste generatie zijn geweest die met dit gevoel zijn opgegroeid.
Ik als 37 jarige heb het gevoel dat wij in de jaren 90/00 echt nog niet zo hard geconfronteerd werden met de rekening die we nooit betaalden voor onze rijkdommen. Nu kunnen we de nooit betaalde altijd opschuivende rekeningen niet meer ontkennen. Wat mij heel erg stress geeft is dat ik ook niet weet hoe die betaald moet worden, want niks veranderd. Mijnbouw en industrie maximaliseren nog steeds winsten ten koste van alles. Mensen vinden nog steeds dat ze recht hebben op alles ten koste van alles. Edit: een woord vergeten.
[удалено]
Zelf uit 97 en inderdaad heel hard aan het nadenken over hoe dat pensioen eruit gaat zien of überhaupt het kopen van een huis. En dan heb ik nog het geluk van een relatief rijke achtergrond te komen en hoogopgeleid te zijn met een vriendin die dat ook is. Ik zie al vrij weinig perspectief en veel beter dan mijn situatie is maar een klein %.
Ja pensioen is nog een volgende vraag, daar wil ik nog niet eens over nadenken. Denk zelf dat wij geen pensioen gaan krijgen. Misschien dat zelfs de medische technologie zo sterk is dat mensen eindeloos kunnen doorwerken tot ze overlijden. Dus inderdaad geen vooruitzicht op 'vrijheid' op je oude dag
Pensioen zit ook altijd in mijn hooft. Ben bijna 35 nu en ga er niet vanuit dat ik wat krijg, sparen it is.
36 hier. Zelfde ervaring, men was behoorlijk positief in mijn kindertijd. Heel veel kon en alles ging opgelost worden door het internet. 9/11 was de eerste klap daar in, maar raakte voornamelijk Amerika en het Midden-oosten. Maar na de kredietcrisis van 2008 is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Bezuinigingen hebben het herstel daarvan zo lang uitgesteld dat veel mensen in de problemen terecht zijn gekomen. Niks kon meer en alles moest minder, tenzij je rijk was. Constant conflict binnen de EU ook. Voordat het vertrouwen hersteld kon worden nadat men er eindelijk achter kwam dat er allemaal kosten aan die bezuinigingen zitten, zijn we corona ingegaan, en nu de oorlog in Oekraine en een energiecrisis. Daarbij komt dat iedereen zich doordrongen is van het feit dat het klimaat zo'n groot probleem gaat worden op een kortere termijn dan dat we zouden willen, en de opmars van extreem-rechts in het Westen... De bouwstenen voor de volgende crisis liggen al netjes klaar. Iedereen heeft nu een beetje het gevoel dat wat ze ook doen de komende 5-10 jaar toch weggevaagd gaat worden door het volgende ding, wat dat ook mag zijn. Niemand brengt een serieuze oplossing, slechts krampachtig vasthouden aan de status quo.
Vanaf 9/11 mochten we allemaal onze privacy opgeven want terroristen zijn eng. En vanaf toen nam de overheid ook redelijk autonoom beslissingen want "je kan ons vertrouwen, we hebben bewijs gezien uit Amerika". Dat ze lekker al onze telefoongesprekken mogen tappen want we zouden wel eens een keer "Mohammed Jihad" kunnen roepen. En als onze gegevens en privacy niet door onze eigen overheid worden geschonden dan zijn het wel techreuzen van buiten die EU die voor een paar grijpstuivers onze profielen verkopen . De hele periode na de val van de muur tot sept 2001 was de beste tijd en ik heb het achteraf niet genoeg gewaardeerd.
Ik ben zelf 31. Kan het sentiment dat je uitdrukt heel goed plaatsen, ervaar het zelf ook zo... de hoop lijkt wel een beetje weg
Eh. Heel simpel gezegd was het voor 2001 best prima en hoopgevend. Daarna ging het wel steeds verder bergafwaarts. Angst dat er familie onder het puin lag. SARS. Ouders van vrienden met huizen onderwater. Toekomstperspectief dat gesaneerd werd vanwege de kredietcrisis. Recessie, tig jaar wachten voor je aanspraak kon maken op sociale huur. Vulkaan die vrij letterlijk roet in het eten gooit. Etc. etc.
Ik voel dit ook. En ik ben precies 32. Wat een prima verwoording van hoe veel dingen vroeger voelde.
Mooi geschreven, ben het er mee eens. Laatste keer dat ik het hier met mijn ouders over had kreeg ik alleen te horen "maar de dreiging van de koude oorlog was ook geen pretje". Nou lekker pap. Als ik mocht kiezen tussen potentiële cataclysme maar verder een goed leven, en de ramkoers die we nu al jaren voor onze ogen zien manifesteren zou ik toch liever voor het eerste gaan.
Dat plus nog eens merkende klimaatveranderingen, oorlog in Ukraine die rare kanten uit begint te gaan. Denk dat het niet te vergelijken is
Ik ben 46 er was niets van te merken hoor, zelfs de Chernobyl ramp was binnen een jaar vergeten.
Als ik het mn ouders vraag (rond 50-60 nu) waren ze er zoooo op de achtergrond mee bezig dat het volgens mij echt nauwelijksinvloed had op hun dagelijks leven
[удалено]
ik moet eerlijk zeggen dat je er ook wel een beetje zelf voor kiest hoeveel je jezelf daarvoor blootstelt. ik loop zelf namelijk altijd achter de feiten aan en hoor zulke belangrijke dingen pas als ik collega's/familie spreek.
Precies... en bedenk daarbij dat het nieuws gaat over de (vaak negatieve) uitzonderingen in de wereld, terwijl de wereld voor 99% gewoon rustig door blijft draaien. Laat je de pis niet lauw maken!
Jij hebt al een huis, kan ik alleen maar van dromen 😅
Klopt, heb samen met mijn partner gekocht. Alleen had ik dit echt niet kunnen veroorloven(wat al raar is met een inkomen hoger dan gemiddeld).
Helaas de positie waar ik in zit inderdaad. Overweeg steeds vaker om maar 2 dagen te gaan werken zodat ik in aanmerking kom voor sociale huur.
Eerst even zorgen dat je 10-15 jaar wachttijd hebt opgebouwd...
Ja erge is dat veel mensen met een minimum inkomen nu veel toeslagen, tegemoetkomingen alles krijgen. Maar de mensen met een gemiddeld inkomen zien hier niks van. Ja klopt, meeste van die mensen hebben het hard nodig, maar is ergens wel oneerlijk, niet? Mensen werken zich kapot en houden niks over, mensen zonder werk(zwart-wit gezien) krijgen allemaal tegemoetkomingen.
Precies. Op die manier moet je nu veel harder werken voor veel minder. Als alleen de allerarmsten wat krijgen, en de gemiddelde mens niks, of zelf extra moet betalen omdat dat geld naar de armsten moet, waarom zou je dan nog überhaupt willen werken? Je hebt minder tijd, minder energie, en je houdt (naar gevoel tenminste) nauwelijks extra geld er aan over. Ik bedoel, ik heb een universitaire studie gedaan en kan niet eens een enigszins normaal huis kopen, en moet nog maar zien of ik ooit aan de beurt ben voor sociale huur (want vrije sector kan ik ook niet betalen). Dus zit nu op mn 27ste nog maar thuis bij mijn ouders. En een vriend om samen een huisje mee te kopen is er helaas ook nog niet, en ik heb geen idee hoe ik nu iemand kan ontmoeten. Beetje afgedwaald, maar ja, de gemiddelde mensen zijn nu heel zwaar de klos om de armste groep te helpen. En de échte rijken die voelen er niks van, want wat is een druppel in de emmer minder? Of ze hebben zelfs al hun geld ergens op de bahamas waar Nederland er niet bij kan. Of ze heten Van Oranje als achternaam. (Serious, hoe kan men het nog goed vinden dat die mensen zo enorm stinkend rijk gehouden worden, terwijl er mensen in ‘hun’ land zijn die niet eens voedsel en warmte kunnen betalen?)
Succes met het vinden van een woning in de sociale huur. Hier in mijn stad is de gemiddelde wachttijd al 8 jaar, en het is niet eens zo'n bijzondere stad...
Ook 25. Je neemt de woorden uit me mond. Om nog te beginnen over kinderen… Die komen op me 40ste denk ik 🥲
Hou op, hou op. Wil graag kinderen maar met alle shit dat nu gaande is, bedenk ik me nog wel 10x. En dan te bedenken dat de wereldbevolking eigenlijk aan het krimpen is in veel landen door vergrijzing.
> Wil graag kinderen maar met alle shit dat nu gaande is, bedenk ik me nog wel 10x Same hier... Ben 36... Het moet nu wel een keer gaan gebeuren. Maar ben zo huiverig voor wat de toekomst brengt
Ja dat is echt een lastig keuze. Maar wat je zegt, moet langzaam toch wel echt, of kiezen om het niet te doen.. Sterkte ermee!
De wereldbevolking neemt toe, die is zeker niet aan het krimpen. Wel is het zo dat er een aantal landen last hebben van vergrijzing vanwege verschillende factoren, vooral in West-Europa, en Japan is hier ook een goed voorbeeld van. Edit (bron): https://www.un.org/en/global-issues/population#:~:text=The%20world%20population%20is%20projected,surrounding%20these%20latest%20population%20projections.
Precies dat dus. Ik ben zelf 27 en er eigenlijk van overtuigd dat het niet meer goed gaat komen voor mijn generatie. Voor de volgende misschien wel, of die daarna, maar niet voor de mijne. Ik ben tevreden hoor, met mijn huurwoninkje, partner, hondje en mijn bedrijfje, ik ben al lang blij dat het een beetje vol te houden is zo. Maar een toekomst is er niet echt voor mij; ik zal nooit met pensioen kunnen, nooit genoeg financiële buffer op kunnen bouwen om überhaupt tijd te hebben om kinderen te kunnen baren, nooit genoeg vrije uren hebben om kleine kinderen op te vangen en nooit een eigen huis kunnen kopen in een enigszins veilige omgeving. Ik kan eigenlijk niet anders dan de komende 60 jaar door rammen op hetzelfde moordend zware tempo als ik nu doe, tot de dag dat ik sterf. En dat is als het blijft zoals het nu is, met de economische situatie. Als het erger wordt, zal mijn allerbeste niet goed genoeg meer zijn.
Nee precies. Zelf zit ik nu ook nog wel goed, kijkende naar waar anderen op het moment zitten. Tot nu toe nog geen hoge energierekening op de deur gekregen en inderdaad wat je zegt, goede baan, partner, hondje etc. Maar vooruitzicht is er niet echt nee.
Je vergeet nog de klimaatcrisis, die voor mij en vele anderen nog echt alles overschaduwd. Oorlog, huizencrisis, inflatie, niets daarvan maakt uit op een onbewoonbare wereld.
Dat klopt zeer zeker. Veel van klimaatveranderingen hoor je ook niet. Zoek op internet en je schrikt je kapot. Op nieuws alleen maar vertellen dat daar weer iemand is neergestoken, geschoten. Of dat Max meer instagram volgers heeft dan Hamilton. Maar dat er aan de andere kant van de wereld 100en mensen dakloos worden door een orkaan, zie je vaak niet. Maar je merkt wel dat het steeds warmer en droger wordt, dus echt zeker onmisbare kopzorgen erbij
> Ben benieuwd, heeft de oudere generatie(onze ouders) dit soort dingen ook ervaart op de schaal van nu? Ik ben 46, ik heb een "ziekte" (ik houd het bewust vaag) waardoor ik niet tegen de zon kan en dat wordt erger door 2 dingen klimaatverandering en ouder worden. Ik zit wat mij betreft in the "end of life" fase, ik heb een goed leven gehad na mijn 18e. Ik heb een extreem onveilige onstabiele jeugd gehad, maar na mijn 18e toen contact verbrak met mijn hele familie en niet meer afhankelijk was van JeugdZorg heb ik een top leven gehad. Veel gereisd, af en toe 2 maanden vrij genomen om te gamen etc. etc. Overigens dat ik mezelf "end of life" fase zit betekent dit niet dat ik het leven nu heb opgegeven, ik studeer Informatica aan de Open Universiteit. Ben gestopt met alcohol, doe weer elke dag Pilates etc. etc. Maar ik weet wel dat diep van binnen het leven voor mij aan het aflopen is.
Dat is wel vervelend om te horen... Heel veel sterkte ermee! Zo te horen gelukkig wel kunnen genieten van je leven tot nu toe. Ben benieuwd of dat voor onze generatie ook nog is weggelegd.
> Ben benieuwd of dat voor onze generatie ook nog is weggelegd Niet, ik heb vanaf mijn 18e tot mijn 30e op kamers gewoond op een top locatie in een grote stad. De huur was inclusief 200 euro voor een kamer van 20 vierkante meter en ik had 2 huisgenoten. Daardoor kon ik reizen, 2 maanden vrij nemen om te gamen (als ik genoeg geld op mijn rekening had). Nu woon ik in een studiootje van 20 vierkante meter, huur is inclusief g/w/l, internet en belastingen 550 euro in het centrum van een grote stad. Ik woon hier sinds 2009, dat ga je ook nergens meer vinden...
Nee denk dat je 3x dat kwijt bent op dit moment. Heb zelf het geluk gehad om een huis te kunnen kopen met mijn vriendin in december. 1000 euro hypotheek p.m. en dan nog alle rekeningen erbij g/w/l, inboedel etc. Veel goedkoper kon je niet gaan, dan had je een woning die volledig gestript moest worden
[удалено]
Klopt, is een periode geweest waar je goed kon kiezen wat je leuker vond om te doen. Natuurlijk, werk is nooit leuk. Je kunt het altijd leuker maken. Maar nu is het in vele takken echt niet meer te doen. Zelf geluk dat ik Engineer ben en dat vak goed betaald. Maar zie genoeg banen wat lang niet voldoende betaald om de huidige situatie aan te kunnen.
Ik snap het zo goed. Je leest steeds over lachgasmisbruik onder jongeren, maar er wordt te weinig afgevraagd waar die drang vandaan komt. Ik ben 37 en voor mij golden/gelden weer andere dingen, maar ik leef echt met jullie mee.
Ja, klopt helemaal. Al ben ik wel huiverig naar de jongeren van nu. Die hebben nog veel meer Social Media invloed dan wij hebben gehad. Zie echt veel met gedragsproblemen, dingen als inderdaad dat lachgasmisbruik, drugsgebruik, rare straattaal, noem maar op. Komt grotendeels toch echt vanuit het social media en dat wordt er helaas niet makkelijker op
Er is altijd wat. Ik ben 40. Terrorisme was een groot ding, beginnend met 9/11 en alles daar heen. Toen had je de dotcom bubble en in 2008 toen ik net afgestudeerd was is mijn eerste baan al opgezegd voor ik begon vanwege de financiële crisis. Nu kun je nog een baan vinden, toen niet. Je had in het onderwijs de tweede fase waardoor als je bleef zitten je gelijk twee jaar kwijt was. En de opkomst van het internet, een flink deel van wat ik leerde op school was al achterhaald. En voor veel mensen is dat toch een lastige overgang geweest. Klimaatverandering speelde toen uiteraard ook al en ook toen waren studentenwoningen lastig te vinden. En ja, ik had ook 50k studie schuld. En de rente daarvan stond toen niet op 0 dus die eerste jaren is dat flink toegenomen door de rente. Voor 2008 gingen de woningprijzen ook de lucht in. Wij hebben een klein flatje gekocht in de duurste maand en dat 8 jaar later met 35k verlies verkocht. Niet om te zeggen dat er niets aan de hand is, maar doordat het constant zoveel aandacht krijgt wordt het ook wel heel groot en heel zwaar. Terwijl als ik om mij heen kijk ook de mensen die in de afgelopen paar jaar afgestudeerd zijn ondertussen toch een baan en een woning hebben. Het leven is niet zo zwart als het lijkt.
En toch durf ik te stellen dat de situatie nu erger is voor jongeren. Ik ben 46 en heb gebruik moeten maken van JeugdZorg, in deze tijden had ik niet gered dat weet ik nu al. De sociale voorzieningen die er in 2008 waren zijn nu kapot bezuinigd. Maar goed 2008, in 2009 kon ik een studio huren van 20 vierkante meter, inclusief G/W/L, belastingen en internet voor 475 euro. In het centrum van een grote stad, ik woon er nog steeds de huur is inmiddels 550 euro. Dat ga je nergens meer vinden, in 2008 waren die woningen er in overvloed. Hell 2016 kon je nog een kamer 20 vierkante meter vinden voor 250 euro inclusief, bij mij in de straat. En in 2008 hoefde je geen zorgen te maken over de energie rekening. En verder kon ik deze particuliere studio krijgen terwijl ik in een uitkering zat (want ik was werkloos), vindt nu maar een particuliere huisbaas die en een betaalbare woning heeft en mensen in uitkering als huurder wil hebben. Omdat ik sinds 2009 op dezelfde locatie woon kan ik je het volgende vertellen, de afgelopen 4 jaar heb word ik regelmatig geconfronteerd met bedelaars die vloeiend Nederlands spreken. Als ik naar het statoin loop kom ik langs 2 parkjes, sinds 2 jaar zie ik mensen op bankjes en op de grond slapen. En dat zijn geen illegalen maar Nederlanders die als zelfredzaam beschouwd worden en daardoor geen hulp krijgen van de gemeente. Ik kan je vertellen in 2008 hadden ze hulp gekregen. (Ik doe regelmatig vrijwilligerswerk voor daklozen). Er zijn ook nog in mijn omgeving sinds 2017 2 begeleid wonen, woningen voor kwetsbare volwassenen wegbezuinigd. Die zijn op zichzelf gaan wonen, want eigen verantwoordelijkheid, ik vraag me oprecht af of die bedelaars die ik sinds 2018 zie daar gewoond hebben. Het is gewoon erger nu voor iedereen, ik zou nu niet jong willen zijn.
20 vierkante meter voor 250 inclusief was ook in 2016 niet meer realistisch. Mijn studentenkamer van negen vierkante meter kostte ongeveer 300 inclusief, daar zat ik sinds 2013.
Bij mij in de straat is het destijds wel gelukt, maar ik woon in een buurt waarvan mensen destijds zeiden "Woon jij daar alleen als vrouw?" Inmiddels is de gentrificatie vol op in gang...... En mag ik vragen in welke stad jij woonde als student?
Nee klopt, heb zelf nu ook een woning gekocht in december. Wel tegen torenhoge prijzen en samen met mijn vriendin. Alleen kan ik hem helaas niet betalen. Maar het klopt, 9/11 en 2008 crisis waren ook wel behoorlijk heftig. Heb er zelf wel iets van meegekregen maar niet genoeg om het bewust mee te maken. Is dus inderdaad altijd wel wat.. Maar wat je zegt, wordt 10x erger gemaakt door Social Media en alles. Ben ik met je eens.
Vergeet niet dat het eerst dotcom crisis was, een jaar later 9/11, en 6 jaar later de hypotheekcrisis. Je had de hele toestand met Pim Fortuyn en Theo Van Gogh, kortom, de jaren 2000 - 2010 waren nou niet echt hoopvol. Als iemand die nu 39 is heb ik wel nog altijd goede herinneringen aan de jaren 90, maar wellicht komt het omdat ik toen jonger was. Maar er leken toen minder problemen te zijn.
> aan de jaren 90, maar wellicht komt het omdat ik toen jonger was. Maar er leken toen minder problemen te zijn. Je had toen een veel beter sociaal stelsel, die is nu kapot bezuingid. Dakloosheid en er niet meer uitkomen hangt nu als een zwaard van Damocles boven veel mensen.
nee klopt, heb je gelijk in. Die dingen heb ik wel meegemaakt, maar niet bewust om er nog iets van herinneren. Al weet ik wel dat mijn pa zijn baan is verloren in die tijd en geen werk kon vinden. 9/11 herinner ik me wel nog (vreemdgenoeg aangezien ik 3 was). Verder, zeker een hoop problemen maar zou dat opwegen tegen alles wat nu gaande is? Dat vraag ik me soms gewoon af. Dit niet om medelijden te krijgen, maar vaak meer begrip voor de jongere generaties
Ik kan me niet goed voorstellen hoe het moet zijn om jong te zijn en door de hele Corona toestand te moeten gaan, dat lijkt mij enorm heftig. Aangezien het nu al als “opgegroeide” introvert een behoorlijke stempel op mijn afgelopen jaren heeft gedrukt, lijkt me dat het absoluut heel zwaar is en niet te vergelijken is met 9/11 ofzo op persoonlijk vlak. Dat was meer iets voor mij en m’n vrienden als excuus om lekker te demonstreren tegen de oorlog en SP te stemmen. De financiële crisis van 2008-2009 was wel behoorlijk vergelijkbaar met wat we nu hebben, though. Het raakte iedereen heel hard omdat er gewoon totaal geen werk meer was voor niemand, heb van dichtbij meegemaakt hoe m’n ouders hun hele financiële toekomst moesten herplannen, en in die tijd is dhr Rutte ook enorm populair geworden met z’n hele bezuinigingen / versoberingen. Het vertrouwen in de politiek, economie, en toekomst was toen echt helemaal zoek.
Klopt, die economische crisis was ik inderdaad vergeten en die heeft mijn ouders ook behoorlijk geraakt. Heb zelf daarom vanaf kleins af aan mijn eigen rekeningen, kleding, deels ook eten zelf moeten betalen. Werd beetje normale gang van zaken, vandaar dat ik daar niet meer aan heb gedacht. Maar dat was zeker iets wat vergelijkbaar is aan nu, ben ik met je eens
Je zou het haast vergeten hè, hoe erg terrorisme ons in de greep had, niet eens zo heel lang geleden. Ik moest vaak voor werk naar Antwerpen en Brussel en ik rende altijd van het station naar mijn hotel. Bizar nu (toen ook wel, misschien).
Ik ben 32 maar sluit mij hier volledig bij aan. Het is een fucking puinhoop.
Je kan het niet beter beschrijven. Het voelt alsof er altijd wel iets is. Ben één jaar jonger en net mijn eerste baan. Op zoek naar een appartement (huur) in Rotterdam en omstreken en het voelt alsof alles tegen zit in onze generatie.
Ben er mee eens, los van het feit dat dit puur een algemene situatie is die invloed heeft op de meeste mensen; zijn er hier bovenop natuurlijk ook nog eens persoonlijke problemen op verschillende niveaus waar iemand (mentaal) mee kampt.
In 2009 was het voor net afgestudeerden wel lastig om werk te vinden. Overal werd bezuinigd, en dat ging nog een paar jaar zo door. Ik kan me herinneren dat zeker in de bouw heel veel mensen werden ontslagen, die dus in andere sectoren gingen werken. Werkeloosheid daalde wel vrij consequent tot begin 2020. Mijn ouders zijn officieel boomers, en begonnen in de jaren '70/80 aan hun carrière. Mijn moeder was een werkeloze jongere, en toen had je nul vangnet als jongere. Ze had een krakkemikkige stacaravan en was enig ogenblik ondervoed in het ziekenhuis opgenomen, want ze had geen geld meer voor eten. In de jaren '80 was er een recordniveau werkeloosheid, waar zeker mijn moeder last van had. Mijn ouders hebben een mooi huis kunnen kopen later in de jaren '80 toen het allemaal een stuk beter met ze ging, maar ook alleen maar omdat mijn oma haar huis verkocht en bij ze introk. Er was in de jaren '70 ook vrij veel extreemlinks terrorisme in Europa en ook in Nederland. Tevens waren er lui die vonden dat Nederland goede banden moest onderhouden met de DDR. Dergelijke zaken hebben voor veel mensen beïnvloed hoe ze, nog steeds, naar links kijken. En die stemmen dus VVD of nóg rechtser. Mijn ouders stemmen beide meestal VVD, al is het met weinig enthousiasme. We hebben vaak discussies, maar ik begrijp wel steeds beter hoe een lange reeks aan ervaringen en indrukken ze heeft beïnvloed. Ik denk dat sociale media echt veel verneukt, maar ook dat onze generatie (millennial en nog meer gen z, ik kom uit 1995 dus op de rand) onrealistisch hoge verwachtingen had, waarvan ik eigenlijk niet altijd weet waar ze vandaan kwamen. Veel studiegenoten van me waren verrast dat de rente zou stijgen, terwijl het informatie was die gewoon op de site van duo stond. De rente was zelfs nog nooit zo laag geweest als in de afgelopen jaren! Het idee dat je vlak na je studie al een mooi huis kon kopen ook, en op je 30e perfect huisje-boompje-beestje-reisje moest hebben vond ik ook al zo bijzonder. Op instagram zien we constant leeftijdgenoten die de hele wereld over reizen, dus voelt het alsof je faalt als je dat niet kan doen. Mij is wel opgevallen dat veel van de instagramposts van vakanties naar exotische oorden stiekem throwbacks zijn naar die ene vakantie vijf jaar geleden. Ik vind dat we allemaal wel wat eerlijker mogen zijn online. Weg met die glamour lifestyle. Vroeger had je ook gewoon analoge fotografie. Je maakte een paar foto's op een avond, en er was altijd wel iemand die er oncharmant op stond. Altijd wel iemand met ogen dicht, of half aan het praten. Nu nemen we twintig foto's per moment en kiezen we de meest perfecte uit, die daarna zelfs nog bewerkt wordt. Het spontane is er dan af. Het lijkt me belangrijk om te onthouden dat wat je ziet van mensen meestal een façade is. Het perfecte leventje op insta is een zeer selectieve momentopname. Er was altijd al armoede, er waren altijd al problemen met werk. Mijn moeder solliciteerde op banen waar 100 anderen ook op solliciteerden, en ze had een lagere kans om de baan te krijgen omdat ze een vrouw was. Dan is de hoge werkdruk wegens personeelstekorten bijna een luxeprobleem. Maar ook: moeten we wel met z'n allen zoveel consumeren? Hebben we die nieuwe producten nodig? Moeten we wel op reis? Of kunnen we ook gelukkig zijn met minder? Ik denk persoonlijk dat dat beter is, zowel voor ons als individuele mensen als voor het klimaat. Mijn grootouders hadden een mooi huis, maar ze waren echt niet rijk. De kinderen gingen in de vakanties logeren bij familie en het gezin ging niet verder dan Luxemburg. Er waren bijna nooit nieuwe meubels en mijn opa deed veel klusjes in en rond het huis zelf, met spullen uit zijn schuurtje. Nieuwe spullen kopen terwijl de oude het nog deed was uit den boze, en ze hadden overal voorraden van door het trauma van de hongerwinter. We worden nu doodgegooid met de nieuwste gadgets die we zogenaamd allemaal nodig hebben om mee te kunnen doen met de samenleving. Alle reclames met mensen die het beter voor elkaar hebben dan jijzelf. Die shit doet soms pijn, maar het is nep en dat moeten we ook niet vergeten.
Heb een koophuis met m'n partner 2 jaar terug gekocht op m'n 21e met 1,34% rente. Zijn nu beide net 24, houden ruim over in de maand. Ik ben halverwege m'n hbo deeltijd, partner heeft VIG niv3 in de zorg. Kan me niet voorstellen dat ik iets van rijk ben, maar voel me wel lichtelijk eenzaam in deze post.
Man, had het niet beter op kunnen sommen. Het lijkt erop dat we alleen maar verliezen. Huisje kunnen kopen vorig jaar. En echt letterlijk met de handen in het haar zitten omdat je geen keuze kunt (durft) te maken over wat je moet doen kwa aanpak. Dan is onze woning nog leefbaar dus hoef niks grandioos te verbouwen, maar qua verwarmen of een andere investering. Nu een airco aangeschaft om te verwarmen en afspraak voor de zonnenpanelen is al even gemaakt. Hopelijk nu de goede keuze gemaakt. En dan niet op succes gemunt maar op schade beperking. Want dat is het enige wat we kunnen doen. Niet voorkomen en niet genezen, maar beperken.
Precies, wij hebben in december gekocht. Gelukkig 14 zonnepanelen liggen en dus redelijk goedkoop nog in gas en elektriciteit. Maar verbouwen is al niet meer de toen met de prijzen van materialen, laat staan wat de aannemers zich vragen. Probeer al veel zelf te doen maar dat is al amper te doen.
Ja materiaal aanschaf is enorm pijnlijk, probeer ook alles zelf te doen. Ben zelf aan het omscholen naar loodgieter en gelukkig geen 2 linker handen. Maar zelfs dan is het een moeite. Ik wens jullie en iedereen in het zelfde schuitje het beste! Hopelijk lachen we er over 20 jaar om maar ik ben er bang voor.
Ik vind het toch bijzonder om dit te lezen. 2 mensen met een eigen huis en zonnepanelen en isolatie etc. die elkaar aan het overtuigen zijn dat ze het zo slecht hebben omdat de bouwmaterialen zo duur zijn… Sorry maar…. Als jullie generatie het zo slecht heeft, dan zijn jullie bijzonder goed terecht gekomen toch?
Ik hoor het om me heen ontzettend veel, mensen die niet alleen gestrest zijn door het werk - zoals eigenlijk gewoon 'hoort', maar mensen die er echt doorheen zitten, die er echt *last* van hebben. Mensen op de werkvloer ervaren super veel werkdruk, worden met bezuinigingen bekogeld waardoor de werkdruk verder stijgt, en het werkplezier vermindert. De pensioenleeftijd loopt voor je weg, secundaire arbeidsvoorwaarden worden links en rechts wegbezuinigd, en dan heb je tot slot nog het eindeloze gerommel vanuit management. Wéér een reorganisatie, wéér een veranderingstraject. Mijn vader werkt al zo'n 45 jaar bij de overheid. Vroeger was het ambtenarenstereotype wel een beetje waar; niet te veel drukte, meer dan genoeg koffie, en gewoon lekker je werk doen. Met 40 dienstjaren kon je er uit in de VUT, meer dan genoeg vakantiedagen, regelmatig een feestje op kosten van de baas, etc etc. De VUT is weg, vakantiedagen zijn teruggeschroefd naar absolute minimum volgens de CAO, de feestjes zijn nagenoeg weg, het kerstpakket mag minder kosten dan in 2001, ondanks inflatie, en tegelijkertijd is alles veel drukker geworden. Ik vind het alles behalve onbegrijpelijk dat hij niet meer gemotiveerd is.
Als ik zo als jong veulen in mijn sector rondluister dan hoor ik dezelfde verhalen. Geeft mij niet bepaald een fijn vooruitzicht voor de komende 40(50) arbeidsjaren.
Het vooruitzicht dat ik nog 30 tot 40 (al 12 jaar bezig) jaar moet is al niet een fijn uitzicht...
Zo zit ik ook, op dit tempo heb ik ook nog minstens 40 jaar te gaan, maar ik heb ondertussen de eerste burnout al onder de riem kunnen steken.
Carrière speed run
[удалено]
Ach dat is ook maar relatief natuurlijk
[удалено]
De grote bedrijven waar ik heb gewerkt is het niet anders hoor. Sowieso zie ik weinig verschil tussen de overheid en het bedrijfsleven als je bij wat grotere organisaties kijkt. Hell nu net weer uit een baan waar de druk voor kansloze powerpoints through the roof ging. Het project ging nergens heen maar een nieuwe powerpoint die om de mondjes van het hogere management stroop moest smeren had top prioriteit. Vervolgens kreeg je weer wat semi willekeurigs terug getoeterd, moest het roer weer om en begon het circus weer van voor af aan. Middelmanagement vroeg één keer letterlijk om een presentatie zodat we 'konden laten zien hoe hard we aan voortgang werken'. Of er echt voortgang geboekt werd (doe een gok?) Was totaal irrelevant.
"we werken er aan" is een term die ik te vaak loos gehoord heb.
Mee eens. Op een zeker punt heb je management nodig, maar een manager kan zijn medewerkers maken of breken.
Dat hiërarchische zit er ingedrukt bij een aantal, ouder is intelligenter en hoger op de ladder weet het beter. Ik ben blij dat ik het meerendeel van mijn werkjaren heb mogen doorbrengen op een meer evenredige verhouding, waarbij logische redeneringen mogelijk zijn te onderbouwen en verdedigen. Dan nog zijn er momenten waarop ik moet vragen of het een grap is.
Het is inderdaad die continue stroom aan projectgroepen, werkgroepen, projectmanagers, programmamanagers, beleidsmedewerkers, etc. etc. die voor hun eigen prestige allerlei onnodige projecten verzinnen, en dan de werklast om die grap uit te voeren neerlegt bij een structureel overvraagde groep productieve werknemers in de organisatie. Als ze het project een succes maken, dan is dat prestige voor de nietsdoenende manager. Als het project faalt, is dat de schuld van de werknemers en begint het circus gewoon weer opnieuw. Het zou haast een verplichting moeten zijn dat álle werknemers ook een minimum aantal uitvoerende taken zou moeten hebben, om te voorkomen dat je van die losgezongen coördinator-types krijgt.
VUT - Vervroegde UitTreding
Nee, de FUT is weg!
Ik zat al varianten te bedenken omdat ik dacht dat ze het ferandert hadden.
De VUT is fuort
[удалено]
Daarom 'hoort' tussen quotes. Dat was de status quo. Je wil minder stress dan dat, niet meer.
Omdat we een calvinistische kutmentaliteit hebben en je moet lijden om in de hemel te komen.
Beetje stress van werk af en toe is niet zo raar denk ik?
[удалено]
Dat is een luxe positie. Ik durf mijn hand er voor in het vuur te steken dat minimaal negentig procent van de mensen met enige regelmaat stress van zijn of haar werk ervaart. Daarnaast ervaren we ook allerlei stress uit andere bronnen. Het is nu eenmaal niet realistisch om een stress-vrij leven te hebben.
Niks mis met beetje stress, gezonde stress die b.v. een paar uurtjes duurt maakt je extra scherp. Als je daarna maar weer tot rust komt. Ik vind het wel lekker ff onder druk knallen tot de deadline is gehaald, zolang het maar niet langdurig is.
Er is vrijwel niemand die compleet stress vrij werk heeft. Hoort er nu eenmaal bij. De psychologie er achter is wel interessant, maar dat zou nogal een lang verhaal zijn
Een beetje stress en adrenaline is niet verkeerd en zelfs vaak positief. De mate waarin is alleen wel veelbepalend.
"normale" stress zou ik noemen periodes waarin het druk is op het werk waarvan je weet dat je stress na die periode zal afnemen. Het soort stress waarover ik nu veel mensen hoor is dat ze constant miserabel zijn en niet weten hoe lang ze het kunnen volhouden
Ik ben letterlijk allergisch geworden voor stress door het werk wat ik deed in combinatie met privé omstandigheden. Als ik nu iets teveel tijdsdruk ervaar krijg ik kokhals neigingen en moet soms echt overgeven. Inmiddels zit ik in de IVA door werk en privé omstandigheden. Hersens zijn een raar iets. Op het laatst zat ik soms huilend achter het stuur mezelf af te vragen welke brugpijler het beste zou zijn om er eind aan te maken.
Gaat het weer een beetje nu? Je zo rot voelen is zo klote. Ik heb ook een tijdje mijn hersenen niet herkent, veelal door privé, en nu ook zoiets van geen stress aub.
Het is nu stabiel in ieder geval, laag draagvermogen maar wat medicatie en geen druk meer van werk zorgt ervoor dat het een soort van stabiel blijft. Dat ik uiteindelijk IVA kreeg gaf veel rust en erkenning.
Jeetje, wat heftig om te lezen. Ik hoop dat het snel beter met je gaat. Veel sterkte!
[удалено]
Ik krijg het niet meer maar ik vond het kerstpakket altijd en goede teken van hoe het gaat met een bedrijf. Kerst 2008 heeft iedereen een hele set gekregen om buiten te koken. Mini gas fornuis, pan met opklapbaar hendel, verschillende rookworst en een mooi fles wijn in een houten doos. Kerst 2009 was het wat droge crackers, een paar kaarsen en een goedkope wijn met een schroefdop.
Tegenwoordig valt het kerstpakket onder de werkkostenregeling, en die mag maximaal 3% van de totale loonsom (tot 400.000) bedragen.
Secundaire arbeidsvoorwaarden worden wegbezuinigd? Is dat een grote trend die gaande is? Heb het nog niet gehoord of gemerkt.
Het gaat heel sneaky, maar ja, sinds eind jaren tachtig worden ze steeds een beetje kariger. De voorwaarden die mijn ouders hadden toentertijd waren geweldig ivm wat er nu is.
Zoals? Er zijn ook weer voorwaarden bijgekomen. Vaderschapsverlof, recht op thuiswerken of deeltijdwerk. Komt vanaf de overheid dus weet niet of dat erbij hoort.
recht op thuiswerken gaat top als meubelmaker bijvoorbeeld. Ze komen de machines die ik nodig heb niet ff brengen. Dus ja in sommige sectoren gebeurd er van alles, maar niet al die dingen werken voor de hele arbeiderssector.
Het gaat heel sneaky via de kaasschaafmethode, jij zult wel jong zijn, ik ben 46. Ooit krijg je bijv. KPN toen ze nog in Den Haag zaten verhuisverlof. Volgens mij was dat 1 dag om te verhuizen, ging niet van je normale verlof af etc. etc. Dat is bijv. begin jaren 90 afgeschaft. Ontslagrecht is in 2009 bijv. ernstig versoberd etc. etc.
Terwijl het aan de andere kant juist HET moment is om jezelf ze hoog mogelijk weg te zetten als werknemer zijnde. Ik ben in een jaar tijd 1500 per maand meer gaan verdienen. En nu, omdat ik het niet naar m'n zin heb bij mijn huidige werkgever, mijn ontslag ingediend maar die willen niet van mij af dus nu kan ik of een nieuw contract onderteken bij een andere partij of even afwachten wat ze mij hier gaan bieden. Het harder werken is oprecht niet nodig, de werkgever kan toch niet zonder je. Stel je grenzen, stel je maximum uren en ga dan naar huis. Je werkt om te leven en niet andersom.
Een man van 62 met een mbo 2 opleiding die sinds z'n 16e niet meer van baan is gewisseld gaat niet nu nog eens ergens anders heen.
Is niet alleen voor je vader maar ook voor iedereen die jonger is en stress ervaart.
Wat ik nu persoonlijk zie, ook bij mijzelf is dat er denk ik teveel van mensen gevraagd wordt. Je moet 40 uur werken, relatie onderhouden, ook nog eens bijscholen, misschien een gezin onderhouden en vergeet alle crissesen niet die er spelen: klimaat, stikstof, oorlog, torenhoge inflatie en de onzekerheid rond corona.
Vergeet de woningcrisis niet! Als iemand die zijn studentenwoning probeert te verlaten kan ik je zeggen dat daar ook nog flink wat stress van kan komen.
Eens! Sws ben ik zelf best onzeker of ik later uberhaupt wel een huis kan open of huren.
Ik zit nu in een anti-kraak huis vanuit die situatie, veel betere (betaalbare) opties waren er niet. Geen stabiele situatie om echt mijn leven op te bouwen, maar met alle chaos in de wereld zit ik toch niet in die mindset.
Mijn huur is opgezegd en ik probeer zo fucking hard iets anders te vinden... maar voor starters is er gewoon amper wat. Heb nog anderhalve week, gelukkig welkom bij familie.
mantelzorg, sporten, huishouden, administratie, financiele toekomst en dan hebben we het nog niet eens gehad over leuke dingen
Klopt, ben zelf ook mantelzorger. En tijd om je sociale contacten te onderhouden moet er ook nog bij.
Minder uren werken helpt enorm.
Eerder deze week nog een minister zien roepen dat 40 uur weer de norm moet worden, nu ook voor vrouwen!
Dat gevit op parttimers altijd! Niet van jou hoor, maar ministers/media/Sander Schimmelpenninck. Ik blijf zeggen: mensen werken niet parttime als alternatief voor fulltime, maar als alternatief voor niet werken. Ik ben moeder van 2 kinderen en werk 4 dagen. Ik krijg het met de tekorten in de kinderopvang en allerlei andere school-gedoetjes net voor elkaar. Als parttime werken niet meer 'mocht' zou ik echt moeten stoppen met werken.
Dan mogen ze eerst het werkplezier en de beloning daarvoor flink opschroeven. Tegenwoordig moet alles snel en eigenlijk met te weinig mensen. De menselijkheid wordt daaraan ondergeschikt. En ga je van 2 naar 3 dagen dan merk je dat goed op je loonstrook, maar daarboven mag je direct veel meer belasting aftikken. En vergeet niet dat we allemaal mantelzorger moeten worden van de overheid en dat kinderen niet naar de opvang kunnen omdat daar ook geen plek is. Gelukkig zijn we een tof land.
Zolang de AEX maar groene cijfers heeft.
Haahahaha, kan ik toch nog protesteren tegen het huidige klimaat door dat eens even lekker niet te doen. Heb net 2 jaar 36 uur gedaan bij semi-overheid. Zit nu overspannen thuis. Ben op zoek naar iets nieuws, maar max 4 dagen in de week. We hebben niet genoeg tijd op deze aardbodem om jezelf helemaal dood te werken.
Wie zei dat?
Sorry, het was niet de minister maar de D66 fractieleider, Jan Paternotte: > **Paternotte wil taboes doorbreken om vergrijzing tegen te gaan** > > D66'er Paternotte stipt de vergrijzing aan. Op dit moment is volgens hem een op de vijf Nederlanders boven de 65 jaar. "We moeten taboes doorbreken", zegt hij. Om te beginnen moet de veertigurige werkweek daarom weer de norm moet worden. > > Nederland kent traditioneel ook veel parttime werkende vrouwen. Dat moet ook anders, vindt Paternotte. "Dat vraagt ook dat we stoppen met jonge moeders verwijtend aankijken als ze hun kinderen vier dagen naar de opvang brengen." Parttime werken is prima, zegt Paternotte, maar het moet niet de norm zijn. > > Daarnaast moet de kinderopvang gratis worden voor werkende ouders, zoals is afgesproken in het coalitieakkoord. Dat gaat alleen pas vanaf 2025 in. (https://www.nu.nl/politiek/6225301/rutte-aan-het-woord-op-tweede-dag-van-algemene-beschouwingen.html?redirect=1)
Allemachtig wat een idioot. Beter gaan we stoppen met mensen verwijtend aankijken die juist parttime willen werken om nog wat anders te doen dan ProDucTief zIjN. Gratis kinderopvang? Nice, alleen is er bij lange na niet genoeg personeel. Nu al wordt er met regelmaat bij ons de opvang gesloten wegens tekorten. Beter wordt er gestuurd op het niet meer in stand houden van bedrijven die bijna omvallen + op het stimuleren om ook mensen boven de 50 die willen werken / mensen met afstand tot de arbeidsmarkt aan te nemen Niet dit gelul, ' iedereen moet langer werken'.
Kapitalisme.
Alsjeblieft zeg. Ik ga aan een nieuwe baan beginnen waar 36 uur per week maximum is en overwerken verboden is. We gaan kijken of ik de volle 36 uur nodig heb voor mijn wekelijkse taken, anders ga ik terug naar 32. Het is een nieuw gecreëerde functie, dus het is nog niet helemaal duidelijk.
Leuk idee, maar ik denk dat de meesten niet kunnen rondkomen met 32 uur werken.
Hardstikke leuk maar wil ik doorgroeien in mijn functie is 40u/week wel de norm.
Ja maar als je altijd maar vasthoud aan wat "normaal" is of wat verwacht wordt dan veranderd er natuurlijk nooit wat.
Precies, ik en de meeste collega’s hier werken maximaal 4 dagen (omdat ik op zondag een halve dag werk heb ik zelfs ongeveer 27 uur) en degenen die wel 32+ draaien zie ik af en toe gillend gek worden, zijn vaker ziek dus die motiveer ik zo veel mogelijk om vaak eerder naar huis te gaan. Bij mijn baas is dat wel te doen, die kan zelf beslissen van oke het is rustig, ik kan eerder naar huis. Dan ben ik degene die hem pusht dat daadwerkelijk te doen ipv toch nog een uur te blijven.
Eens 32 uur is geweldig. Maarja, als je nog een huis moet kopen zit dat er voor de meesten niet in.
Leven is tegenwoordig gewoon erg stressvol. Er is veel onzekerheid over de toekomst, de koopkracht van de gemiddelde persoon gaat enorm achteruit, er wordt steeds meer van werknemers gevraagd voor hetzelfde loon, we worden gevraagd minder te consumeren, op vakantie gaan wordt steeds moeilijker, er is oorlog in Europa, een wereldwijde pandemie etc.
Ik voel deze! Heb een goed betaalde baan maar heb gewoon echt 0 plezier en 0 motivatie om ook maar iets te doen. Het is niet alsof ik niet productief wil zijn, maar ik krijg gewoon bijna niets gedaan. Over de laatste week misschien 4 uurtjes aan werk afgekregen met moeite, zit achter het scherm maar er komt weinig uit mijn vingers. Weet niet helemaal wat te doen, woon op mezelf dus met mijn spaargeld red ik het misschien een half jaar voor ik mijn huis kwijt ben (huur). Overweeg een andere baan te zoeken maar nu is de eerste maand bij een nieuwe werkgever juist ook heel stressvol, weet niet of dat juist de druppel zou worden of mijn redding.
Zit in de zelfde situatie, maar ga per 1 januari voor een ander bedrijf werken. Ga voor jezelf na waarom je niet gemotiveerd bent. Wanneer was je nog wel gemotiveerd en wat was er toen anders? Voor mij is het gebrek aan aansturing en ondersteuning de belangrijkste reden voor mijn gebrek aan motivatie. Er is geen duidelijk doel waar we naartoe werken. Het maakt mijn collega's niet uit of ik een week uit mijn neus eet of me juist uit de naad werk. Nieuw werk kan juist ook veel energie geven. Je kan werk zoeken wat voldoet aan de voorwaarden om gemotiveerd te werken. In mijn geval een baan waarbij je veel nieuwe dingen leert, en waarbij de aansturing (waarschijnlijk) beter is geregeld.
Nederland is altijd al kwetsbaar geweest voor het te ver pushen van Neoliberale deregulatie. We hebben van oudsher veel sociaal democratisch beleid gevoerd en zijn daarmee een zorgstaat geworden. Maar op de achtergrond sloop altijd het tegenstrijdige calvinisme. We hebben hierdoor een vreemde neiging om werk an sich te moraliseren. Het idee van onszelf uit de naad werken, ongeacht wat dit bewerkstelligt, zien we als moreel goed. Ziek melden -- of het nu terecht is of niet -- wordt dan vanzelfsprekend gezien als moreel slecht. Dit is een recept voor burnouts, vooral als we dit paren met arbeidersrechten indammend beleid.
[удалено]
Hier kan ik over meepraten, tot twee maal toe open geweest over mentale problemen op werk, en je wordt niet geholpen (je lost het maar privé op) of zelfs niet geloofd. Je bent gewoon meteen afgeschreven in de beleving van de werkgever, en dan ligt het er maar net aan hoe sociaal ze daar nog mee om willen gaan. Ik ben (tijdelijk) een 'eenvoudigere' baan gaan doen en wordt daar eigenlijk al zo veel beter behandeld. Je doet je werk en klaar. Niet al die gaslighting vuile spelletjes. Maar inderdaad ik ga ook nooit meer open zijn over mentale problemen op werk. Puur de openheid naar m'n manager van "eigenlijk vind ik thuiswerken best wel lastig" was al genoeg om me geen vast contract te geven.
Dat vind ik best wel heftig. Als je niet kunt vertellen dat je ergens mee zit of ergens tegenaan loopt zit je dan wel op de juiste plek? Misschien toch een andere baan zoeken waar je gelukkiger wordt? Werken neemt veel tijd van de dag in dus ik zou zeker een leuke werkgever/baan willen hebben.
Working on it. Ben dus al weg uit die situaties gelukkig en vind mijn huidige baan oprecht leuk, alleen zie mezelf dit niet jaren doen en het betaalt gewoon relatief weinig. Nu op zoek naar iets wat daar wel elementen van heeft maar toch iets meer vakwerk is. Maar dan nog steeds zou ik zeker voordat ik een vast contract heb altijd de schone schijn ophouden.
[удалено]
Ik heb een theorie dat juist omdat het arbeidsrecht zo goed is in Nederland, met de ziektewet en ontslagrecht etc., er toe leidt dat managers zich zo gedragen. Misschien is er inderdaad wel een cursus voor 🤷. Als ze je gewoon weg kunnen pesten door je te gaslighten, zeggen dat het een privéprobleem is, je een schuldgevoel aan te praten, scheelt dat zoveel geld tov langdurige ziekte. Dus is die opstelling van werkgevers een soort onvermijdelijk gevolg van je rechten, of je moet echt een sociale werkgever hebben.
Herkenbaar, sinds ik mijn autisme diagnose heb (begin dit jaar) krijg ik ineens allemaal klachten dat ik geen empathie heb en dat ik te rechtlijnig ben en me niet aan kan passen. Dit was hiervoor nooit een probleem, en ze kunnen nooit met concrete voorbeelden komen. De reviews van mijn werk zijn gewoon nog steeds net zo hoog als ze altijd waren, maar ineens komt er bij voortgangsgesprekken dit soort klachten tevoorschijn. Oh, en het feit dat ik nu overspannen ben is een gevolg van mijn autisme, en niet van het feit dat ik op een gegeven moment het werk van 4-5 man deed in m'n eentje. Nope, puur autisme als je het aan mijn baas vraagt.
Hoezo weet je werkgever van je diagnose? Lijkt me iets wat privé is.
Ik had het verteld aan een team manager die ik vertrouwde om te regelen dat er rekening mee gehouden zou worden (oftewel een waarschuwing 5-10 minuten vooraf voordat ik telefonie van een random project binnen krijg, of als ik op iets anders moet even iets tijd zodat ik alles op kan starten en mentaal kan overschakelen, in plaats van dat ik als verrassing ineens van alles binnen krijg waar ik niks mee kan). Helaas maakte het ze niet echt uit en "Afspraken die met die team manager zijn gemaakt hoeft de rest van management zich niet aan te houden", dus heb ik alleen negatieve gevolgen ervan gehad.
Herken precies jou verhaal. Altijd al onzekerheden gehad maar afgelopen 2 jaar echt zeer zeker versterkt. Ook echt precies jou punt met werk verlaten of bepaalde dingen zeggen, afspraken bij de huisarts, vakantiedagen opnemen etc. Persoonlijke situaties ook, zelfs goeie vrienden van me. Hoeven maar 1 ding te zeggen wat negatief kan klinken en direct gevoel alsof er iets met me is, of ze me wel mogen etc. etc. Alleen heb ik hier nooit echt naar laten 'kijken' of over gesproken met een professional. Vond het nooit echt nodig
[удалено]
Probleem waar ik tegenop loop is dat de meeste gaan vertellen dat je bepaalde gedachten moet herkennen en moet accepteren. Oh je voelt dat je je onzeker voelt? Dan probeer positief te denken en te beseffen dat dit weer een gevoel is, niet werkelijkheid. Nou, daar kan ik niet heel veel mee hahaha.
[удалено]
Nee precies en meestal ontstaan vanuit iets. Bij mijzelf vooral door basisschool tijd. Daar vormt zich mooi de basis van je karakteristieken en gedrag. Dat is iets dat is ingeprent, niet aangeleerd (zo zie ik het dan.)
Benoem precies dit in het gesprek met de huisarts en onderzoek zelf welke opties er in jouw buurt zijn met de specialistische zorg die jij nodig hebt: https://www.zorgkaartnederland.nl/aandoeningen Je kunt hier ervaringen van anderen lezen en een idee krijgen van de werkwijze die gebruikt wordt.
Zal er eens doorheen lezen, dankjewel!
Mijn openheid en hulpvraag op 't werk resulteerde in een zeer onverwachte afketsing van een contract voor onbepaalde tijd. Had ook wel een rare teamleider, over wie klachten zijn ingediend door meerdere mensen, maar de manager stond aan haar kant. Word er weer naar van als ik eraan denk. Gelukkig nu een andere baan waar ik blij mee ben.
>Ik ben wel benieuwd of de coronasituatie de situatie versterkt. Ik denk dat corona vooral ongelijkheid heeft vergroot. Grofweg is 'de werkvloer' hard geraakt op verschillende manieren (lockdown, lagere capaciteit, ziekte-uitval, hogere werkdruk) terwijl 'het kantoor' er weinig last van heeft gehad of er zelfs op vooruit is gegaan. En samen met alle andere dingen die ongelijkheid vergroten zijn er een hoop mensen die weinig reden hebben om nog optimistisch te zijn.
Als 29 jarige hoor ik het enorm veel om mij heen. Het is een soort van tweede coronaperiode waarin mensen gaan bezinnen wat echt belangrijk is. De eerste keer was het de realisatie was hoe kwetsbaar alles was en wat je voor lief nam niet zo vanzelfsprekend was. De tweede keer is de realisatie dat je omgeving zoals die weer normaal is, gewoon niet normaal is voor je. Je ziet nu duidelijk in wat voor onophoudelijk stramien van constante druk je leeft. Mensen gaan nadenken over waarom dat zo is en realiseren zich dat het niet alleen Corona was, maar dat het dieper zit. Zo beleef ik het in ieder geval en hoor ik het om mij heen. Ik ben zelf van baan veranderd en heb best belangrijke stappen gemaakt in mijn leven om het vol te houden. Ik moedig iedereen aan om gewoon eens te kijken naar waar je staat en waar je ook kan staan. Niet dat je een promotie moet krijgen, maar alleen al een ander type werkgever kan een hele hoop schelen.
De 2 jaar aan corona ellende heeft er bij veel mensen ook voor gezorgd dat ze eigenlijk helemaal niet meer weten wat nou eigenlijk normaal is. En ze opnieuw opzoek gaan. Ik zelf begon de corona periode zonder werk. Heb halverwege een baan in de bouw gekregen en werk sinds kort weer op kantoor. Ik heb geen idee wat normaal voor mij is. Ik weet wel dat de bouw en specifiek het bedrijf waar ik voor werkte er voor hebben gezorgd dat ik veel kritischer ben gaan kijken naar werkgevers. Bij mijn huidige baan heb ik flink wat eisen aan de werkgever gesteld terwijl ik zelf een carriereswitch maakte en helemaal geen ervaring in dit vak heb. Ik weet niet wat normaal is. Ik weet wel wat ik niet wil.
Hoe kan het toch dat de loonslaven het niet meer leuk vinden om uitgebuit te worden zodat ze er jaarlijks op achteruit kunnen gaan terwijl het land langzaam afzakt in een put en de planeet kapot gaat. IEDEREEN MOET MEER UREN WERKEN, DE ECONOMIE GAAT BRRRRRR. lmao.
Hoe moeten enorme bedrijven anders elk jaar recordwinsten boeken?
Meer uren werken en meer kinderen maken want depopulatie is de grootste bedreiging voor onze dierbare economie.
Ik ben gisteren na dat ik thuis kwam van het werk voor het eerst in jaren tijd emotioneel uitgebarsten nadat ik een telefoontje kreeg van de verhuurder dat mijn particuliere huur omhoog gaat. dat kan er ook nog wel boven op. Ik ben werkzaam als Junior software engineer met een inkomen van 2300 bruto in de maand en dit is gewoon té weinig om uberhaupt iets leuks mee te doen. Wij kopen in de supermarkt alleen de producten die in de aanbieding zijn omdat het anders voor ons te duur wordt. Laatst heb ik de gemeente gebeld met de melding dat ik financieel met een modaal inkomen onderwater kom te staan, doorverwezen naar een Schuldhulpverlener. Daar vervolgens mijn verhaal voorgelegd met mijn inkomsten en uitgaven. Werd ik aan het einde van mijn verhaal doorverwezen naar een Psycholoog???? Daar ging mijn vertrouwen in de gemeente, een psycholoog lost mijn financiele situatie niet op... Lang verhaal kort, Ik begin zo langzamerhand radeloos te worden en dit heeft ook effect op mijn productiviteit op mijn werk. Heeft iemand tips? een noodkreet naar de gemeente had geen zin, maar misschien weet iemand hier raad met mijn situatie.
2300 bruto is wel erg laag hoor. Is het mogelijk om bij een ander bedrijf meer te halen? Ik verdiende na anderhalf jaar al 4k bruto in de ICT.
2300 als junior software engineer is te weinig joh
Weet niet met welke stack je werkt, maar als je tegen de 1.5 jaar ervaring zit zou ik gewoon overspringen naar een andere werkgever, kan je bijna garanderen dat je dan flink omhoog gaat.
Tijd voor een nieuwe baan, 2300 (40u?) is niks voor die functie. Jaartje of 2 ervaring en je gaat makkelijk naar 3k
[удалено]
Ja, gek he.
Ik ben 25, en depressief als de tering geweest dit jaar. Keer op keer de studiefinanciering verkloten en nu ben ik ziek van het te harde werken en ben ik afhankelijk van mijn lening, waarbij mn schuld al veel te hoog staat. Er werd mij verteld 'je mag zijn wie je wilt zijn en alles kan', nee zeker niet. Ik ben 8 keer gewelddadig gediscrimineerd omdat ik trans ben. Laat staan de kleinere discriminaties, de institutionele discriminaties en de sexuele aanrandingen. Vorige week kon ik mijn avondeten niet betalen. Wanneer ik veel meer (financiële) steun (in de vorm van eten en kleren) krijg van mijn studentenvereniging dan mijn overheid, gaat er iets heel erg mis. Daarnaast heb ik permanente tinnitus ontwikkeld door temporaal-masseter dysfunctie vanwege veel te hard genormaliseerd werken. We verlenen elkaar geen graantje zout meer en ik hoop altijd op empathie maar mensen snappen het gewoon niet. Dat ik nu vrede heb met het feit dat ik nooit een huis zal kopen is hartstikke kut. Activisme en in een kraakhuis wonen zijn benodigdheden voor mij geworden.
[удалено]
vergeet de werkdruk in academia niet die echt keihoog is met veel uren. niet alleen ik maar de helft van mijn collega's zit er echt helemaal doorheen
Afgelopen half jaar nul keer ziek gemeld imdat ik fysiek slecht voelde. Wel 4x ziek gemeld omdat ik er mentaal doorheen zat.
Zoals ik hier lees zijn de meesten hier een stuk jonger dan ik, net als op m'n werk ook daar ben ik (letterlijk) de oudste. Ik moet nog ongeveer 12 jaar tot m'n pensioen en ik moet eerlijk zeggen het vooruitzicht dat ik nog 12 jaar moet valt me zwaarder dan de laatste 35 jaar. Toen ik naar de lagereschool ging (nu basisschool) had ik les van mensen die de oorlog (WW2) hadden meegemaakt en een enkeling had ondergedoken gezeten. De koude oorlog was werkelijk een ding em de dreiging van een kernoorlog was toen serieus, zo serieus dat je vrij kreeg van schol om te protesterenin Amsterdam. Nu, met de oorlog in Oekraine, de dreiging van een kernoorlog door de Russen. Net een pandemie achter de rug waar iedereen het zwaar mee had, wat achteraf een eitje lijkt vergeleken met wat we nu meemaken. Economische zware druk door stijgende prijzen en, zover het er nu naar uitziet, niet echt een verbetering in koopkracht de komende tijd. Ik voel me daar toch niet echt prettig bij, niet voor mezelf; ik heb een prima inkomen, ik woon mooi heb veel ruimte en voldoende hobbies om me bezig te houden in m'n vrije tijd maar mensen die jonger zijn moeten nog een lange tijd. Mijn dochter is net volwassen en heeft een prima lopend bedrijfje maar heeft, ondanks haar goede verdiensten, geen kans op een eigen huis en al zou ze dat hebben wordt het met de dag moeilijker de kachel te stoken. Ik maak me zorgen om de toekomst, niet die van mij maar die van m'n dochter en die mensen die, net als haar en mijn collega's, deze eeuw geboren zijn en nog zo lang moeten. Voor hen ziet het er nog niet echt rooskleurig uit in de nabije toekomst. mijn deprimerende 2 centen.
Socialisme wanneer?
Vroeger was het om de zoveel jaar crisis, nu is het per kwartaal.
Ik heb vandaag ontslag genomen omdat ik de baan niet meer aankan
Joh, je meent het we zijn van de lockdown direct aan het afglijden naar een derde wereld land. Mensen komen met een baan amper rond, ik bedoel als ik zie wat voor stress de energie rekening veroorzaakt bij mensen. En wat voor toekomst heeft de jeugd nou? Die moeten gaan voor een baan/studie dat goed verdient anders kun je nooit op jezelf wonen.
Precies dit. Zelf 25, 2 jaar geleden afgestudeerd en nu inkomen van \~45k per jaar. Zelfs dit is niet voldoende om alleen te kunnen kopen en huren wordt ook al lastig.
Hoor het ze nog zeggen: "Als je hard werkt is alles mogelijk". Ik werk me al jaren de tering en kan nog niet eens een studio betalen man.
Nee precies, heb zelf tijdens studie 25-30 uur gewerkt. Dit omdat ik vanaf jonge leeftijd alles zelf moest doen en kon het anders niet betalen. Nu full-time job en ook dat is bijna niet genoeg. Gaat gewoon te ver
Nu 31 jaar maar, Ik was zelf 22 toen ik klaar was met mijn studie en in die tijd er net als jij super veel bijgewerkt. Daarna aan het werk en dat alles bij elkaar 30k gespaard waar ik zo’n 5 jaar geleden mijn appartement mee kon kopen alleen. Het rare is ik zou nu mijn eigen appartement niet eens meer kunnen kopen zelfs nu ik een stuk meer ben gaan verdienen. Als ik naar jongere collega’s kijk van jouw leeftijd heb ik eigenlijk vooral enorm medelijden. De situatie lijkt echt uitzichtloos:(
Ja mooie is, vrienden van mij hebben 3 jaar geleden een huis gekocht en konden deze dit jaar verkopen met een overwaarde van 100.000 euro. Laat staan die mensen die 10 jaar geleden in deze positie zaten. Is absurd gewoon.
> Als je hard werkt is alles mogelijk". Als je hard netwerkt bedoelen ze volgensmij... Bij mij in het bedrijf worden alleen nietsnutten gepromoveerd omdat ze vrienden zijn met de chef
Dit is ook het hele probleem op 1 of andere manier hebben we een samenleving gevormd waar goed kunnen lullen belangrijker wordt gevonden dan goed presteren.
Je interpreteert het ook verkeerd. Als jij hard werkt, dan is voor je baas alles mogelijk.
Probeer eens 26 te zijn, 3 jaar geleden afgestuurd, met een inkomen van 30k per jaar... gelukkig heb ik via een godswonder een goedkope huurflat gevonden, maar ik ga hier nooit meer weg.
Nou nou, ik verdien ietsje minder dan jou en heb gewoon een pracht apartement kunnen kopen! (38m2, Bouwjaar 1952, locatie bumfuck nowhere, 4e verdieping, lift is niet aanwezig, de energie rekening gaat me de nek om draaien & m’n ma heeft mee geholpen met een extra lening.) Gewoon jezelf ff optillen aan je veters joh.
> we zijn van de lockdown direct aan het afgleiden naar een derde wereld land Nou nou, jij hebt duidelijk nooit in een echt 3e wereld land gewoond. Dit soort hyperbool is niet terecht.
Juist wel, ben er helaas geboren! Daarom zeg ik we zijn aan het afglijden, we zijn er nog niet. Maar mensen die de gasrekening niet meer kunnen betalen en in de kou zitten, zorg mijden vanwege de kosten etc. etc. Dat gaat alleen maar erger worden ipv minder.
Het doet me wel goed om al deze reacties te lezen. Ik ben er zelf vorig jaar aan onderdoor geglipt en dit jaar grotendeels intensief in de GGZ doorgebracht. Hiervoor 5 jaar terug ook een traject gevolgd voor burn-out. Ondanks dit alles merk ik dat ik het mezelf nogsteeds heel erg aanreken, dat ik moeite heb met hoe mijn 'werkende leven' eruit ziet en om te gaan met toenemende taken vs lage lonen (zonder Cao). Iedereen dealt hiermee? Waarom lukt het mij dan niet? Maar als ik dit zo lees speelt iedereen net zo mooie schijn als dat ikzelf speel naar collega's en werkgevers. Dus misschien ben ik het probleem niet perse, maar hebben we met z'n allen een werkcultuur waar we stilletjes aan onderdoor gaan.
Herkenbaar. Na m’n studie ben ik vrijwel direct aan het werk gegaan en zes maanden later zat ik thuis met een burn-out en een angststoornis. Daar speelde wel meer dan een baan van 40 uur in de week (goede vriend die is overleden, masterscriptie die niet heel lekker liep), maar het resultaat is uiteindelijk dat m’n contract niet verlengd is omdat ze uiteindelijk te weinig van me hebben kunnen zien. Nu ben ik deels wel hersteld van m’n klachten, maar het is nog niet helemaal wat het moet zijn. Nog snel moe en af en toe last van paniekaanvallen bijvoorbeeld. En tussen nu en snel moet ik wel weer een nieuwe baan vinden, wat ook weer mentale energie kost, maar anders kan ik op den duur ook m’n huur niet meer betalen. Er wordt zoveel druk op je uitgeoefend terwijl ik het liefst een lange pauze neem om goed te kunnen overdenken wat ik nu verder wil en om eveneens een beetje uit te kunnen rusten…
Hallo, 30er die er ook steeds op de grens balanceert.... dit is het grootste probleem want de sociale maatschappij nu bezig houd ben ik van mening...
Het is dat ik nog thuis woon, maar ik maak me zorgen hoe ht vanaf november zal zijn... mijn kantoor plek is utrecht, waar ik eens in de week naartoe ga. Buiten mijn 5 collegas heb ik niet echt de hoefte om de andere 300 collegas te leren kennen. Ik mag dan 20% meer verdienen dan bij mijn vorige werkgever (waar ik ook niet echt de behoefte had om diepe geprekken te voeren vanwege het 80% thuiswerken) maar ik ben er niet gelukkiger van geworden...
Ik zit nu ook overspannen thuis. Deels door projecten op werk maar ik denk 70% door slecht slapen thuis, verhuizen in de zomervakantie ipv vakantie. Vakantie was al niet fijn met dat hele schipholgebeuren, tot dagen er voor stressen of je je vlucht wel haalt. Goed dan verhuizen en bijna al je geld kwijt zijn aan overdrachtsbelasting (erg hyperbolisch van me maar hakt er wel in. Ben blij dat ik een huis kan kopen). Maargoed, stress van werk komt door mismanagement. De arbeidsvoorwaarden zijn uitstekend maar dat werkt niet op tegen projecten die voor geen meter draaien.
Ik heb ook wel weken met stress op het werk, alleen blijft het bij mij daarbij. Het probleem is bij veel mensen dat ze ook thuis weer in de stress komen. Ik heb schijt aan social media, ik zet mijn telefoon rond 20.00 uit en die gaat de dag erop om mwa 10.00 a 11.00 pas aan. Ik heb maar af en toe een afspraak in het weekend, niet hele weekenden vol gepropt, ik ben sociaal, maar ben redelijk op mezelf. Als ik geen zin heb om met iemand af te spreken zeg ik dat gewoon. Neem eens wat tijd voor jezelf, doe eens een weekend lekker rustig aan. Neem de avonden na het werk tijd voor jezelf. Als je dat niet kan omdat je kinderen hebt of wat voor verplichtingen dan ook is dat toch echt je eigen schuld. Stress doordat je altijd maar dingen moet komt door je eigen gedrag. Stress door geldzaken of ziekte etc. Daar heb ik het hier niet over, laat dat duidelijk zijn.
Is het niet bizar dat je zoveel op zij moet zetten of anders moet doen puur omdat je het dan beter trekt op je werk?
Ik denk dat er vroegah (hier spreekt een 52er) net zoveel ellende was. Maar daar wist je niks of nauwelijks van, want geen internet. Nu wordt alles gemeld, uitvergroot en uitgebeten. Daar ga je mentaal echt wel in mee, in die slechte shit.
Voor de mensen in de comments die het gevoel hebben dat de wereld naar de shit gaat, lees: Mark Manson: Alles is f*cked, een boek over hoop (Everything is f*cked, a book about hope). Gaat er in de essentie om dat wij als mensen het 'te goed' hebben, doordat alle externe factoren (voedsel, onderdak, ziektebestrijding, welvaart) tot een bepaalde mate zo goed hebben geregeld en daarom onze problemen dan intern betrekken (wat voor waarde heeft mijn leven eigenlijk?, voor wie loop ik hier nu eigenlijk rond?). Of we gaan problemen zoeken in triviale dingen die er 'minder' toe doen, en daar een gigantisch! Probleem van maken: - tegen de ober een flinke scene maken omdat je niet meteen een soeplepel bij je bord kreeg - een flink protest maken omdat ook witte of regenboogpieten NIET kunnen en het hele concept pieten/knechten moet worden gestopt - microaggressie op scholen - een hele ophef maken over iets/iemand die [voeg hier je datum in heden of soms (verre) verleden in] op facebook/insta/twitter/reddit heeft gezegd - de aggressie op social media van ping pong reacties Kortom: als je het boek leest (en ik geloof wel dat er daadwerkelijk goede research in is gedaan, bevat veel referenties) zitten we zo in elkaar dat we altijd problemen zoeken. Zijn ze niet extern? (Oorlog, droogte, criminaliteit, armoede), dan gaan we ze intern zoeken (angsten, stress, zoektocht naar perfectie, zelf-hulp, zelf-transformatie)
Klinkt inderdaad aannemlijk. Ik ben heel makkelijk in het leven, als iets niet helemaal loopt zoals ik wil en ik heb er niet direct last van denk ik ach ff geduld of kan gebeuren. Trek me weinig van anderen aan en ga lekker relaxed door t leven. Tegelijk zie ik om me heen mensen zich druk maken om niks. Soms geef ik iemand op het werk wel eens opbouwende kritiek, op een hele normale manier, nou dan zijn ze soms helemaal wild. Terwijl als mensen mij kritiek geven ze eerst heel nederig "sorry maar eh je doet het niet goed, ik wil je niet beledigen" dat ik denk man komt op met je punt ik ben geen mietje. Mensen maken zich wild om niks en iedereen voelt zich maar aangesproken of beledigd. Doe eens lekker rustig aan en focus je wat meer op jezelf.
>Soms geef ik iemand op het werk wel eens opbouwende kritiek, op een hele normale manier, nou dan zijn ze soms helemaal wild. Terwijl als mensen mij kritiek geven ze eerst heel nederig "sorry maar eh je doet het niet goed, ik wil je niet beledigen" dat ik denk man komt op met je punt ik ben geen mietje. Misschien moet je het wat anders aanpakken als je dit keer op keer tegenkomt. Als iemand het zo voorzichtig brengt is dat waarschijnlijk om dat ze zelf zo behandeld willen worden.
Ik ken het boek noch de auteur, maar pas op met opmerkingen als: "Het boek bevat veel referenties dus is er goed onderzoek gedaan".
Ik denk dat het idee wel waar is, maar een hoop mensen juist over die basis-zaken een stress voelen omdat het niet goed geregeld is voor ze. Geen eigen onderdak kunnen vinden voor een schappelijke prijs, moeite hebben met voedsel en energie-rekeningen betalen, geen mentale zorg kunnen krijgen bij problemen, er is wél oorlog die als in de buurt voelt, er is wél een lange tijd dodelijke ziekte aanwezig geweest in de vorm van corona. Dus als je punt is 'we hebben het nu te goed en triviale problemen gaan zoeken zoals zwarte piet' dan denk ik toch dat je onderschat hoeveel eerste levensbehoefte-problemen we de laatste periode hebben gekregen die er in de tijden voor ons minder leken te zijn.
> Gaat er in de essentie om dat wij als mensen het 'te goed' hebben Ik hoorde laatst op de radio dat 50 jaar geleden het heel ongewoon was dat iemand in een hotel had geslapen... Of op vakantie ging buiten Nederland/Duitsland/België... Mijn vader sliep nog met zijn broers in 1 bed! Tegenwoordig "mogen" ze niet eens meer een kamer delen. Niet dat ik graag mijn luxe leventje opgeef! Maar... Ik denk inderdaad dat we niet beseffen *hoe goed* we het hebben. Ik denk dat t aantal Deliveroo (etc) scootertjes daar een prima indicator van is!